De Salkantay Trail, niet voor watjes - laatste dag

“Oke guys, from here to Aguas Calientes its another 10 to 12 km and the ones who didn’t carry their bags until now have to do it from here, cos there are no horses or cars running or driving form here. Its remote guys, so keep up the spirit and lets do this last part”. Uiteraard had ik de informatie al eerder van onze Raoul gids gehad, maar toch kan ik een vloek niet onderdrukken. Kutzooi, we hebben al zo’n klote eind gelopen, we hebben al zo’n verrot eind geklommen en weer net zo’n achterlijk stuk gedaald om vervolgens de laatste 12 km je eigen rugzak nog te moeten dragen. Ik ben het echt ff meer dan zat, maar daar wordt natuurlijk niet om gevraagd. Ik wist het vantevoren en moet nu niet gaan zeuren, maar ik ben het echt zat. Ach nee, ik ben het niet zat, ik ben gewoon moe. Vanochtend zijn we, zoals de gewoonte is hier, al zeer vroeg vertrokken. 5 uur op, half 6 ontbijt en 6 uur Vamos, op weg. Een aantal leden van de groep zijn vandaag afgehaakt, want zij hadden nog geen kaartje voor Machu Picchu kunnen bemachtigen, dus dat gaan ze vandaag doen. Zij nemen de bus naar Aguas Calientes om te proberen daar alsnog een entree ticket te scoren. Daar hoeven wij ons dan gelukkig weer niet druk om te maken. Maar wij hebben andere ‘zorgen’. Raoul had het gisteren al uitgelegd in zijn eigen woorden. “Oke chicos, tomorrow we climb this huge mountain in front of you. We ascent to the highest point, that’s about 1,5 km climb Chicos,but then for example you can see Machu Picchu mountain if we are lucky cos for example of the weather. And with some more luck we can also see for example the old ruines. After this ascent we descent again, also like for example 1,5 km. It will hurt your knees guys, but afterwards it gives you a great feeling for example”. Ik moet altijd een beetje lachen als ik onze gids zo hoor praten, want hoe enthousiaster hij wordt, hoe meer for examples hij door zijn praatjes lardeert. “After we climbed the mountain guys, we will have lunch in a restaurant!” en hij glundert van oor tot oor. Normaal gesproken draagt onze kok zorg voor het eten, maar die hebben we gisteren uitgezwaaid na hem van een flinke tip te hebben voorzien. Die kan in ieder geval weer thuiskomen, als hij tenminste niet al zijn verdiensten in één keer  op maakt in de plaatselijke kroeg. Dus vanaf nu zijn we afhankelijk van de lokale horeca en daar heeft Raoul blijkbaar geen enkele moeite mee. “After lunch in Hydroelectrica guys, we hike the last 10 to 12 km and everyone has to carry their own bags for example”. Op dat moment klinkt dat niet als een groot probleem, maar na 3 dagen hiken, vroeg opstaan en weinig slaap begint het lichaam toch te protesteren.

Terug naar het begin van de dag blijkt het bepaald geen eenvoudige ochtendwandeling te zijn. De eerste 300 meter stijgen we bijna loodrecht en klimmen we door koffieplantages en passeren we veel bananenbomen (met bananen erin), avocado boomgaarden en passievrucht plantages. Het ziet er echt allemaal heel exotisch uit en ik wil oprecht proberen van dit alles zoveel mogelijk te genieten, maar wat is het lastig, want het is zwaar. Nog steeds hijg ik als een gek na enige inspanning, maar ik blijf mijn stappen achter elkaar zetten. Ik ben trouwens ook wat blij met de stokken die we bij het begin van de trail hebben meegekregen, want ze helpen me erg goed. “After the 300 mtr guys its going to be flat for example for about 2 hours and then we reach the viewpoint of Machu Picchu mountain”. Maar na de 300 mtr komt er helemaal geen plat stuk. Het is en blijft stijgen, stijgen en nog eens stijgen. Ik ben bepaald niet de enige die het opvalt en er worden dan ook kritische vragen gesteld. Hoe bedoel je ‘flat’ Raoul? “Ach, its all relative guys” zegt hij met een glimlach en verder stijgen we. Totdat we uiteindelijk na zo’n 3,5 uur klimmen op een oude Inca ruïne stuiten. Ons groepje krijgt rust en informatie toegediend. Over de boeren in de tijd van de Spanjaarden (zo rond 1540) die als slaven werden gehouden. Zodra ze ook maar even de mogelijkheid kregen knepen ze er stiekem tussenuit om ergens hoog in de Andes bergen een nieuw bestaan op te bouwen, ver weg van de bezettende koloniaal. En daarom staan er her en der in de omgeving van de oude Inca stad Machu Picchu (ofwel met een oude Inca afkorting MP genoemd) nog hele oude ruïnes, een soort eigentijdse boeren huisjes dus. En, eerlijk is eerlijk, Raoul heeft niet overdreven. Het uitzicht is fabuleus. We zien MP mountain op zijn paasbest en in volle glorie. De top in het volle zonlicht alsof ze wil zeggen ‘hier ben ik, hier moet je zijn’. De bergen zijn overigens allemaal van een onvoorstelbare groene kleur. Het regenseizoen heeft ze goedgedaan. “In the dry season guys, the mountains are all brown for example, but now its all verde” en dat zien we. Na zo’n uurtje onderwijs op de top is het tijd voor de afdaling. Ons Canadese groepslid heeft Don wijsgemaakt dat het voor je knieën het beste is om al hardlopend de berg af te gaan. Ik wil nog zeggen dat me dat een fabeltje lijkt, maar Don is inmiddels al vertrokken, altijd in voor een nieuw probeerseltje. Ik zie hem pas halverwege de afdaling weer terug met een grote glimlach op zijn gezicht. “Het werkt goed hoor Pap” zegt hij monter en voordat ik wat terug kan zeggen rent hij er weer vandoor. Die jongen toch!

