House for sale (door Marcel)

Naast alle zaken die we moeten regelen voor de reis, hebben we uiteraard ook nog te maken met randzaken. Een daarvan is wonen. En sinds wanneer is wonen dan een randzaak?  hoor ik u een groot vraagteken zetten. Nou ja, dat is het in feite niet natuurlijk, maar als je zo’n lange reis gaat maken als wij, dan wordt alles misschien wel een beetje een randzaak J

In ieder geval wonen we gedrieën in een mooi koophuis en dat huis staat sinds 2 a 3 maanden te koop.  En een verkoopproces kent zo zijn eigen interessante en uitdagende dynamiek.

Zo zijn er natuurlijk de mensen die er dicht bij betrokken zijn en allemaal zo hun eigen insteek en belang hebben. Ik noem er een paar: de ex wil graag een snelle verkoop tegen een hoge prijs, de dochter wil ook graag snel en hoog, maar weer om een andere reden, de zoon wil ook hoog, maar niet al te snel, want wil er straks nog wel een tijdje gaan wonen, de makelaar wil vooral hoog, want dat verdiend lekker, de potentiele koper wil snel en laag, de buurt maakt het allemaal niets uit zolang het maar geen zooitje wordt en ik zit er een beetje tussen, zowel letterlijk als qua insteek.

Een verkoop begint (bij ons althans) bij de makelaar. Gewichtig gesprek, voors en tegens afwegen, verkoopprijs bepalen, overleg, nog eens praten en uiteindelijk Yes!! de doorbraak. We gaan ervoor. Dan komt er een fotograaf en iemand die het huis komt opmeten. Beiden moeten natuurlijk begeleidt worden door een dossier verantwoordelijke en tenslotte de hoogste in hiërarchie, de makelaar die straks onze kijkers rond gaat leiden. Deze man (had ook zomaar een vrouw kunnen zijn) is voor mij geen onbekende. Vriend van een kennis van een vriend en dus voelt lekker vertrouwd, lekker  kneuterig. Hoeven wij dan minder te betalen? Nee, dat dan weer niet. Zijn gevleugelde uitspraak is dan ook “Voor de prijs hoef je het niet laten”. En dan begint het grote wachten. In het begin kan het snel gaan. We zijn immers nieuw op de markt en nieuwsgierige mensen zijn van alle tijden. En dan gaat ineens de telefoon, overmorgen een bezichtiging. Je hart begint sneller te kloppen, zenuwen worden op de proef gesteld. Alles moet netjes, geen privé spullen in het zicht (want de potentiele kopers kunnen zomaar het idee krijgen dat we er nog wonen) en een bloemetje op een strategische plek. Als dit ze niet over de streep trekt dan weet ik het niet meer. We zorgen er natuurlijk voor dat we zelf niet thuis zijn, noch de hond en de kat. Waar moet ik dan naar toe al die tijd? Vraagteken!  “Kijk maar, doe maar wat, maar doe het vooral niet hier”. Antwoord! Tot het uiterste gespannen wachten we het bevrijdende telefoontje van de makelaar af. Waar gaan al onze spullen zo snel naar toe? Wie moeten we lastig gaan vallen tijdens het avondeten (mee eten is gewenst) en hoe overbruggen we de tijd tot aan de reis. Maar onze kijkers transformeren zich niet tot kopers. En dat doen de volgende stellen ook allemaal niet. Het schoonmaken wordt een gewoonte, de verwachtingen neerwaarts bijgesteld. Gelatenheid is de nieuwe emotie, scepsis de laatste verwachting.

Maar dat doet niets af aan de hectiek in huis, sterker, dat wordt er alleen maar heftiger door. Want zomaar een paar vragen: gaan we het huis verhuren als het niet verkocht wordt voordat we op reis gaan? Gaan we zelf nog huren als het wel verkocht wordt en zo ja, waar en hoe dan? Hoe gaan we het regelen als er een koper is als we al aan het fietsen zijn? Waar gaan we wonen als we terugkomen en het huis is verkocht? Wat doen we met alle spullen in huis? Wat gooien we weg? Mooie uitdagingen allemaal. Iets waar een gemiddeld gezin niet vaak mee te maken krijgt. Al was het alleen maar omdat een gemiddeld gezin geen jaar gaat fietsen. En zoals op elk potje een dekseltje past, zo bestaat er ook voor elke vraag een antwoord. We worstelen ons er met z’n drieën vrolijk doorheen. Want één ding is belangrijker dan al het andere: een lach op het gezicht. Want nog zo’n tegeltjes wijsheid die maar al te zeer opgaat: “Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”.

“Hé wacht eens, de makelaar belt, het zal toch niet……..”