De telefoon

17 november 2019 - tp. Tuyên Quang, Vietnam

“Godverdegodverdegodver” vloek ik enigszins binnensmonds, maar hard genoeg voor Kirsten om te horen. De eenzame berg die plotseling uit het niets opdoemt aan de linkerkant van de weg waar ik een foto van wilde maken is direct vergeten. “Wat sta je te vloeken” klinkt het uit de mond van dochterlief. “Ik geloof dat ik mijn telefoon kwijt ben geraakt” klink ik té bezorgd om het een grapje te laten zijn. “Nee toch…”. Kirsten is ook direct één en al bezorgdheid, want de telefoon is op een reis als deze bijna zo belangrijk als het paspoort. Er wordt gezegd dat je hele leven in een flits aan je voorbij gaat nét voordat je sterft, nou, zo’n telefoonflits moment heb ik op dat moment ook. Ik ben al mijn foto’s en video’s kwijt die ik nog niet had overgezet naar mijn laptop! Hoe ga ik nu foto’s maken? Moet ik het verlies opgeven aan de verzekering en waar ga ik dat doen? Ga ik nu mijn oude mobiel gebruiken (die ik ook bij me heb 😊), of koop ik een nieuwe? Krijg ik die dan vergoed van de verzekering? Hoe zit het met al de apps die er op staan, hoe kan ik die er weer opzetten? Zijn mijn bankgegevens veilig? Kan een vreemde mijn financiën hacken? Hoe krijg ik in godsnaam weer alle gegevens van al mijn familie, kennissen en vrienden bij elkaar geharkt? Ik ben al mijn aantekeningen kwijt! “Shit, shit, shit” vloek ik nog een keer volmondig en ik hoor Kirsten van een afstandje “kut Pap, dat is nou bepaald niet slim” zeggen. Bij ja, wrijf het er nog maar eens goed in, is het eerste wat in me opkomt, maar ja, ze heeft wel gelijk, het is zelfs oerdom! Wat ik in zo’n soort situatie dan ga doen, is eerst alle tassen doorzoeken om te kijken of de telefoon toch niet ergens is waar ik hem niet vermoed. Onzin natuurlijk, want je weet dat dit nergens op slaat. De tassen zijn niet open geweest, dus kan de telefoon, die ik onderweg nog gewoon gebruikt heb, er uiteraard niet in zitten. Als duidelijk is dat ‘ie écht niet meer bij ons is, omdat Kirsten ook nog eens heeft gebeld en we het bekende trrriiinnng geluid niet hebben gehoord, keert de rust en logica terug en beginnen we te redeneren.

Oké, hij is niet gevallen, anders zou ik het gehoord of gemerkt hebben. Dan moet ik hem ergens onderweg zijn vergeten. Waar heb ik hem voor het laatst gebruikt? Dat was om te kijken of mijn I-phone snoer het nog doet (niet dus ☹). Daarna hebben we iets gegeten aan een verlaten tafeltje. Shit, het verlaten tafeltje! Daar moet ik hem hebben neergelegd en daarna zonder verder nadenken zijn weggelopen. En Don heeft ons nog steeds zo verteld: altijd eerst kijken of je iets vergeten bent voordat je wegloopt. Stom!