En  dan eindelijk bereiken we rond lunchtijd (dat is dus na zo’n 7 uur onderweg te zijn) het Hydroelectrica gehucht en krijg ik dus te horen dat ik vanaf hier mijn eigen 10 kg tas moet dragen. In eerste instantie denk ik nog dat het wel mee zal vallen, want per slot van rekening woog mijn tas in Schotland iets meer dan 20 kg, maar toen had ik mijn arme lichaam nog niet zo afgebeuld als nu. De anderen merken uiteraard weinig tot niets van mijn innerlijke protest, want voor hen verandert er niet veel. Zij droegen al een eigen rugzak (zoals Don bijvoorbeeld) óf ze hadden hun grote rugzak direct naar Cusco laten sturen. De eerste paar km gaan nog wel, maar dan begint alles me zo’n beetje pijn te doen. Mijn schouders branden, mijn voeten willen niet meer, wat een bende. Dat je dit voor je lol doet! En daar verdomme nog voor betalen ook! En op dat moment neem ik het besluit dat het nu wel genoeg is geweest met al die malle uitdagingen. Ik word te oud voor dit soort onzin. De komende tijd ga ik me maar liever toeleggen op wat meer relaxtere dingen, zoals het proberen te bezoeken van alle 300 Vineyards in de West Kaap. Dat is overigens ook nog een hele uitdaging op zichzelf 😊 Hopelijk zal Ashia dat niet als een straf ervaren.

Gelukkig komen we na zo’n kilometer of 4 misschien 5 een leuke tent tegen waar we kunnen rusten. Maar tot mijn niet geringe verbazing maakt niemand aanstalten om te stoppen en ff lekker te zitten. Ze marcheren er lustig verder op los. De moed zakt me in de schoenen, maar ik blijf de stappen zetten die nodig zijn om uiteindelijk onze bestemming te bereiken.

Na nog een paar kilometer heb ik het dan toch echt gehad en bij de eerste de beste mogelijkheid om een bakkie te doen roep ik hard genoeg zodat iedereen het kan horen, KOFFIE!! Wat is het heerlijk om te gaan zitten en die verdomde rugzak even niet je schouders te laten verrampoeneren. Wanneer we weer op weg gaan komen we even later langs een spoorwegstation waar een hele luxe trein staat te wachten op zijn eersteklas passagiers. Raoul vertelt dat deze trein alleen voor de happy few bestemd is, want een kaartje kost maar liefst € 600 pp. Daar zal je dan ook wel wat moois of lekkers voor krijgen. En dan eindelijk doemt daar het einde van de trail op, Aguas Calientes, ofwel vrij vertaald, Hot Water. Dit dorp is de uitvalsbasis van en naar MP en dat is te merken. Het is echt een giga commercieel toeristisch dorp, vergelijkbaar met elke Turkse badplaats, waar ze ook de irritante gewoonte hebben om je het liefst bij je haren naar binnen het restaurant of de winkel in te slepen. Maar ik ben te moe om me daar druk over te maken. De andere helft van grupo doche is het gelukt om vandaag kaartjes te bemachtigen, dus we high fiven nog een keer op onze prestatie van de afgelopen 4 dagen en kijken vervolgens ontzettend uit naar de cherry on the pie van onze hele vakantie, een bezoek aan het oude MP Inca dorp. Ik beschouw mezelf een bevoorrecht mens!