De Salkantay Trail, niet voor watjes - dag 3

Het is wonderbaarlijk hoe een lichaam zich kan herstellen na een fysieke inspanning uit de super klasse. Een beetje stramme spieren, maar na wat oefeningen en een goed ontbijt kunnen we er weer helemaal tegen aan. Vandaag is een soort bijkom dag. We hoeven ‘slechts’ 3 tot 4 uur te wandelen waarbij we amper hoogtemeters hoeven te maken. De groep heeft er zin in, want in de middag wacht ons een natuurlijk warm bad in Playa Sahuayaco. Iedereen heeft volop praatjes en de dag van gisteren lijkt snel vergeten te zijn. Mooi moment voor een aantal anekdotes tijdens de tocht. Zo loopt er in onze groep een jonge Engelsman met de leuke naam C-Jay, grote vent, rastahaar, overduidelijk cockney accent. Hij is professioneel bruiloft begeleider en verleidt ons steeds tot het spelen van Cambio, een ontzettend leuk kaartspel die hij mogelijk zelf bedacht heeft. Zodra we maar ergens stoppen trekt hij zijn spel kaarten tevoorschijn en vraagt met een olijk gezicht, Cambio? Gek genoeg zijn alleen de mannen uit onze groep geïnteresseerd om mee te spelen, behalve André, de Braziliaan die, zo zegt hij zelf, van nature niet zo’n speler en prater is. Maar als het op foto’s maken aankomt dan kun je geen betere Braziliaan treffen (en niet over voetbal gaan beginnen, want dan wordt hij ineens bloedfanatiek). Dus ontstaat er soms een levendige discussie tussen André en Lukas, Don’s Duitse vriendje. Lukas heeft allemaal verschillende voetbalshirtjes bij zich die hij vooral gebruikt als nachthemd. En hij heeft ook zijn vriendin Maren met dit virus aangestoken, want als het op een middag te warm wordt voor een jas blijkt dat Maren eronder een shirt draagt van… jawel, Ajax.

Verder blijkt de wereld toch wel ontzettend klein, want Tesse, de Nederlandse super klimwandelaarster, blijkt in Alphen ad Rijn te wonen en bij de gemeente Den Haag te hebben gewerkt. Als ze verteld dat ze daar bezig is geweest met de vertaalslag van duurzaamheidsinitiatieven uit Europa naar het lokale niveau kan ik het niet laten om te vragen of ze dan toevallig ook mijn nichtje kent? Claire? Eerst kijkt ze me nog even vragend aan, maar dan veranderd de vragende blik in een bevestigende. “Aaah, je bedoeld Claire Daniels?” Ja, die bedoel ik inderdaad. “Die ken ik inderdaad” beaamd ze. Kreeg zij niet een kindje? Daar loop je dan in het Andes gebergte en dan blijkt ineens dat de hele wereld elkaar wel op de een of andere manier kent, hoe leuk is dat!

Het komt overigens goed uit dat Don zo verstandig is geweest om zijn waterfilter mee te nemen op deze reis, want lang niet overal kunnen we langs de trail water kopen en daar waar het wél kan is het relatief duur. Hoe makkelijk is het dan om bij een waterval je filter eronder te houden om vervolgens te kunnen genieten van heerlijk koud water. De hoeveelheid water die overigens van de bergen afkomt is werkelijk onvoorstelbaar veel. We zien tientallen watervallen, de een nog hoger, groter en machtiger dan de ander. Maar sommige maken zo’n onuitwisbare indruk door hun hoogte dat we er stil van worden. Het Andesgebergte is ruig, nog veelal ongerept en van zo’n ongelooflijke schoonheid dat we er vaak stil van worden. Dan stoten we elkaar aan en hoeven alleen maar te knikken of te wijzen naar weer zo’n vergezicht. Ik geloof dat bergen nooit gaan vervelen en zeker niet de bergen die vaak letterlijk schuil gaan achter de wolken Want mind you, we hebben dan wel de hoogste pass gisteren bedwongen, dat wil niet zeggen dat we nu weer op zeespiegelniveau aan het wandelen zijn. We lopen nog steeds letterlijk met ons hoofd in de wolken.

