Weekendje Drenthe

“Joh, stel je eigen niet zo aan, wel een beetje doorduwen hoor, je bent toch geen mietje”. Aan die woorden moet ik dit weekend steeds terugdenken als ik zijn urinaal aan het legen ben, als ik mijn zus zijn beenbandages zie omwikkelen, als ik een van zijn elf dagelijkse pilletjes moet aangeven of als ik hem ’s-avonds in het halfduister naar de douche zie rijden in zijn supersonische rolstoel om zich met washandjes een beetje schoon te houden. Wij dachten écht dat het allemaal wel meeviel en dat ie niet zo zachtaardig tegen zichzelf moest zijn. “Je moet er wel tegen vechten he en niet zo slampamperig zijn”. Ik hoor het me nog denken, want zéggen, dat vond ik weer net een beetje té. Maar Stef blijkt een soort ondefinieerbare ziekte te hebben, zo eentje die ook geen echte naam heeft, maar die wel degelijk heel erg vervelend aanwezig is. En hij is niet de enige die het heeft. Er is een klein hoekje in de wereld van de ondefinieerbare zieken waar een aantal medebroeders- en zusters elkaar de hand kunnen schudden. Ze kennen elkaar en hebben naar elkaar toe aan één woord genoeg om te snappen hoe het zit. Ze hebben dagelijks contact. Ze noemen zichzelf de Gekkies en proberen elkaar via de app wat op te vrolijken en elkaar moed in te praten.

Het begon allemaal vrij onschuldig, hij kon wat moeilijk lopen, dus werden er krukken georganiseerd. Maar vervolgens viel zijn beenfunctie helemaal uit. Omdat hij toch op kantoor wilde blijven komen ging hij op het laatst zittend tree voor tree op zijn kont naar boven, zijn krukken een beetje achter zich aan slepend. En dat zeker 40 treden, want ons kantoor bevindt zich op de bovenste etage. Natuurlijk hielpen wij hem niet. Dat was enerzijds omdat we dachten dat het beter was voor hem als hij het zelf moest doen, “want dan beweeg je tenminste nog wat” en anderzijds omdat mensen met een handicap nu eenmaal niet graag geholpen worden en zeker niet zielig gevonden willen worden. Toen dat kontjes-gedoe echt niet meer ging besloten we dat we dan maar het kantoor moesten verhuizen, want Stef was inmiddels onderdeel van het meubilair geworden. Wel een luidruchtig onderdeel trouwens, want je kon hem bovenaan de trap al aan horen komen konten. Nou ja, hemzelf niet, maar zijn krukken maakten een stevig lawaai. We hadden de huur al opgezegd en stonden op het punt de verhuizers te bellen toen hij zelf verwoordde wat wij eigenlijk allang wisten maar niet wilden horen “jongens, het gaat niet meer, hoe graag ik ook wil, het gaat gewoon niet meer. Jullie moeten je eigen plan trekken en geen rekening met mij meer houden, dus als ik een advies mag geven, probeer de huuropzegging weer ongedaan te maken en blijf vooral waar je bent, want het lukt me niet meer om die kuttrappen op en af te gaan. Vandaag ben ik voor het laatst”. En toen werd het stil. Niet alleen omdat we ons realiseerden dat Stef nooit meer een voet in ons/zijn kantoor zou zetten, maar ook omdat we ons schaamden over wat we allemaal tegen hem gezegd en gedacht hebben.

Hij bleek helaas gelijk te hebben, want het gaat steeds een stukje minder. “Je moet steeds weer een beetje inleveren en je steeds weer een beetje verder aanpassen aan je steeds kleiner wordende wereldje” zegt hij en dat is een trieste constatering. Krukken worden een rolstoel,  maar goed, als het daarbij blijft, vooruit dan maar. Maar na de rolstoel komen de huishoudelijke hulp, de wijkverpleging, de huisaanpassing, de inschrijving in een verpleeghuis. Vervolgens het ‘uitvallen’. Een rare gewaarwording als je hem ineens weg ziet trekken om daarna niets meer te kunnen. Zich nog wel volledig bewust van de omgeving, maar daar geen invloed meer op uit kunnen oefenen. En alsof dat  nog niet genoeg is moet hij ’s-nachts een masker dragen waardoor ik hem dit weekend kon vergelijken met Hannibal Lector uit Silence of the Lambs. Lachen natuurlijk, maar wel diep triest. En als uitsmijter, naast de 3 a 4 ziektes die ik in het kader van de privacy hier maar verder niet noem maar wel een soort klap op de vuurpijl zijn, verliest mijn broertje soms voor kortere-  en soms voor langere tijd, zijn stem.