Maar dat tafeltje is zeker al weer zo’n 8 tot 10 kilometer terug. Heen en weer fietsen betekent zomaar 20 kilometer extra! En hoe langer het duurt, hoe groter de kans dat de telefoon er niet meer ligt, áls het tenminste klopt wat we nu beredeneren. Kirsten komt met de oplossing, we gaan op de brommer! Maar hoe komen we hier aan een brommer? Ik heb geen brommer verhuur gezien, trouwens, dat kunnen we ook helemaal niet lezen. We fietsen een stukje terug en checken bij een scooter repair shop. Die snappen helemaal niet wat er aan de hand is. Daarbij komt dat ik alleen maar oude en uit elkaar gehaalde scooters zie. Dat schiet niet op. We fietsen nog wat verder terug en houden een jonge vrouw aan met de vraag of we haar scooter mogen lenen. Ze schrikt en schudt met haar hoofd: je komt niet aan mijn scooter!! Daarna houden we een jongen aan, met bril die net bij een kraampje weg wil rijden. We leggen de situatie zo goed en kwaad als dat gaat uit en vragen of hij weet waar we een scooter kunnen huren, of dat hij een taxi wil bellen. De zoon van de kraam eigenaresse komt erbij en er ontstaat een hele discussie tussen beiden. Het lijkt niet te gaan lukken, totdat Kirsten met een van haar betoverende smiles via de translate app vraagt waar de zo beroemde Vietnamese hulpvaardigheid is gebleven. En dan lijkt het tij te keren. Weer een discussie, maar nu wordt er naar de beide scooters van de jongens gewezen en gelachen. En dan komt het bevrijdende antwoord via de app: we gaan helpen. Ze starten de scooters en wijzen naar hun achteroppie. Maar wij besluiten dat ik bij de fietsen blijf en dat Kirsten met ze mee gaat. En daar gaan ze dan, snelle scooter, klein mannetje voor, groot meisje achter. Later hoor ik van Kirsten dat ze een top haalden van 80 km, tsja, dat gaat een stuk sneller dan fietsen. Kirsten komt aan bij de tafel, kijkt nog eens goed en tata…tetteretet… grote blij!!! De telefoon ligt er nog, ongeschonden, heelhuids op zijn rechtmatige eigenaar te wachten. Met een grote glimlach op haar gezicht levert ze de telefoon even later bij mij af en met een zucht van opluchting neem ik hem van haar over met een nog grotere glimlach. Dat was door het oog van de naald! We geven de jongens een ruime beloning voor hun inspanning en ik maak een klein uurtje later dan gepland, alsnog een foto van de berg. Daarna stoppen we langs de kant van de weg en moeten we allebei ons verhaal kwijt. Na nog een paar keer hiep hiep hoera te hebben geroepen vervolgen we onze weg, een verhaal rijker en de telefoon zeer dicht bij de hand. Dat gebeurd me niet nog een keer, beloof ik mezelf heilig.

Foto’s

9 Reacties

  1. Sonja:
    17 november 2019
    Ik krijg een deja vu van de 2 keer dat een portemonnee kwijt was met alles erin en tot 2 keer toe weer terug kreeg compleet met alles wat er in zat. Jij hebt echt een beschermengeltje op je schouder die volgens mij stevig vast geplakt zit. Gelukkig dat je de telefoon weer terug hebt en weer heerlijk verder kan genieten.
    Dikke knuffel
  2. Astrid:
    17 november 2019
    Jij hebt ook altijd geluk Mars!!😊
  3. Ton Wijers:
    17 november 2019
    Een spannend verhaal Mars met gelukkig een happy end. En zo zien we weer een paar foto's van een prachtige omgeving....
  4. Johan:
    17 november 2019
    Marcel jonge! 😀 Vergeten is wel èèn van je sterke punten maar gelukkig heb je nog meer geluk, houden zo!
  5. Stef:
    17 november 2019
    Ei dat jij nog eens zoveel zorgen kon maken om een telefoon (die je standaard niet opneemt)🤗 hihi nou ja weer wat geleerd he een mooi verhaal is h eet zeker
  6. Ashia Couturier:
    17 november 2019
    Oy babes, you'd never be that lucky in Africa. Stunning pics!
  7. Ron Daniels:
    18 november 2019
    Lul, dat is de tweede keer dat je je spullen vergeet eerst op het vliegveld in China en je kreeg het terug en nu in Vietnam weer. Well Ashia it is the same in Vietnam, this is just extrem luck. Je kunt niet veel tegenslag gebruiken want je moet doorfietsen naar Hanoi. :-)
  8. Marcel Daniels:
    18 november 2019
    Jaaaaa, beetje geluk mag je hebben in je leven he 😊. Maar we waren echt extreem blij dat we hem hadden gevonden hoor!!
    Verder komt mijn broeder en Huynh naar Hanoi komend weekend (jippie, leuk de leuk) en hebben we er net een tocht van bijna 90 km opzitten. We zijn nu over, out and done with, maar wel super tevreden met het bereikte resultaat. Op zoek naar een biertje 🍺🍺🍺🤪
  9. Ron Daniels:
    19 november 2019
    Extra nacht is voor jullie geboekt.