Tijd voor wat praktische zaken en vergelijkingen 2
9 oktober 2019
Hoe ziet ons schema er voor de komende weken uit? We zijn nu in Dali gearriveerd. Een hele leuke, maar toeristische stad, gelegen aan een groot meer. Wanneer je in Europa naar een meer rijdt, is daar alle ruimte rondom het meer geheid ingenomen door mensen die er een mooi huis hebben laten bouwen of door recreatie: botenverhuur, strandjes, boulevards, you name it. Hier in Dali totaal niet. Sterker, we hebben gisteren geprobeerd met de fiets bij het water te komen, maar dat blijkt onmogelijk. De wegen er naar toe zijn totaal niet bestemd voor auto- en/of ander al dan niet gemotoriseerd verkeer. De enige weg langs het water is al heel lang “under construction” en er is totaal geen aandacht voor het water, bijzonder!
Na Dali vertrekken we naar Kunming. In Kunming hebben we contact gelegd met een hele vriendelijke en uitnodigende Nederlandse vrouw, Vera, die daar woont. Voor zover ik heb begrepen mogen we daar de fietsen stallen. Die gaan we eerst echter inpakken. Vervolgens treinen we naar Zhangjiajie en daarna naar Beijing. Heel misschien reizen we vanuit Beijing nog naar de grens met Noord Korea. Na Beijing treinen we door naar Xi’an om het terracotta leger te bewonderen en vervolgens terug naar Kunming.
Wat valt ons zoal op in dit schitterende land? Men let totaal niet op in het verkeer, alsof iedereen alleen op de wereld is, heel bijzonder en redelijk stressvol, want er kan steeds iets onverwachts gebeuren. Ook wel weer leuk natuurlijk. Bij elke maaltijd krijgen we thee geserveerd. Of het nu ochtend, middag of avond is, maakt niet uit. We zijn het verder al helemaal gewend om ook ’s-ochtends al rijst te eten, uiteraard doen we dat met kuai-zi (eetstokjes). Het eten hier is ongelooflijk lekker en gevarieerd. Iedere Azië vakantieganger kan hier ongetwijfeld over meepraten. Wat voor ons nieuw was om te eten zijn larven, sprinkhanen, rupsen en vlinders. Maar wel gebakken en niet rauw, zoals Bear Grills het doet. Onze heldhaftigheid kent ook zijn grenzen.
Omdat de riolering in China nog niet je-van-het is, is het niet de bedoeling dat je het gebruikte papier door het toilet spoelt. Dat betekent dus dat er altijd een emmer naast het toilet staat waar het poep papier in gedeponeerd wordt. Om het stinken enigszins tegen te gaan draperen wij daarover heen weer een plastic zak. Overigens zoek ik, waar dat maar even kan, het hurktoilet op, veel hygiënischer en wel zo makkelijk. Overal in de steden en dorpen vindt je overigens openbare toiletten die over het algemeen schoon tot zeer schoon zijn. Maar er zijn uitzonderingen. Zo zijn Don en ik een keer in de bergen na de maaltijd naar het toilet geweest en dat bleek niet meer dan een soort veredeld varkenshok. Het hurkgedeelte was van elkaar gescheiden door een meter hoog muurtje van een kleine 50 cm breed. Dat betekende naast elkaar poepen, beetje kletsen, luisteren naar onze meest duistere geluiden en toiletpapier uitwisselen. Vervolgens de gezamenlijke productie wegspoelen met een emmer water. Dat is dan weer zo heerlijk primitief en in ieder geval de schaamte voorbij.
Ik schreef al eerder dat het me opvalt dat iedereen, en dan bedoel ik ook echt iedereen, constant met zijn/haar mobiel in de weer is. Dat gaat zelfs zover dat de jongen die ons vanochtend ons ontbijt kwam brengen aan de tafel, gewoon doorging met zijn spelletje op zijn mobiel (hij had het geluid behoorlijk hard staan). Verslaafd en nog eens verslaafd, dat is het enige wat ik daarover kan zeggen.
In Azië gaan ze ook echt heel anders om met (huis)dieren. Het zegt ze over het algemeen niet zoveel. Dieren zijn om op te eten, niet om daar mee te socializen. Ik heb het idee dat mensen hier bijv. alleen een hond als huisdier hebben als status symbool, want ze geven volgens mij helemaal niets om de hond. Ik heb althans nog niet één keer iemand gezien die zijn/haar hond (of kat) heeft aangehaald, laat staan geknuffeld.
Het gebeurt verder regelmatig dat we worden gevraagd om met iemand op de foto te gaan, maar ook weer niet zóveel dat het vervelend wordt.