Ik schat zomaar in dat als ik dit allemaal te verstouwen had gekregen ik dan toch echt mijn portie al aan Vicky had gegeven. Maar ondanks alles en ondanks het feit dat hij de laatste 4 a 5 maanden amper buiten is geweest, blijft mijn broer positief en optimistisch en kan hij ontzettend uitkijken naar ons afgelopen weekend in het Drenthse Westerbork. We mazzelen natuurlijk ongelooflijk met het weer, graadje of 30 is toch niet verkeerd. We zijn het hele weekend buiten geweest en hebben zelfs onze bestuursvergadering buiten kunnen houden, want ondanks alles gaat het werk ook gewoon door 😊.

Het was Open Monumentendag, misschien zelfs wel -weekend en ondanks ons goede voornemen om tenminste één monument te gaan bekijken, is ons dat helaas niet gelukt. Of je moet het dorp Orvelte één groot monument noemen. Als we gedrieën dit museumdorp binnen fietsen/rolstoelen zien we direct een boer op zijn hek zitten, een beetje zoals de 2 vriendinnen in Zaai! Ik kan maar nauwelijks “Goeiemorgen postbode Siemen” inslikken, maar stap wel op hem af. Het blijkt de 82-jarige klompenmaker/smid van het dorp te zijn. Of we een rondleiding willen? Uiteraard, waarom denk je anders dat we hiernaartoe zijn gekomen 😊. De baas (ik kan hem nauwelijks baasje noemen, want het is een grote krachtige vent die steeds zijn broek moet ophalen, ondanks de bretels) weet meer van klompen als wij van geklopte slagroom en hij blijft dan ook rustig doorvertellen, ondanks een aanzwellende groep toehoorders. Eenmaal klaar met de klompen gaat hij ons voor naar de zagerij waar er onder zijn bezielende leiding een (deel van een) boom vakkundig tot planken wordt gezaagd. En tenslotte blijkt hij ook nog het vak van smid onder de knie te hebben. Stef maakt er nog een hele mooie foto van. Maar het verhaal van de klompenmaker/zager/smid eindigt uiteindelijk in mineur want hij blijkt nog de enig overgebleven vakman in het hele dorp. Wanneer hij stopt gaat er een heleboel kennis verloren. “Misschien wil een van jullie wel in deze boerderij komen wonen en dan het vak van mij overnemen” zegt hij met een meewarige glimlach maar met een overduidelijke serieuze ondertoon. Dat zou toch wat zijn, hoor ik mezelf denken, maar direct daarna komen helaas de “ja, maars …”. Ik voel me een beetje een lafaard die een kans in het leven laat liggen. Ik neem mezelf voor om over een tijdje wel ergens spontaan ja tegen te zeggen.

Orvelte is maar een klein dorp, maar toch presteren we het om er zo’n beetje de hele dag te verblijven, uiteraard wel hoppend van het ene terras naar het volgende restaurant. We gaan naar een ouderwetse bakkerij waar we ons brood inslaan voor de avond, we kiezen wat lekkers in het Oud Hollandsch snoepwinkeltje en kopen in de Flintenhof een paar mooie mineralen voor thuis.

Natuurlijk doen we nog meer en proberen zoveel mogelijk uit het weekend te persen in de wetenschap dat tenminste één van ons hierna voorlopig weer is aangewezen op de paar vierkante meter van de slaapkamer.

Moeten we meer doen zeggen we tegen elkaar. Gaan we zeker doen, horen we onszelf zeggen. We gaan nog lekker uit eten, nemen nog een wijntje in de tuin en lachen om het leven. Dat moet wel want we hebben een prachtig voorbeeld hoe je positief in het leven kunt (blijven) staan.