Voorbereiding Peru

Bridge of Spies, the Creator en C.B. Strike: Troubled Blood hebben op het oog niets met elkaar gemeen, maar schijn bedriegt. Het zijn de 3 films (nou ja, 2 films en 1 tv-serie) die ik heb gekeken tijdens onze 12,5 uur durende vlucht naar Lima. 12, 5 uur is lang, maar voor een ervaren reiziger en zijn ongeduldige zoon valt het best nog wel mee. Don doet zijn best om er het beste van te maken in de weinige ruimte die hem is gegund in de verder toch behoorlijk groteBoeing 747 (of welk nummer ons vliegtuig dan ook heeft).  We betalen een aanzienlijke hoeveelheid geld om gedurende 12,5 uur als vee naast elkaar gestapeld te worden. We worden nog net niet aan de ketting gelegd en we hoeven gelukkig ook geen “boe” te roepen, maar verder gaat de vergelijking m.i. redelijk goed op. Vroeger was trouwens alles sowieso beter zoals iedereen wel weet, hoe noemde ik dat nou laatst ook al weer: terug naar een nostalgie die nooit was. Maar ik weet toch bijna zeker dat ik in het verleden wel eens in een vliegtuig heb gezeten die niet tot de nok aan toe gevuld was met economy classers. Dat het nog mogelijk was dat je 3 of 4 stoelen had voor één persoon, dat je ff lekker kon gaan liggen, je benen strekken en heerlijk in slaap kon vallen onder het zachte gebrom van de vliegtuig motor. Dat is volgens mij wel verleden tijd, want ik kan me bijna geen vlucht meer herinneren dat dit gebeurde. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Mijn eerste vlucht naar Cape Town (toch ook al snel zo’n 9 uur airpeddelen) heb ik zo goed als de hele vlucht geslapen op 3 stoelen en aan mijn hoofdeinde een vriendelijke dame die het niet erg vond om naar mijn gesnurk te luisteren. Maar dat was het dan ook wel.

Ik ga trouwens verder niet klagen, want ik mag me een gelukkig man noemen. Ik ben met mijn zoon op vakantie naar Peru. Een zoon van 26 jaar die het blijkbaar nog de moeite waard vind om met zijn vader zo’n reis te ondernemen. Overigens was het ook weer niet helemaal een spontane keuze om Peru als vakantiebestemming te kiezen. Het idee was in eerste instantie om mijn broer in Vietnam op te gaan zoeken. Don was door alle verhalen van dochterlief en ondergetekende over onze avonturen in  Vietnam en over Tet (het Vietnamese nieuwjaar) zo enthousiast geraakt dat hij dit zelf ook een keer mee wilde maken. Dus ik ook niet te beroerd en beloofde hem om de reis erheen te bekostigen als een verjaardagskado. Enige voorwaarde was wel dat hij zijn vader dan op sleeptouw zou moeten nemen. Blijkbaar was dat ‘a price he was willing to pay’. Maar het liep allemaal een beetje anders, Tet bleek aan de andere kant van de aardkloot minder te worden ervaren als een enthousiast feest en dus lagen alle opties voor een alternatieve reis weer op tafel.

We waren het er al snel over eens dat het dan een bestemming zou moeten zijn waar we allebei nog nooit geweest zijn en dan het liefst naar een voor ons vreemd werelddeel. En als we dan toch mogen kiezen, waarom dan niet een van de 7 wereldwonderen gaan aanschouwen. En dus werd het Zuid Amerika en nog specifieker, Peru, vanwege de Machu Picchu.

De voorbereiding is voor ons beiden totaal verschillend. Op het moment dat we besluiten dat het Peru word snel ik naar de bieb om daar in wat boeken te duiken die me meer kunnen vertellen over het land, zijn geschiedenis en zijn bewonderenswaardigheden. Ik lees wat reisboeken en tref in de Travel Guide of Peru de naam aan van ene Arnaud. Een fransman die alweer een groot deel van zijn leven in Peru woont en zelfs met een achter- achter- achterkleindochter van een Inca is getrouwd. Ik besluit al snel dat ik hem moet hebben om onze reis vorm te kunnen geven. Dus ontstaat er een levendig app contact met als resultaat 3 minicruises in 3 weken met als (letterlijk en figuurlijk) hoogtepunt een bezoek aan de oudste en meest beroemde Incastad van het land.

Don bereidt zich er heel anders op voor. Hij is druk in de weer om zijn laatste studiejaar tot een succesvol einde te breien, werkt hard aan zijn digitale portfolio (en met een prachtig resultaat moet ik zeggen) en is ook nog eens zoekende naar de juiste adressen om straks invulling te kunnen geven aan zijn laatste (liefst internationale) stageplek. Geen tijd dus om ook nog bezig te zijn met een voorbereiding van de vakantie.

Maar naarmate de reis dichterbij komt krijg ik het steeds drukker op het werk en rondt Don al zijn studieplannen succesvol af en daarmee wisselen zich onze inspanningen. Ik bemoei me amper nog met de laatste stappen die gezet moeten worden en Don intensiveert ze juist. En aldus is alles op het laatst toch nog goed geregeld, zijn alle spullen gepakt (overigens nog een hele uitdaging om alles wat je nodig hebt voor 3 weken kou en hitte in een kleine rugzak van zo’n 10 kg te krijgen) en zijn we op weg voor een hopelijk groots avontuur. We hebben er zin an