Machu Picchu - de afsluiter

De straten in Aguas Calientes zijn op dit vroege tijdstip glad en glibberig van de regen en enkel bevolkt door toeristen. Het is donker, koud en 5 uur. Maar de moed zit er uiteraard al goed in. Gisteren hebben we de trail afgerond en zijn we na het douchen neergestreken in een van de vele restaurants die dit toeristendorp rijk is. We hebben geproost op de groep, op de gids en op onszelf. En daarna hebben we dat nog een keer gedaan, maar dan andersom. Het is ook voorwaar geen slechte prestatie en onze hele groep is er trots op. Hoe meer we elkaar zijn gaan leren kennen hoe meer praatjes we hebben gekregen. Soms laten we in een geintje weten dat we het eigenlijk maar een fluitje van een cent vonden, dan weer volgen de details van onze bizarre prestatie, ‘weet je nog ……’ en dan komt er weer een sterk verhaal. De afterparty is vaak net zo leuk en inspirerend als de tocht zelf en ik kan niet ontkennen dat ik blij ben dat de tocht er op zit. Had ik nog een paar dagen door gekund? Zeker. Zou ik daar vrolijk van zijn geworden? Zeker niet. En dat zegt genoeg.

“Its raining Chicos” zegt onze Raoul gids met een groot gevoel voor understatement. “That means that its cloudy on the top and thats no good, but we’ll see”. En inderdaad blijken er dikke wolken te hangen boven het oude Inca MP. Maar dat geeft onze gids (hij is werkelijk van alle markten thuis, want hij weet dus ook heel veel van Machu Picchu) de mogelijkheid om wat bijzonderheden over dit beroemde dorp te vertellen. Voor het gemak heb ik alvast maar een en ander voor de lezer vertaald.

“Chicos, nu we binnen zijn heb ik jullie meegenomen naar het hoogste punt van het complex, de ‘bovenstad’. Dat doe ik om 2 redenen. Ten eerste omdat je vanaf dit punt een prachtig overzicht hebt over het hele complex en ten tweede omdat je niet meer terug mag lopen als je eenmaal naar de ‘benedenstad’ gaat”. En dat is belangrijke informatie. De meest beroemde foto van MP is dan ook gemaakt vanuit het hoge punt waar we nu staan en het zou uiteraard vreselijk zonde zijn als we dat zouden moeten missen omdat we ‘alvast ff beneden zijn gaan kijken’.

Maar nu we op dit hoge punt staan zien we echt helemaal niets. Dat heeft dus alles met de eerder genoemde regen te maken. Dat zorgt voor wolken en die zijn zó dik dat we echt niet veel meer zien dan pak ‘m beet de eerste 30 meter. Kan ik eindelijk het vierde van de zeven wereldwonderen aanschouwen (het Colosseum in Rome, de Taj Mahal in India en de Chinese Muur in China heb ik al van mijn bucketlist af kunnen strepen), blijken een paar wolken het zicht heftig te bederven. En ik weet uit ervaring dat klagen bij de gids in dit geval weinig uitmaakt, want de weergoden laten zich nu eenmaal niet beïnvloeden, zelfs niet door een Peruaanse gids. Dus is het rustig wachten. Maar Raoul heeft er alle vertrouwen in dat het vandaag goed gaat komen en hij vertelt ondertussen rustig verder. “De Spanjaarden guys, hebben MP nooit ontdekt. Dat komt ook omdat de Inca’s alle wegen die hiernaartoe leiden hebben verwijderd, ze hebben ze onzichtbaar en niet meer bewandelbaar gemaakt. De Spanjaarden wisten dus niet van het bestaan van deze stad af. En dat is maar goed ook, anders zouden we er nu niet meer van kunnen genieten, for example”. En tegelijkertijd denk ik, zou de regering er niet zoveel aan verdienen, want ik heb me laten vertellen dat MP jaarlijks het lieve sommetje van 200 miljoen Euries oplevert. Daar kan toch menige Peruaanse politicus van worden omgekocht!

