Visum China (door Marcel)

In de periode in de wereldgeschiedenis dat er nog Holeberen rondliepen in Europa, een tijd waar Jean M. Auel zulke prachtige boeken over heeft geschreven, was er nog geen sprake van grenzen. De mens, althans, voor wat daar voor moest doorgaan in die tijd, waren verbonden in stammen en leefden als nomaden. Was er ergens voldoende voedsel dan bleven ze op die plek, was het voedsel op, dan trokken ze verder. Dat is heel lang zo geweest. Tot het moment dat stammen zich op één plaats gingen vestigen. De plek werd min of meer een beetje “eigen” en werd, voor zolang het duurde, verdedigd tegen al te opdringerige pottenkijkers. Door steeds geavanceerdere landbouwtechnieken kon de mens zich uiteindelijk permanent vestigen. En toen begon het gesodemieter. Want een permanente vestiging moet bewaakt en natuurlijk (de mens zou de mens niet zijn), uitgebreid worden. Dus kleine gemeenschappen werden groter en sloten zich aaneen. En zo ontstonden naties. Veel naties bij elkaar op een immens stuk grond werden werelddelen. Voilà, in een kleine 10 zinnen heeft de lezer hier de complete wereldgeschiedenis in beeld. Uiteraard is daar het nodige op af te dingen, maar dat is hier niet de point. Waar het mij om gaat is dat ik probeer te  begrijpen waar die grenzen vandaan komen, omdat reizigers daar veel last van hebben. Sommige reizigers (stel je woont bijv. in Kongo en je wil naar pak ‘m beet België) hebben daar meer last van dan anderen (zoals ik, omdat ik van NL naar China wil). Maar vergis je niet, ook zo’n voorbereiding kan nog behoorlijk avontuurlijk zijn. Overigens wil ik daarmee ook weer niet suggereren dat een reis van een op hol geslagen Rwandanees evenveel voorbereiding vergt als die van mij. Meestal komt zo’n reis veel spontaner op gang, geïnitieerd door externe factoren waarop de man of vrouw in dit voorbeeld weinig tot geen invloed op uit kan oefenen, maar dat terzijde.

Onze reis mag wel goed voorbereid worden en daar hoort het aanvragen van een visum ook bij. Naties (landen) willen nu eenmaal graag weten wie hen komt bezoeken. En omdat ik bij een bepaalde clan hoor (zij die een bepaalde taal spreken en in een bepaald gebied wonen) mag ik niet zomaar bij een andere clan op visite komen. Ze moeten wel weten wie ik ben en wat ik wil. Ik begrijp dit soort dingen altijd beter als ik het klein probeer te houden. Stel, een wild vreemde belt bij mij aan (ik vorm met mijn huisgenoten natuurlijk ook een soort leefgemeenschap met eigen regels, gewoonten en gebruiken) en wil graag een tijdje bij mij komen wonen. Dat zou ik toch als een redelijk impertinente vraag/suggestie beschouwen. Ik geloof niet dat ik zo iemand dan binnen zou laten. Als ik al de neiging zou hebben hem of haar binnen te laten, dan zou ik eerst wel wat meer over de persoon willen weten. En dan is de vraag hoeveel informatie ik dan van die persoon zou willen hebben voordat ik zou zeggen “kom binnen vriend(in)”. Zo zal het ook wel een beetje gaan op macro niveau. Dus zo geredeneerd snap ik het visum systeem wel. Maar het blijft een heel gedoe.

Zo is er een stevig verschil in het opvragen van informatie tussen bijv. China en Laos. Wij hebben de nodige tijd aan de eettafel doorgebracht om er voor te zorgen dat we alle benodigde documenten voor China bij elkaar hadden gesprokkeld. Uiteraard de compleet ingevulde vragenlijst, het reisschema, alle hotel boekingen, treintickets enz. Het land gaat grondig te werk. Vervolgens is het een prettige bijkomstigheid dat de visum application service in Den Haag is gevestigd. Voor ons een soort thuiswedstrijd. Jammer genoeg doet de entree wat armoedig aan, maar dat zal alles te maken hebben met het feit dat het gebouw waar de service in is gevestigd, bijna leeg staat en volgens mij op het punt staat gesloopt te worden. Op de warme verdieping (ik wijd dit aan het feit dat we net de heetste paar dagen uit onze meteorologische geschiedenis achter de rug hebben) was het een komen en gaan van mensen die ook allemaal graag een bezoek aan China willen brengen. We zijn redelijk snel aan de beurt en gedrieën voelen we toch een bepaalde spanning. Uiteindelijk willen we wel graag 2 maanden blijven. Een alleraardigste jongedame stelt ons gerust door slechts streng in de papieren te blijven kijken en zo nu en dan goedkeurend te knikken. Na een paar aanvullende vragen krijgen we een papiertje waarin staat dat onze paspoorten en alle andere documenten zijn ingeleverd en dat we over 3 dagen de paspoorten, inclusief het visum, op kunnen komen halen. Mits…., zo stelt ze, er geen aanvullende vragen van de ambassade komen. Ze willen het graag tot het laatst toe spannend houden. De telefoon van dochter wordt dus de uren erna misbruikt door steeds te checken of er nog gebeld is. Het zijn bijna net zulke spannende momenten als toen er geschiedenis werd geschreven in Berlijn, maar na verloop van tijd ebt die spanning dan toch weg. Ik geloof warempel dat het gaat lukken. Niet alleen hebben we een paspoort, maar straks ook een visum en kunnen we dus echt gaan.

Drie dagen laten haal ik de paspoorten, inclusief het visum, op. Gelukkig was er niet gebeld. Gelukkig was alles in orde. Eigenlijk was het een piece of cake. We hebben ons voor niets zo druk gemaakt. De afhandeling is erg vlot verlopen. Helemaal geweldig. Onze reis is weer een stapje dichterbij gekomen!