Arequipa

Het is warm in Arequipa, althans als je het vergelijkt met ons koude en vooral regenachtige kikkerlandje. Zoveel zon op de tere huid zijn we niet meer gewend. Of, in de woorden van Don te spreken “Je kunt hier gewoon de UV-straling ruiken”. Dat betekent lange kleding, niet te veel van de huid blootstellen aan de verleidingen van El Sol en veel zonnebrand smeren op de plekken die niet bedekt kunnen worden. Het lijkt wel alsof we een dagje naar het strand gaan 😊

Ik geniet altijd enorm van al het nieuws dat je krijgt te zien, te ruiken en te voelen in een omgeving die je niet kent en een cultuur die totaal vreemd voor me is. De 12,5 uur in het vliegtuig zijn al weer vergeten. Wat nu vooral bij blijft zijn de aardige Spaanse woorden van de Abuela die naast me zat. Zij was nog niet zo oud, maar omdat ze nu eenmaal al kleinkinderen heeft mag ik haar Abuela (Oma) noemen. Wij mogen haar storen als ze ligt te slapen en een van ons er weer eens langs moet om naar het toilet te gaan, maar als tegenprestatie doe ik haar dan weer voor hoe ze het beste haar gym oefeningen kan doen tijdens een van de relax momenten op het gangpad. Dat moet een grappig gezicht zijn geweest voor de andere passagiers, maar daar trekken wij ons niets van aan, zij zitten en wij zijn tenminste bezig en doen nog wat aan de broodnodige beweging!

Maar ook het leuke verhaal van Annabella de stewardess zorgt voor een aangename onderbreking van deze verder nogal saaie vlucht. Ze vertelt over haar werk, over de comfortabele bedden die bovenin het vliegtuig zijn gemaakt voor de KLMmers om lekker ff 3 uurtjes weg te soezen terwijl wij beneden de kramp uit de ledematen proberen weg te bewegen en over de besteding van haar vrije tijd in al die vreemde steden waar ze naartoe wordt gestuurd. Hoe leuk kan zo’n baan zijn, bedenk ik me. Maar ook weer niet voor al te lang, want dan gaat het toch vervelen. En het idee dat de vliegmedewerkers altijd en overal hun familie mee mogen nemen verwijst ze ook naar het Rijk der Fabelen. Dat mag alleen als er een stoel over is en dat weet je nooit van te voren. En áls er dan eens een stoeltje vrij is, dan heb je ineens met een omboeking te maken en wordt je arme familielid alsnog de toegang tot het vliegende tuig verboden. “Nee hoor, die charme is er wel een beetje van af” zegt ze met een meewarige glimlach. “Ik zou het zo ontzettend leuk vinden om mijn vader een keer mee te nemen op reis, maar ik werk nu 2 jaar in dit blauwe uniform en het is me nog niet gelukt”. “Dan is je vader blijkbaar niet flexibel genoeg” grap ik tegen haar en daar moet ze dan wel weer om lachen. Maar blijkbaar vindt haar collega dat ze meer dan voldoende van haar tijd verkletst heeft, want ze wordt tot de orde geroepen, tijd is geld en klanten wachten vol ongeduld op hun nieuwe verfrissingen.

Van Lima naar Arequipa is het maar een kippestukkie en daar komt bij, we hebben een gat in de nacht geslapen en van een heerlijk Peruaans ontbijt genoten, dus dan is het bijna geen uitdaging meer. Arequipa ligt een stuk zuidelijker dan de hoofdstad. Maar omdat we ons nu op het zuidelijk halfrond bevinden betekent zuidelijker dus verder weg van de evenaar en dus kouder (in vergelijking met Lima, niet in vergelijking met Los Paysos Bagos).

En nu zijn we ingecheckt in een allerliefst hotel, La Casa de Margott, in El Centro. We leren van de reclameborden dat Arequipa ook wel de Ciudad Blanca wordt genoemd, maar ik vraag me oprecht af waarom dat is, want zo bruisend wit vind ik het hier nu ook weer niet. Het is eerlijk gezegd veel leuker om te lezen dat deze stad gedomineerd wordt door 3 grote vulkanen, de Misti (dat wisten we inmiddels al, want dat vertelde de taxichauffeur die ons van het vliegveld naar het hotel heeft gebracht), de Chachani en de Pichu Pichu en gesticht is door de Aymara Indianen. Dat het de Aymara waren, dat is voor mij nieuw, maar niet dat deel wat over de Indianen gaat. Want eerlijk is eerlijk, overal waar je om je heen kijkt, zie je Peru Indianen. Ze hebben allemaal dezelfde trekken en je herkent ze van een straatlengte afstand. Denk aan de straatmuzikanten die een aantal jaren geleden in de zomer onze steden overstroomden en op een hartstochtelijke manier El Condor Pasa ten gehore brachten. Die mensen zie ik hier nu overal. En steeds als ik aan deze Peruaans Indiaanse fluitspelers denk, komt het verhaal van Lenny, de zus van Anneke, weer op mijn netvlies. Zij vertelde ooit kennis te hebben gemaakt met een Peruaanse dansgroep. Blijkbaar was ze zo in de greep van de leadzanger dat ze spontaan de hele groep bij haar thuis uitnodigt en omdat de heren (volgens mij waren er geen dames bij, maar ik kan me vergissen) geen onderdak hadden besloot Len om ze dan maar bij haar thuis te laten slapen (mind you, Len woont niet geweldig groot en het waren tenminste 6 tot 8 Peruaanse vreemdelingen. Nadat iedereen gedoucht en geschoren had en Len ze had voorzien van eten, drinken en onderdak, moesten ze uit beleefdheid uiteraard wat terugdoen, dus werd Len even spontaan door ze uitgenodigd om mee te gaan op hun trip. En Len, ook de beroerdste niet, besluit vervolgens om als een moderne grouppie de band te volgen door hun trip door Europa. Hoe leuk is dat!

Overigens nooit geweten dat Simon and Garfunkel hebben gezongen over de voorbij vliegende Condor, eerlijk gezegd dacht ik dat het liedje over de panfluit ging. Maar niet dus. Ze zingen over de Andes Gieren die het grootste vleugeloppervlak hebben van alle vliegende vogels en die hier iets verderop in de Colca Cayon huizen. En laat dat nu net onze eerste bestemming zijn! Het schijnt een machtige attractie te zijn om die vogels door de Canyon te zien vliegen. Maar daar moet je wel een hele busreis van een paar uur en een wandeltocht van nog eens een paar uur voor over hebben om ze te kunnen gadeslaan. Morgenochtend worden we hier verder over gebrieft, dus dan weten we meer. Overigens nog wel een leuk detail, we schijnen ook door een stadje te komen op weg naar de Colca Canyon met de mooie naam Chivay. Laat dat nu net de naam van onze hond zijn, stelletje na-apers.