“De Inca’s Chicos, zijn in 1420 begonnen met de bouw. Waarschijnlijk was MP een buitenverblijf voor koningen, maar dat is niet helemaal zeker. Wat we wel weten is dat de stad al in 1532 weer is   verlaten en niemand weet eigenlijk goed waarom. Pas méér dan 300 jaar later ontdekt de historicus en archeoloog Hiram Bingham de stad opnieuw. Het duurt jaren voordat MP volledig is ontdaan van alle wilde bomen en struiken die gedurende de eenzamen en onontdekte jaren welig konden groeien, maar daarna gaat het snel. In 1913 wijdt National Geographic een heel nummer aan MP waardoor ze in één klap wereldberoemd raakt. De stad is sinds 1983 opgenomen op de Werelderfgoedlijst en trekt nu jaarlijks zo’n 1,5 miljoen bezoekers”. Na deze hele verzameling van wetenswaardigheden en feitjes valt Raoul even stil en kan zijn voorbeeldboek met interessante plaatjes terug in de tas. En precies op dat moment roep ik Don, want de eerste wolken beginnen te breken en flarden van de beroemde benedenstad worden zichtbaar. Direct staan ook alle andere wachtende toeristen op en beginnen de telefoons te klikken, een teken dat er veelvuldig foto’s gemaakt worden. Dat is natuurlijk wel het nadeel van een beroemdheid zijn, er wordt door heel veel mensen heel veel foto’s van je gemaakt. Een stil moment binnen het complex is daarom ook ondenkbaar. Ook wel logisch als we net hebben gehoord dat mét ons zo’n 1,5 miljoen mensen het complex jaarlijks komen bekijken.

En naarmate de wolken meer optrekken voltrekt zich het wonder dat Machu Picchu heet. Wat een prachtig gezicht, een oude Inca stad, zo goed als intact, die zich in haar volle gloriënde zonnestralen lijkt te wentelen van plezier. Die haar geheimen alleen prijs geeft aan degenen die de moeite nemen om haar áán en ná te staren  en die pas tevreden is als je ook haar innerlijk hebt betreden. Ik neem dan ook in de bovenstad ruim de tijd om de benedenstad te bewonderen en om telkens weer wat anders te zien. Details vanaf deze afstand zijn uiteraard lastig te onderscheiden maar er blijven zoveel andere indrukken over dat het haast overweldigend is. En blijkbaar vind ik dat niet alleen, want overal om me heen hoor ik de “oooohhh”’s en de “aaaahhh”’s. Pas nadat al mijn zintuigen volledig tevreden zijn gesteld besluiten we naar beneden af te dalen. We lopen door de Westelijke toegangspoort en ik wijs Don op de techniek die de Inca’s hebben gebruikt om de stad op te bouwen. De (vaak giga) stenen zijn zonder cement op elkaar gelegd en zó geslepen dat ze precies op elkaar passen. Onze gids weet te vertellen dat de stad daardoor erg goed bestand is tegen aardbevingen. Dat is een mooie bijkomstigheid.

Zo dwalen we door deze prachtstad en ongemerkt wordt je als bezoeker langzaam maar zeker naar de uitgang gemanoeuvreerd. Je mag net zo lang blijven als je wilt in MP, maar je mag dus niet teruglopen. En dat zorgt er voor dat we alle tijd kunnen nemen en toch uiteindelijk bij het bordje ‘uitgang’ terecht komen. Dat is voor Don maar net op tijd, want zijn blaas was al een tijdje aan het protesteren, maar komt nu bijna tot ontploffing. Na deze sanitaire stop is het mooi geweest. Alle zintuigen zijn bevredigd, het zit er op. Drie weken vol avontuur, inspanning en genot zijn voorbij gevlogen. Het was intens, het was vermoeiend en zwaar, maar achteraf absoluut een machtige ervaring.

De terugreis naar Cusco verloopt voorspoedig, we nemen afscheid van de groep en Don wisselt (email)adressen uit. De volgende dag vliegen we terug naar de hoofdstad Lima waar we nog een dag heerlijk bijkomen in de toeristenwijk Miraflores bij een graadje of 24 (en ik nog bijna mijn telefoon kwijt raak). Maar dan stappen we uiteindelijk toch in het vliegtuig met bestemming Amsterdam.

Peru is een aanrader voor iedereen die van een beetje avontuur en inspanning houdt. De mensen zijn uiterst vriendelijk, de prijzen daarentegen kunnen redelijk concurreren met wat wij gewend zijn uit te geven in NL. De steden zijn een allegaartje, maar hebben een levendige cultuur en de natuur, aaaaaahhhh, de natuur, die compenseert alles. Het was al met al absoluut de moeite waard. Bedankt Donnetje dat je me op deze manier toelaat in je wereld. Ik voel me oprecht een zeer bevoorrecht mens, love you very mucho!