Xi'an revisited

Oeps, ik moet wat woorden terugnemen die ik eerder heb geschreven over Xi’an. Ik schreef “Xi’an is geen klote an”, maar dat klopt toch niet helemaal. Met een beetje zoeken kom je toch op een paar alleraardigste plaatsen.

Kirsten is lichtelijk ziek en besluit de ochtendsessie over te slaan. Don en ik wandelen langs de stadsmuur naar een westers kneippie voor een gezond ontbijt. Terwijl we buiten zitten (het is prima weer vandaag, ondanks het feit dat de kalender 2 november aangeeft) verzamelt al het personeel zich ook buiten en vormt een lange rij. Uiterst benieuwd wat er gaat volgen gaan wij er eens goed voor zitten. Een vrouw van onbekende leeftijd (het is verdacht moeilijk om de leeftijd van een Chinese vrouw te schatten; zo dacht ik eens met een vrouw van ongeveer 18 jaar te maken te hebben, maar bleek ze bij navraag 32 te zijn) gaat voor de groep staan en begint een heel verhaal af te steken. Niet zomaar een paar minuten, de speech duurt zeker zo’n half uur. En ondertussen staat de hele groep op een rij en doet er het zwijgen toe. En het is niet de eerste keer dat we dit fenomeen zien in China. Ik zie het al voor me in NL: een keer per week verzamelt het hele team van 3D zich voor het kantoor. Iedereen gaat op een rij staan met Sonja er voor. Zij begint een hele speech (in de buitenlucht dus) en iedereen staat geduldig te luisteren en te klappen. En geen voorbijganger die daar raar van opkijkt. Dat ga je toch niet geloven!

We wandelen verder door de stad voor een bezoek aan de bell tower. De ingang bevindt zich in de subway, want de tower staat midden op een (erg druk) plein. Er onderdoor is dus een prima oplossing. Binnen vallen we met onze neus in de boter, want er bevindt zich een expositie over de geschiedenis van de tower. We krijgen foto’s te zien van begin 20ste eeuw, de tijd dat er nog sprake was van koelies die al (hard)lopend de riksja’s voortbewogen, als een soort ouderwetse taxi’s.  Het levert mooie plaatjes op.

We halen Kirsten op en vervolgen onze weg door de stad met een bezoek aan de kaligrafie wijk. Het is echt zonde dat we geen mooie tekening of schilderij mee kunnen nemen, want sommige zijn echt de moeite waard. Ik raak in gesprek (handen en voeten werk uiteraard) met een verdacht veel op Ai Wei Wei lijkende schilder. Hij probeert mij zijn techniek uit te leggen en ik luister gefascineerd zonder dat ik er ook maar iets van begrijp.

Het letterlijke hoogtepunt van de dag is een bezoek op de stadsmuur. Bijna 14 km in lengte in het vierkant en ongeveer 9 meter breed is het de langste en oudste stadsmuur van China. Ik lees ook ergens dat de hele muur 9.324 kantelen telt en zo’n 40 torens (die ’s-avonds voor een feeërieke illuminatie zorgen). Dat blijkt ook wel als ik nog een avondwandeling ga maken. Een groot deel van de muur is verlicht en de torens kleuren geel, blauw en rood. En ik word verrast door een show die voor de zuidelijke hoofdpoort wordt opgevoerd. Het heeft veel weg van de Aqua Nura show uit de Efteling, maar dan zonder water. Ik kijk, samen met duizenden anderen, mijn ogen uit en voer ook nog eens een kat en muis spelletje met een piepjonge politie agent. Zijn werk bestaat uit de mensen van het gras houden, maar laat op het gras nu juist het meeste van de show te zien zijn. Telkens wanneer hij langskomt dirigeert hij mij achter de streep en telkens als hij zich om heeft gedraaid doe ik weer een stap naar voren, op het gras. Dan komt hij weer driftig op me afgestapt en wijst me weer op mijn plaats, waarbij ik mijn meest onschuldige gezicht op zet en niet begrijpend naar hem kijk. Dit herhaalt zich zo’n 5 of 6 keer, maar boos zie ik hem niet worden. Heerlijk.

’s-Avonds is de belltower ook prachtig verlicht. Samen met 3 Canadezen geniet ik van het uitzicht en worden de nodige wetenswaardigheden uitgewisseld. Ze vinden me heel erg stoer dat ik in China aan het fietsen ben. Ik zeg er gemakshalve maar niet bij dat het zich heeft beperkt tot 1,5 dag en leg vooral de nadruk op de tocht die nog moet gaan komen. Zo creëren we allemaal onze eigen waarheid 😊. Maar ach, wie wordt er in dit geval nu feitelijk minder van?

Op de terugweg naar het hotel besluit ik nog een biertje te vatten. Voor omgerekend nog geen € 0,70 scoor ik een halve liter (plaatselijk) bier en voor € 0,15 extra ook nog eens een zak warme pinda’s. Als ik met mijn buit naar buiten loop klinkt er aangename muziek aan de overkant van het plein. Hoe kan het ook anders, een vijftiental vrouwen dansen gezamenlijk op het ritme van de muziek en laten zich meeslepen door de heerlijke avondtemperatuur. Ook dit is een typisch Chinees fenomeen waar je je in NL absoluut niets bij voor kan stellen. Iedereen verklaart je voor gek als je zo in het openbaar op een pleintje gaat staan bewegen, maar in China is dit doodnormaal. Wat een heerlijk land! Het collectieve wat in de aard van de Chinezen lijkt te zitten kent zijn minpunten en is soms gewoon eng, maar het heeft toch ook absoluut zijn prettige kanten en dit dansen in het openbaar is daar één van. Een andere uiting van het collectieve bewustzijn met een patriottistische inslag, is de trots die ze hebben bij het vertonen van de Chinese vlag. Ik vind dat een groot goed. Hetzelfde zie je ook in Amerika, waar ze oprecht trots zijn op hun vlag en vaderland. En dan wij: eerst moet er dagenlang gediscussieerd worden of we een vlag in de 2e kamer willen hebben hangen en als de kogel dan eindelijk door de kerk is, wordt het een super kleintje die ook nog eens in het ver hoekje wordt verstopt. Alsof we ons schamen om er voor uit te komen dat we Nederlanders zijn. We kunnen wat dat betreft nog een groot voorbeeld nemen aan China (en Amerika for that matter). Mijn biertje en pinda’s zijn op en met een voldaan gevoel zoek ik mijn weg richting hotel. Xi’an is toch zo gek nog niet.