De Salkantay Trail, niet voor watjes - dag 2

“Hey man, when I grow old I wanna grow old like you”. De zo op het oog super fitte jongeman kijkt me met bewondering aan als ik hem passeer op de loodzware klim naar de pass. Een groter compliment kan hij mij niet geven en ik weet nog net “thank you” uit te brengen. Meer kan ik niet zeggen, want ik heb een brok in mijn keel (grote inspanningen gaan bij mij standaard gepaard met emotionele instabiliteit) en tegelijk veeg ik ongemerkt een traantje weg. De 3 uur durende klim naar de hoogste pass van de trail op 4.600 meter is ook zo godvers zwaar, iedereen ziet af. Natuurlijk word ik ingehaald want ik zie alleen maar super fitte hikers om me heen. Ik ben werkelijk de enige met grijs haar en dat geeft me op deze reis een dubbel gevoel. Enerzijds geeft het me een super trots gevoel dat ik me nog steeds met deze groep mensen (er klimmen veel meer hikers op deze trail dan alleen onze groep) kan meten, maar anderzijds voelt het ook wel wat eenzaam en verloren. Onze groep bijvoorbeeld heeft buiten mijn persoontje een gemiddelde leeftijd van 25 of 26 jaar en dat geeft een geheel eigen dynamiek aan zo’n groep. Een dynamiek waar ik voor mijn gevoel niet bij hoor. De humor is anders, de beleving is anders, de leeftijdsfase anders. Niet dat onze ‘grupo doche’ daar verder ook maar enigszins benauwd over doet, maar het is vooral mijn eigen gevoel. Op het gebied van de inspanningen kan ik prima meekomen, maar het functioneren in een groep gaat me gewoon wat minder goed af. Nu ben ik op reis sowieso al een beetje een einzelgänger dus het aanpassen gaat me van nature niet zo makkelijk af. Maar…., uiteraard sla ik me erdoorheen en kan ik ook oprecht genieten van de nodige leuke momenten die we met elkaar, en die ik samen met Don beleef. Zoals het groeps ussie die we maken als we dan eindelijk de top hebben bereikt. Ik zou liegen als ik onderweg naar de pass niet een paar keer heb gedacht: geef mijn portie maar aan Vicky, maar dat is toch steeds mijn eer te na. Telkens na een bocht en een rots komt er weer een nieuwe bocht en rots en telkens denk ik, dit zal toch zeker wel de laatste zijn? Trots poseren we bij het bord van 4.600 meter en dan is het zeker weer zo’n 600 meter dalen, waar we ook ongeveer zo’n 3 uur over doen. Iedereen, mezelf incluis, kijkt reikhalzend uit naar de lunch. Uiteraard weer in een (net iets minder goed schoongemaakte) koeienstal. Maar what the hack, de schoenen kunnen ff uit, de voeten krijgen rust, het hoofd kan bijkomen.

Na de lunch gaat het regenen (nou ja, meer miezeren) en dat blijft het nog een paar uur

 doen. Onze gids Raoul zegt dat de 22 tot 24 km gemiddeld in zo’n 9 tot 10 uur gedaan kunnen worden, maar onze groep is niet zo snel. We hebben vooral naar zijn advies geluisterd om onderweg ook vooral te genieten, dus we staan met enige regelmaat stil om foto’s te maken. Don kan het (uiteraard zou ik bijna zeggen) met alle groepsleden goed tot uitstekend vinden. Hij kletst er op los en is wel een beetje de lolbroek en gangmaker. Heerlijk om mezelf in hem terug te zien. Hij geniet met volle teugen van alles en iedereen om zich heen, maar vooral met Lukas (het mannelijke deel van het Duitse stel) en met Tesse,

 (de Nederlandse die al weer een paar maanden in Zuid Amerika aan het reizen is en ontzettend goed kan klimwandelen) kan hij het heel goed vinden. Maar het einde van dag nadert en iedereen hiked nu toch wel op zijn/haar laatste loodjes. De bekkies worden bleker, de praatjes minder. Nét voordat we onze campsite in Collpapampa bereiken horen we dat er een aardverschuiving heeft plaatsgevonden. Oke, wel al een aantal dagen geleden, maar voldoende om voorzichtig aan te doen, want we moeten er wél langs. Verschuivingen zijn in deze tijd niets nieuws onder de zon. Het is einde van het regenseizoen en de grond heeft zich volgezogen met een giga hoeveelheid regen. In combinatie met de rotsachtige bodem maakt dat het gevaar van een verschuiving aanzienlijk. De lokalo’s ervaren het vooral als hinderlijk, behalve deze waar we nu naar toe lopen. Dat komt omdat de ‘lawine’ nu bijna een deel van het dorp heeft weggevaagd. Het scheelde werkelijk maar een paar meter of een aantal optrekjes (ik kan het woord ‘huis’ hier nauwelijks uit mijn strot krijgen) had ook beneden in het water gelegen, samen met de nodige hoeveelheid rotsblokken). Maar onder de kundige begeleiding van onze gids wordt ook deze uitdaging geslecht en lopen we vervolgens het dorp en ons tweede basecamp in, na een dikke 12 uur klimwandelen. Dank moedertje natuur, om mij te voorzien van een goede gezondheid en een prima conditie, want anders had ik deze wonderbaarlijke dag toch niet overleefd vrees ik. Douchen (zelden onder zo’n basic waterstraaltje gestaan) en naar bed (beter onderkomen dan de eerste dag in ieder geval, leuke tent, lekker wat ruimte). Morgen wordt gelukkig easy peasy. Yes! Hot springs waiting for us!! Jippie!