Er zijn nog wel honderd en een dingen die anders zijn dan wij gewend zijn, met over het algemeen vind ik China een heel relaxed land. Een prachtig land om doorheen te reizen. Niet uitnodigend om te fietsen in de bergen, mits je héél goed bent voorbereid. Maar als je gewoon de grotere wegen volgt en niet, zoals wij, in de bergen ook nog eens de omwegen neemt waar je geen hond tegenkomt, over wegen die óver de bergen gaan en er niet tussendoor, is het volgens mij allemaal zeer goed te doen. Ik kijk in ieder geval uit naar het moment dat we écht gaan fietsen, elke dag een flink aantal kilometers weg gaan trappen op onbekende wegen en drukke steden. Ben zéér benieuwd of dat verlangen ook door Kirsten wordt gedeeld als het eenmaal zover is. Maar eerst gaan we China nog verder ontdekken, per trein, bus of wandelend. Het is allemaal zó de moeite waard!!!
Syvia en ik zijn twee jaar geleden ook naar Xi án geweest. In die steden, ook in Beijing, kun je trouwens prima en veilig fietsen. Vlak bij Xi án is de plek waar Chiang Kai-shek heeft vastgezeten voordat hij naar Taiwan vluchtte. Ik vond dat erg leuk om te zien hoe hij daar leefde.
Ik was wat laat met het maken van een paar officiële papieren in Vietnam maar daar hebben we wat aan gedaan deze week, ik zeg we want ik spreek geen woord Vietnamees en om wraak te nemen spreken de Vietnamezen geen woord Engels. Dus is Huynh de vertaler, maar ze heeft lang niet altijd dezelfde vorm van humor als dat ik heb. We zijn al een paar jaar getrouwd maar heb hebben de papieren nog steeds niet afgemaakt en dat moest nu maar eens gebeuren. Wat blijkt om dat te kunnen doen moet je een bezoek brengen aan een psychiatrisch ziekenhuis voor een onderzoek of je wel goed bij je hoofd ben. Ik stel per direct voor omdat ook in alle landen van Europa in te voeren want je bent natuurlijk niet goed bij je hoofd als je gaat trouwen. Trouwen doe je in een staat van verliefdheid die nou niet bepaald wordt gekenmerkt als rationeel, ik heb mannen horen praten over hun toekomstige vrouw alsof het een schoonheidskoningin betrof en toen ik haar eenmaal zag zei ik “Als ik met haar zou trouwen beloof ik je dat ik NOOIT meer naar een ander paard zal kijken”.
Hierbij moet ik gelijk zeggen dat ik blij was dat ik niet ter observatie was opgenomen want dan was ik waarschijnlijk door de mand gevallen. Het begon al in wachtkamer, er zaten daar stellen waarvan je ook zonder enige kennis van de psychiatrie kon zien dat ze de test nooit zouden doorstaan. Huynh heeft me uitgelegd dat dit de echte patiënten waren van het ziekenhuis en niet voor de test kwamen. Ik had de volle 4 uur het gevoel of ze ergens met een verborgen camera opname aan het maken waren en er straks iemand naar me toe zou komen die zei dat ze een prank met me hadden uitgevoerd want het leek wel of ik in opname uit de film “one flew over the cuckoo’s nest” terecht was gekomen. Normaal heb ik een bloedhekel aan het totaal ineffectieve systeem dat ze overal in Vietnam hebben, waarom zou je iets makkelijk doen als het moeilijk ook kan? Maar vandaag viel alles op zijn plaats als je het Vietnamese systeem in een gekkenhuis plaatst dan zie je dat het daar gewoon heel goed werkt. Ze hebben het systeem afgestemd op de gemiddelde burger in Vietnam en het werkt gewoon prima voor 90% van de bevolking. Dat de tests niet werkt mag ook duidelijk zijn, ik ben geslaagd ondanks het feit dat ik bijna de hele tijd heb zitten lachen en dat ik mank liep door mijn slechte heup, ze moeten gedacht hebben dat ik niet helemaal gek kon zijn als ik getrouwd was met een vrouw die bijna 30 jaar jonger is.
Het is altijd leuk om jouw stukjes te lezen. Je kan echt heel lekker schrijven. Leest makkelijk weg met humor en gelardeerd met leuke anekotes.
Het lijkt mij echt een prachtig land. Daarom jammer dat het niet zo lukt met foto's uploaden
Ik hoop voor jou dat je binnenkort echt kunt gaan fietsen.
Gr. Mattie
Looking forward to hosting you in Cape Town!!!!
Groetjes, ook namens Paul
Nicole