Een toeristisch weekendje weg

 Dat een lekker weekendje weg op de fiets niet altijd even spectaculair hoeft te zijn bewijst dit weekend maar weer eens.

Het is heerlijk weer als ik de nodige spullen in mijn fietstas stop voor mijn eerste weekendje weg met de fiets dit jaar. Ik heb een adres gevonden in Oudewater die mij de zaterdagavond wel wil huisvesten en daaromheen bedenk ik dan een leuke route.

Via Boskoop (waar ik nog langs het oude gemeentehuis fiets waar ik samen met Mattie, mijn oude compagnon, heb gewerkt en waar we in de straten ertegenover geflyerd hebben om mensen uit te nodigen voor een aantal voorlichtingssessie hoe om te gaan met geld) fiets ik naar Bodegraven, waar de weergoden mij veel minder gunstig gezind zijn dan in Zoetermeer. Het druppelt nog gestaag als ik op een smal fietspaadje langs de Oude Rijn in de richting van Fort Wierickerschans peddel. Maar wonder boven wonder stopt de regen vlak vóór het Fort. En dat is vooral bijzonder omdat het Fort alles met water te maken heeft. Het maakte immers in de 17de eeuw deel uit van de Oude Hollandse Waterlinie. Al het land ten Noorden ervan kon onder water worden gezet en zo kon de Spaanse en Franse vijand niet verder optrekken met hun zware kanonnen. En zo mijmer ik nog een beetje door voor de gesloten poorten totdat een harde toeter me weer terugbrengt naar 19 augustus 2023. Er staat een grote auto met een uiterst vriendelijke dame naast me die weet te vertellen dat het Fort gesloten is. Tja, daar was ik zelf ook al achter gekomen, maar niettemin toch attent.

Ik vervolg mijn tocht langs het water tot Woerden waar je ontzettend je best moet doen om niet voor de poorten van het kasteel te eindigen. Dat lukt me dan ook niet, te meer daar zijn buurman, de Sint-Bonaventurakerk, boven alles en iedereen uittorent. Het geloofsgebouw is nog niet zo ontzettend oud, 1892, maar is wel indrukwekkend in zijn neogotische stijl. Het is zaterdag, erg druk en de deuren staan wagenwijd open, iets dat je niet meer zo vaak ziet in Nederland. Misschien zijn de kerkbewaarders bang voor dieven met een tweede beeldenstorm in gedachten, wie zal het zeggen. Ik zet mijn fiets in ieder geval aan de kant en bestorm de kerk in mijn eentje. Kan niet zeggen dat de toeristen die er rondlopen nou heel erg onder de indruk zijn van mijn intrede. Zoals altijd in een kerk of kathedraal ben ikzelf wél onder de indruk van het interieur en omdat ik tegenwoordig ook weer een beetje aan het mediteren ben geslagen zoek ik een bankje op en overleg ik een momentje met de Grote Baas. Niet bijzonder veel wijzer verlaat ik de kerk en zet ik koers naar kasteel de Haar.

Maar als ik net even buiten Woerden ben fiets ik langs een oud gebouwtje met een hoge schoorsteen. Ik laat het links (in mijn geval rechts) liggen en vervolg mijn weg, totdat een lieftallige dame op de (electrische) fiets me inhaalt en zegt dat het museum alleen op zaterdag open is en daarna roept ze “dus grijp je kans!” Het is omdat ze het over het museum had, anders had ik haar uitnodiging misschien wel te letterlijk genomen 😊.

Ik laat mijn Santos rechtsomkeer maken en bezoek het Kamerikse stoomgemaal waar een enthousiaste vrijwilliger me van alles vertelt over stoom, waterschap, pompen, olie, ontwatering, schroeven, centrifugalen en weet ik niet wat. Ik ben oprecht onder de indruk, maar dat ben ik al snel als het gaat over zaken waar ik absoluut geen verstand van heb. De bewondering is echter oprecht en ik uit ook de waardering aan de hele groep vrijwilligers die daar aanwezig is om alles letterlijk draaiende te houden. Ieder zo zijn hobby, ik vind bijvoorbeeld fietsen erg leuk en mensen ontmoeten onderweg.

Uiteindelijk weet ik me los te rukken van alle polderverhalen en ga ik nu echt op weg naar kasteel de Haar. Soms met een zonnetje, dan weer met een ietsie pietsie beetje regen. Eenmaal vlakbij de kasteelmuren kom ik nog een groot bord tegen met Kersen erop. Ik dacht dat Johan had verteld dat het klaar was met de Kersen, maar niets is minder waar. Ik krijg een heel pond kersen voor de prijs van een halve kilo en weet er meer dan van te genieten.

Het was de bedoeling dat ik een bezoek aan het kasteel zou brengen, maar het blijkt erg druk te zijn en er is ook nog een trouwerij. Daar komt bij dat ik er laatst met Aisha ook al in ben geweest dus ik stel mezelf nu tevreden met een mooie achtergrondfoto.

