Don

Onze laatste dagen in China typeren zich door gemengde gevoelens. Zo is het heel erg gezellig als we in een westers kneippie (we hebben er een gewoonte van gemaakt om alle zaken die we bezoeken een kneippie te noemen. Dus we kennen kleine kneippies, grote, gezellige enz.) Slice of Heaven, Bill tegenkomen. Bill is een Amerikaan van 78 jaar die al meer dan 14 jaar in China woont. Hij is hier naar toe gekomen om les te geven aan de universiteit van Kunming en is daarna nooit meer weggegaan. Bill geeft nu Engelse les aan iedereen die zich aanmeldt. Hij heeft een hele leuke humor en zijn glimlach nadat hij iets leuks heeft gezegd werkt zeer aanstekelijk. Bill is geboren in Seattle en vertelt volop over zijn place of birth, maar net zo makkelijk schakelt hij over op de economische problematiek in zijn favoriete stad Kunming. Hij heeft de laatste tijd nogal wat problemen met zijn visum, en met zijn Amerikaanse accent gaat hij verder “and if they have the guts to kick me out of China, I’m gonna live in Hanoi. The food and women in Nam are even more delicious then in China”. En met een vette knipoog naar Don en mij (als een heuse gentleman houdt hij rekening met de gevoelens van de dames in het gezelschap) nipt hij verder aan zijn café Latte.

Even later komt Jeroen binnen gewandeld. Hij is een originele Limburger, getrouwd met een Chinese, woont al 9 jaar in China en runt een café iets verderop in de straat. We raken in gesprek over het starten en runnen van een café in China. Blijkt op zich nog niet eens zo moeilijk, “maar” zegt hij erbij “moeilijk is natuurlijk een relatief begrip”. En daar moet ik het dan mee doen.

Als ook Tim met zijn Chinese vriendin binnen komt wandelen, zitten er meer Nederlanders dan Chinezen in de zaak. Tim geeft Engelse les op een basis school. Als je een jaar of tien geleden met je rugzak door China aan het trekken was en je wilde wat geld verdienen, dan meldde je je aan bij een school en de volgende dag kon je beginnen. Je moest dan uiteraard wel een beetje verstand van Engels hebben. Maar tegenwoordig werkt dat niet zo makkelijk meer. Je moet sowieso een universitaire studie hebben afgerond (in welk vak maakt dan weer niets uit), je moet er fatsoenlijk uitzien en je moet een test afleggen. Is dat alle 3 positief, dan kun je zo een contract krijgen. Er is heel veel vraag naar native or European speakers. In de stad verdient het weliswaar meer dan op het platteland, maar bij de laatste krijg je er vaak een woning bij.

Don neemt alle informatie gretig tot zich. Hij is zeer geïnteresseerd in China en zijn taal. Zijn basis grammatica is véél beter dan die van Kirsten of van mij en hij krijgt steeds volop complimenten over zijn uitspraak. Don wil thuis Chinees blijven leren en binnen 2 jaar voor tenminste een half jaar naar China gaan om daar te taal verder te leren. De mogelijkheden zijn er volop en ik stimuleer het ten zeerste. Met een gedegen kennis van de Chinese taal openen zich veel deuren die normaal voor je gesloten blijven.

Het is tevens de laatste avond voor Don en dat doet Kirsten en mij echt veel verdriet. We hebben met z’n drieën zo’n unieke ervaring achter de rug. We zijn zo’n op elkaar ingespeeld team. Don heeft zo’n heerlijke humor. Het gaat héél zwaar worden de eerste tijd om te wennen aan het feit dat hij er niet meer bij is. Het voelt alsof we een ledemaat moeten missen. Feitelijk onmogelijk, maar toch gaat het gebeuren. Natuurlijk heb ik thuis geprobeerd Don zover te krijgen om het hele jaar mee te gaan, maar daarvoor vindt hij het fietsen gewoon niet leuk genoeg. En je moet best wel een beetje gek zijn op fietsen om zo’n reis te doen zoals wij die aan het maken zijn. Zo vond Don het al erg moeilijk om in een stad als Dali te fietsen of Kunming. Terwijl dat echt helemaal niets voorstelt. Ik kan me zo voorstellen dat wanneer Kirsten en ik straks in Hanoi fietsen, dat we dan soms wel even moeten slikken, maar verder……. Wat we gaan missen is zijn gezeur over stank. Don heeft een bovengemiddeld scherp reukorgaan en daar zijn we dan ook bovengemiddeld vaak mee geconfronteerd 😊. Hij was steeds degene die ons vertelde om schoon te blijven, handen te wassen en op te passen met het water. We moeten gaan wennen aan het feit dat we niet meer bij elk toilet hoeven te stoppen omdat er gepist of gepoept moet worden. En dat we geen antwoord meer hoeven te geven op vragen als “denk je dat het restaurant waar we straks gaan eten ook tomaat met ei heeft”. De meeste van Don’s “denk je dat…” vragen moest ik altijd beantwoorden met “ik heb geen flauw idee..”. Don zat altijd voorin de taxi omdat hij de paar vragen van de chauffeur beter kon beantwoorden dan wij. En hij ging zeer regelmatig extra vragen stellen omdat zijn zus dat niet durfde of geen zin in had. In de hotels was hij altijd degene die direct de fohn arresteerde, omdat zijn schoenen gedroogd moesten worden, of zijn kleren,  zijn sokken of zijn portemonnee. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Terwijl ik dit zit te schrijven rollen de tranen over mijn wangen. We gaan hem zó missen!! En dan komt het moment waar we al voordat we op reis gingen bang voor waren. Zijn fiets is ingepakt en ligt in de speciale taxi die we hebben besteld om ons naar het vliegveld te laten brengen. Het blijkt nog een heel gedoe met zijn vliegticket omdat zijn vlucht is vervroegd, maar uiteindelijk staan we voor de security check en laten we de tranen de vrije loop. Nogmaals, zoals we zo vaak doen, zeggen we hoeveel we van elkaar houden en dat we intensief contact blijven houden tijdens onze verdere reis. Hij gaat naar huis, gaat zijn ding doen, zijn moeder (die uiteraard héél erg blij is dat hij weer thuis komt), familie en vrienden opzoeken, Loki de kat en Chivay de hond weer knuffelen en alle andere dingen die je doet als je terug bent van vakantie. Kirsten en ik blijven met een akelig leeg gevoel achter. We gaan het nu met z’n tweeën rooien. Natuurlijk gaat dat lukken, maar zo vóelt het op dit moment niet. Het enige positieve wat me op dit moment te binnen schiet is dat Kirsten er nu een nieuwe volger bij heeft op haar Instagram account en ik een volger op mijn reislogger 😊. Ik ga stoppen, er schiet me verder geen leuke kwinkslag meer te binnen. We hebben overigens definitief besloten dat Vietnam ons volgende land gaat worden waar we gaan fietsen. In dat land ligt geen gezamenlijke ervaring, dus dat maakt het voor ons achterblijvers ook wat makkelijker om samen door te gaan. Natuurlijk heb ik daar veel zin in, maar op dit moment zijn we gewoon verdrietig, mag het!