The White Dragon Lake
5 oktober 2019
Vandaag besluiten we om naar het White Dragon Lake te fietsen. We hebben geen flauw idee hoe dat er uit ziet, maar men zegt dat het een mooie rit is. Eigenlijk hadden we naar ShiBaoShan Mountain willen gaan, omdat daar (nog wilde) apen huizen, maar dat blijkt voor vandaag te ver te zijn. Daarvoor moeten we vroeg op en kunnen vervolgens niet met de fiets. De fiets moet namelijk aan de voet van de berg blijven staan, vervolgens is het naar 2 tempels op de berg lopen om daarna via een lange, maar (naar men zegt) spectaculaire route terug te lopen naar de Old Town. En als we daar dan eenmaal zijn, moeten we vervolgens weer de bus nemen om onze fietsen 20 km verderop weer op te halen. We besluiten dat dat niet zinvol is. We gaan dus morgenochtend vroeg met de bus op weg naar ShiBaoShan en gaan nu naar het White Dragon Lake.
Het mooiste zou natuurlijk zijn dat er een mooie legende aan dit meer vastzit, al was het alleen maar vanwege de naam, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ongetwijfeld heeft het meer haar naam te danken aan het feit dat het hoog gelegen is en het daardoor lijkt alsof het verdwijnt in de witte toppen van de bergen die ons overal omringen. Maar stel je voor dat hier in de omgeving één of méér draken zouden hebben gewoond, in de grotten die we soms onderweg zien, of bij héél oude Chinese mensen thuis. Dan hoef je niet veel fantasie te hebben om te bedenken dat een aantal van die draken graag bij het meer hun dorst komen lessen en een praatje komen maken. Zoals iedereen weet zijn er goede en slechte draken en die twee soorten krijgen het dan uiteindelijk bij het meer met elkaar aan de stok. Er wordt gevochten, geklauwd, vuur gespuwd en met staarten gezwiept, net zolang totdat er één draak overblijft. Dat is uiteraard de goede witte draak. Wij kennen de uitdrukking “De prins op het witte paard” en hier kennen ze dan de evenknie “De witte draak uit het meer”.
Zo mijmer ik een beetje voor me uit op de fiets en heb daardoor amper oog voor de omgeving. En dat is jammer, want het is hier prachtig. We zien grote en kleinere groene velden waarop vooral de vrouwen aan het werk zijn. Tarwe wordt geoogst, waarbij op een welhaast middeleeuwse wijze de kaf van het koren wordt gescheiden. Ik zie vooral vrouwen met grote manden op hun rug de dagoogst wandelend over de weg naar huis brengen. Mannen die langs de kant van de weg al kletsend de belevingen van de dag doornemen. Wat me vooral opvalt is de uiterst leuke bouwstijl die ze hier hebben. Als het even kan worden alle muren wit geverfd en daarop worden dan, als in een schilderij, prachtige tekeningen gemaakt. Het kan de eigenaar daarbij niet gek genoeg zijn: landschappen, vergezichten, bergen, dorpen, tempels, alles wat je kan bedenken wordt wel geschilderd. En het mooie is, er wordt ook nog in gewoond! Waarschijnlijk is deze stijl typerend voor deze omgeving, want ik heb dat verder nog niet gezien.
Inmiddels is het gaan regenen, de beschermende kleding wordt uit de tassen gehaald en zonder mokken vervolgen we onze weg. Hoewel we het van te voren wisten, blijkt de weg steeds verder omhoog te kronkelen en het zuchten, kreunen en steunen van dochterlief kán en zál niet lang uitblijven. Don en ik doen net of we het niet horen en klimmen gestaag verder. Uit de lagere verte hoor ik roepen “Ik fiets geen meter verder meer”!!, maar als we na nog 5 bochten stoppen en maar lang genoeg wachten, komt Kirsten ons toch gewoon gezelschap houden.
Het meer blijkt niet eenvoudig te vinden, we fietsen hoog, op hele kleine modderige en met steentjes bezaaide landweggetjes en langs oude en vervallen huizen. Maar wáár en hoe hóóg we ook fietsen, overal zijn mensen op hun akkertje aan het werk, het is echt oogst seizoen.
Uiteindelijk bereiken we het meer(tje). Het ligt heel idyllisch verscholen tussen grote, groene bomen, varens en struiken met prachtig gekleurde bloemen waarvan ik de naam graag zou willen noemen, maar het absoluut niet weet. Het meer wordt gescheiden door een typisch Chinees bruggetje met van die mooie ronde bogen. Het is er zó mooi! We genieten van deze pracht en staren een tijdje stilletjes voor ons uit. Dit ís toch mooi! Dan wordt, zoals helaas vaker, de stilte verstoord door een half dozijn Chinezen die al schreeuwend onze kant opkomen en van plan zijn om bij het meer te gaan picknicken. Uiteraard hun goed recht, maar oooohh wat zou het prettig zijn als ze dat iets minder luidruchtig aan zouden kondigen. Een geluk bij een ongeluk is dat we ze niet kunnen verstaan 😊. We hebben genoeg gezien, stappen weer op de fiets en aanvaarden de terugweg. De zon is inmiddels weer gaan schijnen, het leven lacht ons tegemoet. En steeds weer realiseren we ons dat we het toch ongelooflijk goed hebben en hoeveel geluk we hebben om dit allemaal mee te mogen maken!
Iedere keer kijk ik uit naar je verhaal. De foto's zijn trouwens erg leuk om te zien. We krijgen zo een mooie indruk van de omgeving en hoe jullie er bij zitten. Wat mij betreft post je nog veel meer foto's. Geniet van je kids en van de mooie omgeving.
Deze schitterende ervaringen neemt niemand jullie af.
Geniet ervan.
Groetjes, Angeline
Kirsten, goed dat je gewoon doorgaat en volhoudt! Aan het einde van de vakantie ga je fluitend de berg op! Geniet er allemaal van!