Wat ik me wel voorgenomen heb om te doen is het bezoeken van het Catharijneconvent in Utrecht. Ik had me laten vertellen dat er een nieuwe tentoonstelling te zien is, “Ode aan Antwerpen”. Ik wilde daar eigenlijk met mijn museummaatje Pedro naar toe, maar hij vond het denk te oudbollig. “Jij altijd met die ouwe meuk” hoor ik hem nog zeggen. Peet is meer van de Haagse School. Maar nu ik toch in de buurt ben laat ik me de kans niet ontgaan. Wederom word ik in de buurt van het museum geholpen door een aardige jongedame die een heel stuk met me meefietst om me letterlijk vóór de deur af te zetten. Wie ooit heeft bedacht dat mensen niet vriendelijk zijn tegen elkaar moet maar eens een dagje gaan fietsen. Dat zal ze leren! Dus misschien is het wel een idee om geen tanks naar het front in Oekraïne te sturen, maar fietsen 😊.

Maar als ik dan op de binnenplaats mijn fiets tegen het hek aan heb gezet komt er een strenge bewakermeneer aanlopen en zegt dat er geen fietsen mogen staan. Ik kijk rond en zie inderdaad geen enkele fiets. We zetten samen een heuse discussie op over de waarde van een fiets en het aantal gesloten fietsen in Utrecht, maar ik lijk toch het onderspit te gaan delven als er op dat moment een oudere heer aan komt lopen, even naar ons, misschien wat uit de hand aan het lopend gesprek, luistert en dan tegen me zegt dat hij nog wel een goed plekje voor mijn fiets weet. Ik loop met hem mee en mag de fiets tussen de personeelsfietsen zetten. Probleem opgelost, had de bewakermeneer ook kunnen bedenken natuurlijk ☹.

Ze hebben echt hun best gedaan om iets van de tentoonstelling te maken. Ik voer een animerend gesprek aan met een oudere dame die opvallend veel weet over het museum zelf. Zoals het feit dat het een rijksmuseum is en vroeger een klooster. Ik heb maar niet gevraagd of zij ook één van de nonnetjes is geweest, maar had zomaar gekund. De vaste collectie is interessant om een keer te bekijken, hoewel ik geen geloofsadept ben, maar de tentoonstelling was zeker de moeite waard.

Dan heb ik nog één doel over, het Rietveld Schröder huis. Dat is nog een kwartiertje fietsen, dus die plak ik er nog aan vast. Ondertussen is het echt lekker weer geworden, dus het is geen straf om door het Utrechtse te rijden. Heel bijzonder als je het huis ziet, zó modern en dat aan het eind van een “normale” straat die rond 1920 gebouwd is. Rietveld is bekend om De Stijl, vroeger heb ik daar veel over gelezen, maar nu is me alleen nog dit gebouw bijgebleven. Ik parkeer mijn fiets aan de zijkant van het gebouw en loop vervolgens door de open deur naar binnen. Had geen idee dat het huis zomaar te bezoeken is! Als ik even later naast het huis een theetje aan het drinken ben, blijkt het huis echter een museum en ben ik een illegale bezoeker geweest. Er is zelfs sprake van een tijdslot. Ach, ze zullen het vast niet erg hebben gevonden dat ik binnen even een snapshot heb genomen.

Maar dan wordt het tijd om me op weg te begeven naar mijn logeeradres in Oudewater, want er was gezegd dat ik pas na vijfen mocht komen. Als ik aankom is het al half zeven en de heer des huizes Kees begroet me joviaal bij de deur en zegt dat hij inmiddels al halfdronken is. Nou, dan moet ik maar snel aanschuiven. In de tuin zit Jet ook al te wachten en dan wordt het een heel gezellig samenzijn. Beiden blijken rasechte Oudewateringers te zijn en omdat Kees altijd timmerman is geweest weet hij over bijna alle oude huizen in de stad (zeg vooral geen ‘dorp’ tegen Oudewater, want dat is vloeken in de kerk. Oudewater is namelijk al héél oud en kreeg al in 1265 stadsrechten) wat te vertellen.

 ’s-Avonds gaan we eten in een nieuw Italiaans restaurant en zoals het hoort als Oudewateringers onder elkaar ontspint zich een heel gesprek tussen Kees en Jet en de serveerderjongeman. Als we weer buiten zijn laat Kees me zijn geboortehuis zien. Het naast het restaurant gelegen herenhuis wordt ook onderworpen aan een grondige inspectie en Kees weet me hierover allerlei bouwtechnische details te vertellen. Ontzettend leuk om met een lokaal stel op stap te zijn door hun stad.

Eenmaal weer thuis nemen we nog een Oudewaters Afzakkertje waarbij Kees het presteert om 4 glazen voor ons 3en neer te zetten. Ik zal maar niet vragen of hij te diep in het glaasje heeft gekeken, want dan vraagt hij straks ook nog welke van de 4 glaasjes ik dan bedoel 😊.

Het slaapt onder het dak van Jet en Kees uitstekend en ze vinden het echt een uitdaging om het me zo goed mogelijk naar de zin te maken. Na een heerlijk ontbijt, waarbij ik ook nog een halve, zelf opgekweekte, meloen meekrijg neem ik weer afscheid van ze, maar uiteraard niet zonder te beloven dat we contact houden.

Het zonnetje schijnt voorbeeldig, het beetje wind dat er staat is weliswaar tégen, maar ach, na zo’n heerlijke zaterdag- en nacht, kan ik er weer goed tegen. Genieten zo’n weekend! Weer leuke dingen meegemaakt, natuur- en cultuur gesnoven en vooral weer ontzettend leuke mensen ontmoet. Moet ik vaker doen, neem ik mezelf voor, oke, afgesproken dan.