Tijd voor wat praktische zaken en vergelijkingen 1

We zijn nu bijna 1 maand in China en dus een mooi moment voor enige reflectie. Ik zal met mezelf beginnen, altijd handig als je zelf de schrijver bent, want dan kun je ook zelf de prioriteiten stellen 😊

Ik heb ontzettend naar deze reis toegeleefd en naarmate de aftrap dichterbij kwam werd het ook steeds hectischer. Logisch ook, want er moest zoveel geregeld worden! Het werk in Den Haag moest worden overgedragen omdat een besluit om door te gaan met de afdeling of niet, nog niet genomen is geworden. Ik had het begeleidingsproces hierbij graag op me genomen, maar dat mocht dus niet zo zijn. Het werk bij onze stichting 3D gaat allemaal gewoon door. Ik realiseer me dat ik het ontzettend getroffen heb met Sonja. Allereerst en by far op de eerste plaats omdat ze mijn zus is, maar werktechnisch gezien ook omdat ze alle taken om de stichting te runnen zo uitzonderlijk goed uitvoert. Ik durf zelfs te stellen: beter dan dat ik dat heb gedaan! En er komt veel kijken bij het managen van een dergelijke organisatie. Echt echt echt, mijn petje af! Gelukkig heeft ze mij de laatste dagen voor vertrek zoveel mogelijk met rust gelaten, anders hadden de dagen nog veel hectischer geweest. Maar ook mijn huis staat al een tijdje in de verkoop en dat betekende dus ook dat er al volop verhuisd moest worden vóór vertrek. Want als het huis verkocht wordt wanneer we op reis zijn moet het toch leeg opgeleverd worden. Dus ook dat heeft veel tijd en energie gekost. En tenslotte natuurlijk de voorbereiding op de reis zelf. Je staat er niet bij stil hoeveel er komt kijken bij de organisatie van zo’n lange reis.

En dan is het eindelijk zover. Op 11 september een aantal jaren geleden deden en paar vliegtuigen in Amerika wat meer stof opwaaien dan het vliegtuig dat ons naar China bracht, maar toch… En nu zijn we een maand aan het reizen en alle rust in mijn hoofd is weergekeerd. Ik ben sowieso erg relaxed als alles in mij in de reis modus staat, maar nu helemaal. Ik ben erg goed in staat om dingen los te laten, ook omdat ik de mensen om mij heen en die ik achterlaat, volledig vertrouw. Ik heb al snel het gevoel “het komt/zit wel goed”. Daar komt bij dat de reis tot nu toe uiterst relaxed verloopt. Ik heb volop tijd voor zelfreflectie en ik merk dat met name de tempels (we zijn al een tijd lang door Boeddhistisch gebied aan het reizen) een grote aantrekkingskracht op mijn spirituele onderbewustzijn uitoefenen.

Totaal geen frustraties dus? Ja toch wel, hoewel ik dat meer wat kleinere hobbels in de praktische beleving van onze reis zou willen noemen. Het grootste hobbeltje is het fietsen. Na onze dramatische (let wel, drama hoeft zeker niet alleen negatief te worden uitgelegd!) ervaring in de bergen zijn de kids helemaal klaar met fietsen. Met name Don, die toch al niet zo’n groot voorstander was om te gaan fietsen, is totaal genezen van het fietsen in het buitenland. Dat deed zich gisteren nog eens gelden toen we hier in Dali de treintickets zijn gaan halen. Het treinstation is ongeveer 20 km fietsen en tenminste 10 km daarvan gaat door (het drukke) centrum. Zonder overdrijven heeft hij doodsangsten uitgestaan. Nu klopt het wel dat Chinezen over het algemeen een drama zijn in het verkeer, vooral omdat ze absoluut niet opletten. Zonder te kijken wordt er overgestoken, uitgeweken, auto deuren opengegooid, bochten genomen. En dat is wat anders dan drukte, want dat is het uiteraard ook. Nu zijn zowel Kirsten als Don in die 40 km fietsen van gisteren inderdaad bijna 2x aangereden en hebben we een stevig ongeluk met een auto op het nippertje weten te voorkomen, maar toch… Ik blijk het verkeer heel anders te benaderen dan zij. Ik heb het prima naar mijn zin als ik eenmaal op de fiets zit en voor stadse drukte draai ik echt mijn hand niet om. Maar goed, consequentie is dat we ook niet overwegen om van het ene punt van de route naar de volgende te fietsen. Dit vervoer doen we vooral in een (dure) minibus. Dat is op zich natuurlijk erg gemakkelijk, maar niet helemaal mijn bedoeling. Kirsten en Don zijn er echter heel blij mee en dat is me ook wat waard. Waarom ik dan niet alléén van punt A naar punt B fiets? Tsja, daar komt dan toch mijn gemakkelijke aard naar boven. Waarom het mezelf zo moeilijk maken als ik ook in een busje kan stappen? En hé, straks in Vietnam ga ik al elke dag fietsen en daarna nog veel meer kilometers in andere landen. En we fietsen toch in de valleien! En het is toch geen heilig moeten! Nou ja, van die dingen….