“This guys, is a coffee tree” zegt onze Raoul gids en hij wijst naar een boom met allemaal ronde vruchtjes aan de takken. We zijn na zo’n beetje 3 uur wandelen in een koffie plantage terecht gekomen waar Raoul uitleg geeft over het koffie proces. Mijn gedachten gaan direct weer naar Laos, waar Kirsten en ik ook een coffee plantage hebben bezocht, maar ik had toch verdomd niet meer geweten hoe een coffee plant er uit ziet. Dat maakt echter niets uit, want Raoul legt het toch wel uit. We zitten met z’n allen om een ouderwets kampvuur en Raoul pakt alle bonen die vanochtend door een paar ijverige Peruaanse koffiebonen plukkers zijn geplukt en gesorteerd, en gooit ze in een soort metalen blik. Vervolgens begint hij er ijverig in te roeren. “Oke Chicos, deze bonen moeten eerst goed gebrand worden. En dat bedoel ik dan letterlijk” zegt hij met een ernstig gezicht. Iedereen die dat wil mag ook ff roeren. Hij kijkt ook mij vragend aan, maar ik laat mijn beurt een keer voorbij gaan. Roeren doe ik thuis al vaak genoeg in alle potten en pannen. Na het branden neemt hij zijn toehoorders mee naar een grote ouderwetse koffiemolen en dan mag iedereen die dat wil even draaien. Hoe bijzonder is het dat vooral de vrouwen van onze groep willen roeren en draaien, zou dat dan toch in de genen zitten? Maar na dit hele proces is het dan zover en mogen wij uit handen van de eigenaresse van de plantage een heerlijk kopje sterke koffie ontvangen. Uit beleefdheid en als beloning voor alle inspanningen die Raoul zich heeft moeten getroosten om ons de fijne kneepjes van het koffievak bij te brengen, neem ik ook een teugje. Koffie moet heel lekker zijn wordt me steeds voorgehouden, maar zelfs een persoonlijk geplukt, gebrand en gemalen bakje koffie kan mij niet verleiden om het lekker te vinden. Niettemin kopen we natuurlijk wel een zakje heuse Salkantay coffee, lekker voor thuis bij een tompouche 😊

Maar na het bakkie gaat alle aandacht uit naar onze volgende bestemming, de hot water springs van La Playa. De stemming in de bus zit er al goed in, de chauffeur voelt dit goed aan en laat uit zijn radio een lekker stampende techno beat horen. Eenmaal bij de springs aangekomen laten we ons eerst door een plaatselijke schone verleiden om een biertje te nuttigen, aangezien die in de springs verboden zijn. Maar daarna is het een kwestie van het vermoeide lichaam in een aangenaam contact te laten komen met het natuurlijke warme water. De baden zijn opvallend groot en terwijl de groep zich vermaakt in het echte hete bad kan ik eindelijk weer eens wat baantjes trekken in beduidend koudere (nou ja, alles is relatief) water.

Eenmaal fris en fruitig weer buiten bezoeken we nogmaals dezelfde plaatselijke bierstube en dan gaan we met z’n allen toch behoorlijk los. De alcohol vloeit lustig en het ene rondje sterke drank lost het andere af. Het doet me weer een beetje terug denken aan onze oud en nieuw viering in Cambodja toen ik zo vreselijk dronken ben geworden. Dat laatste gebeurd nu niet, maar we hebben met elkaar wel de grootste lol. En dat voelt onze chauffeur wederom uiterst goed aan, want eenmaal op de terugweg in het donker is onze bus veranderd in een ware party bus. Al rijdend door een donkere jungle (de trail kent ook hele grote stukken hoge jungle die qua vegetatie goed te vergelijken is met de Manu jungle die we eerder hebben bezocht) doen we de ramen open, gaat de radio op standje knallen en zingen we er met z’n allen lustig op los. Heb ik al gezegd dat grupo doche de leukste groep is van allemaal? Eenmaal terug in basecamp 3 stelt C-Jay zijn bekende vraag en volgen nog de nodige Cambio’s voordat Raoul ten tonele verschijnt. “Guys” waarschuwt hij, “tomorrow is a long and heavy day with lots of kilometers and a very steep mountain to be climbed and descent again, so I wouldn’t make it too late!”  Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Het bedje wacht, het lichaam is moe maar voldaan. Het was een super leuke dag vandaag!