Walking the Dog and the cat's nine lifes (door Marcel)

Inmiddels is wel duidelijk dat er een hoop geregeld moet worden voordat we vertrekken.

Een van die dingen is de huisdieren kwestie. Wij hebben 2 beesten in huis (de mens als beest even gemakshalve niet meegerekend): een hond en een kat. Chivay (een inmiddels 8 jaar oude Akita teef) en Loki (een nog oudere katten teef). Om de een of andere reden is het bij een kat veel makkelijker om alternatieve huisvesting te regelen dan voor een (grote) hond. Wanneer wij weggaan wordt Loki een onderdeel van het huishouden van Anneke (mijn ex, moeder van the Kids).

Maar het onderbrengen van Chivay is een ander verhaal. Wij hebben alle opties de revue laten passeren en kwamen uiteindelijk bij 2 huishoudens uit: mijn oom en tante in Friesland en een van de goede vriendinnen van Kirsten en haar vriend. Oom en tante vonden het prima, maar gaven ook wel aan dat zij dit niet het gehele jaar kunnen, omdat zij zelf ook langere tijd met vakantie gaan. En ook gewoon simpelweg geen zin hebben om er een heel jaar een trouwe viervoeter bij te hebben. Ik ben wel heel erg blij dat zij er direct voor open stonden om als oppas te fungeren!

De goeie vriendin met haar vriend lijkt een prima oplossing te gaan worden. Eerst is Chivay een keer naar ze toe geweest om "kennis te maken". Volgens mij vond vriendin en vriend het leuker en waren ze in ieder geval enthousiaster dan Chivay. Nu moet ik wel zeggen dat je al snel enthousiaster dan Chivay lijkt, want wie haar een beetje kent weet dat ze niet overloopt van lively action. Behalve natuurlijk als ze achter een paar schapen aangaat. Dat is mij een keer overkomen toen ik in de polder aan het wandelen was. Het was vroeg zaterdagochtend, nevel over de weilanden, schapenkopjes er net boven uit. En laat dat nu net funest zijn. Chivay ziet haar kans, springt over de sloot (wat ze normaal nooit doet want ze heeft helemaal niets met water), komt half in de sloot terecht. Is een beetje verdwaast, ook al omdat ik hard naar haar sta te schreeuwen om wel direct terug te komen. Maar het instinct is veel malen groter als de angst voor haar baas. Ze schiet het weiland in en rent als een gestoorde achter de op hol geslagen kudde schapen aan. Die arme beesten weten niet wat ze overkomt, maar realiseren zich maar al te goed dat stil staan geen optie is. Ze blijven in een kudde doorlopen maar zien zich al snel gevangen tussen hond en sloot. Een aantal bedenkt zich geen seconde en springt uit pure angt de sloot in. Zich waarschijnlijk niet realiserend dat ze daar dus nooit meer zelfstandig uit komen (de vacht gaat als dieplood wegen). Een paar anderen is te langzaam en wordt door mijn lieftallige hondje bij de keel aangevallen. Het grootste deel van de kudde laat de pechvogels voor wat ze zijn en nemen een grote U-bocht weer terug het open weiland in. Als het stof is opgetrokken (en ook de nevel heeft plaatsgemaakt voor een helder zicht) liggen er 3 gewonde schapen in de wei en ongeveer 7 a 8 schapen in de sloot. En uiteraard de overwinnaar van de ochtend, een fier pronkende hond die zo iets heeft van: kijk baas, dat kan ik toch maar mooi! Totdat de baas ook eindelijk (via een omweg) het weiland bereikt. Ik geloof dat ik nog nooit zo kwaad ben geworden op mijn hond. Ik pak haar beet en gooi er van alles en nog wat fraais en minder fraais uit. Chivay realiseert zich direct dat er onderweg toch iets mis is gegaan, ze krimpt ineen maar ik ben te kwaad. Pak haar beet en gooi haar in een keer over het hek. Nog steeds natrillend van emotie bel ik bij de boer aan en vertel mijn verhaal. Twee emoties proberen het bij de boer van elkaar te winnen: boosheid over het verlies van de schapen en blijheid dat ik het bij hem ben komen melden, want nu hoeft het hem in ieder geval geen geld te kosten. Uiteindelijk klopt dat ook, want de verzekering heeft de schade netjes afgehandeld, maar dat doet niets af aan de schrik die ik er van had. Sindsdien wordt onze hond in kleine kring ook wel Chief de schapendoder genoemd.

Maar dat mag voor vriendin met vriend de pret hopelijk niet drukken. Zolang Chivay netjes aangelijnd over straat blijft gaan en haar natje en droogje op tijd krijgt, is het de liefheid zelve. En voor de duidelijkheid: ik ben super blij dat het klikt tussen onze hond en vriendin en vriend. Ze vinden het oprecht heel erg leuk en nemen haar graag een tijd op in hun huishouding. Grandioos uiteraard en het zorgt voor ons voor minder gestress. Want een hond neem je niet om die vervolgens maar weer weg te doen als het ff niet uitkomt. Je moet er goed voor zorgen en als dat zelf niet lukt dan probeer je iemand anders hier blij mee te maken. En dat dit is gelukt is een pak van mijn hart. Een grote TNX vriendin en vriend!!!