China (door Marcel)

Ik heb al eerder geschreven dat een van de leuke dingen aan onze reis is, dat deze constant verandert. Was het eerst de bedoeling dat ik alleen zou gaan, inmiddels gaan we de 1e twee maanden met z'n drieen: dochter Kirsten, zoon Don en vader Marcel. Eerst was het van Noord Canada naar Zuid Amerika, toen alleen Canada, toen Canada en Noord Amerika. Vervolgens de combinatie China, Vietnam, Canada en Noord Amerika. Toen werden Nieuw Zeeland en Australie toegevoegd en daarna nog Laos.

Wauw, wat een ideeen en wat een verhalen nog voordat we goed en wel vertrokken zijn. Maar naarmate de vertrektijd dichterbij komt, worden de plannen ook steeds concreter. De stand van zaken nu is dat we starten in China (tickets zijn al gekocht voor de vlucht Amsterdam - Chengdu op 11 september, of nine eleven zoals de Amerikanen het zouden zeggen), we doorreizen naar Laos en dan Vietnam. Daarna vliegen we naar San Diego en fietsen we noordwaarts naar de grens met Canada, om vervolgens het oosten aan te houden richting de Great Lakes.

Maar wat ik merk is dat we met z'n drieen vooral bezig zijn met de voorbereiding van de reis naar China. Dat komt omdat het verkrijgen van een Chinese visa behoorlijk wat inspanningen vergt. De Chinese ambassade verlangt een gedetailleerd draaiboek van onze reis, inclusief hotel- en treinboekingen en de zekerheid dat we na verloop van tijd ook weer het land uitgaan. Het is een inspannende bezigheid, maar daar staat ook weer tegenover dat je het nodige leert van het land en alvast een hoop voorpret hebt. Het is bij ons thuis nu niet ongebruikelijk dat de eettafel bezaait ligt met aller hande kaarten, foto's en teksten van bezienswaardigheden, kloosters, steden, treinschema's, hotels enz. En ook 2 of soms 3 opengeklapte laptops op tafel die met elkaar proberen te communiceren. Tijdrovend, maar ook een mooie sociale happening.

We hebben met elkaar ook nogal de neiging om uitstelgedrag te vertonen. "Ach, het is zo lekker weer, dat boeken komt volgende keer wel" of "vandaag heb ik moeten werken, dus ff geen tijd voor de reis". Nu is dat nog steeds niet zo erg, maar die argumenten kunnen we uiteraard steeds minder vaak gebruiken, want morgen over 3 maanden zitten we in het vliegtuig en dan moet alles wel geregeld zijn. De inentingen, de visa, het geld, de technische zaken (o.a. telefoon, gsm, fiets), de inhoud van alle tassen (elke fiets kan tenminste 6 tassen dragen), studie afmaken (Kirsten en Don, ik ben al klaar met studeren :-) , laatste zakelijke dingen regelen, kennis overdragen, huis verkopen, ander huis regelen, moeten we nog een afscheidsfeest geven (?). Ik heb ook contact gezocht met de krant. Zij gaven aan erg enthousiast te zijn, en wel zó enthousiast dat ze niet meer teruggebeld hebben. Ik had ook een pracht van een format in mijn hoofd voor de tv, maar blijkbaar was dat een beetje te hoog gegrepen, want ik geloof dat ik de enige ben die het een pracht format vind :-)

En zo zijn er duizend-en-een dingen die er nog liggen om opgepakt te worden. Wordt het misschien een beetje te veel? Welnee, het is super leuk en ik maak me over het algemeen niet zo heel erg druk over things to come. Ik heb een vaste leefregel die me meestal door allerlei moeizame zaken heen loodst: maak je niet druk om zaken waar je geen invloed op hebt.

En dat dit werkt heeft de praktijk al keer op keer bewezen!