Tiger Leaping Gorge

De oude Chinese man spuugt nog eens een keer flink op de grond en laat zijn hand voor de zoveelste keer door zijn dunne vlasbaardje gaan voordat hij wederom het woord neemt. Omdat er nog maar weinig tanden in zijn mond over zijn is hij moeilijk te verstaan. “Jullie moeten begrijpen dat hier vroeger in de bergen veel wilde beesten rond hebben gelopen. Maar één ervan was beroemd en berucht. Ze noemde hem Da Lao Hu, Grote Tijger”. De man stopte met praten en keek omzichtig om zich heen. Pas toen hij een grote slok van zijn thee had genomen ging hij verder. “Da Lao Hu was een nachtmerrie voor de plaatselijke bewoners, want ’s-nachts vrat hij telkens één of meer van de dieren op die moesten zorgen voor het inkomen. Dus de bewoners organiseerde een gezamenlijke jacht op Da Lao Hu. Maar telkens als ze hem uiteindelijk te pakken kregen en een schot op hem loste werd hij groter. Net zo groot als wel twee olifanten. De bevolking was ten einde raad en bedacht uiteindelijk een geweldige list. Ze lokte Da Lao Hu naar een grote rots midden op de rivier in de kloof. Daarvoor hadden ze een grote hangbrug gebouwd. Drie geiten werden opgeofferd en achtergelaten op de rots. Toen Da Lao Hu de brug was overgestoken en zich te goed had gedaan aan de geiten, wilde hij terugkeren, maar dat bleek niet meer mogelijk. De bewoners hadden de touwen van de brug vernietigd en door het enorme geluid van de rivier had Da Lao Hu dat niet gehoord. Hij zat gevangen op de rots. Twee dagen en nachten hoorde de bewoners Da Lao Hu vreselijk tekeer gaan, maar daarna werd het stil. Toen zij uiteindelijk durfde te gaan kijken was Da Lao Hu verdwenen. Het enige wat over was gebleven was het water dat telkens met zijn natte klauwen naar de bewoners leek te grijpen. En nu, na honderden jaren, wordt onze kloof nog steeds vernoemd naar de Grote Tijger: Lao Hu Tiao Yue Xia Gu, Tiger Leaping Gorge”. De oude Chinees dronk zijn laatste restje thee op, stond op, keek ons allemaal indringend aan en voegde er tenslotte nog aan toe “Wat anderen ook mogen zeggen, ik ben er van overtuigd dat dit verhaal klopt” en langzaam strompelde hij weg.

Het is onze eerste avond in de bergen en we hebben er net een wandeling van 8 uur opzitten. Op de kaart stond dat we er ongeveer 3,5 uur over zouden moeten doen, maar Pom, de Koreaanse jongen die we onderweg zijn tegengekomen, moet daar hartelijk om lachen. Hij heeft deze trail al eerder gelopen en wist al dat we de 9 km lange route niet sneller zouden doen dan in 7 tot 8 uur. Pom studeert Chinees en woont in de buurt van Chengdu. Hij heeft het verhaal van de oude Chinees over de Grote Tijger voor ons vertaald en we hebben uiteraard vol bewondering zitten luisteren. Zodoende weten we nu dat de gekste dingen mogelijk zijn in China. Maar sinds het verhaal kijk ik toch net een beetje anders naar het wilde water van de rivier, dat zich met een enorme kracht door de smalle kloof weet te persen. Met een beetje fantasie zie je de grijpgrage klauwen van Da Lao Hu, die je, als je niet oppast, zo het water in kunnen sleuren, zodat hij alsnog zijn dagelijkse maaltje kan nuttigen.

De Tiger Leaping Gorge is prachtig. Onze wandeling brengt ons op enorme hoogte en we zien de rivier zeker 1,5 tot 2 km beneden ons als een klein stroompje door de kloof heen wateren. Maar de wandeling was, naast ongelooflijk mooi, ook echt bijzonder heftig. We overwinnen in twee dagen tijd drie hoge bergen. Smalle rotspaadjes leiden ons door bijna onbegaanbaar terrein, langs alpen, door bossen, onder watervallen door en langs onpeilbare dieptes. De berg blijft net zo lang strijd geven totdat we alle vier (onze Koreaanse wandelvriend Pom hebben we inmiddels ingelijfd als één van ons) niet langer meer klagen, maar alleen nog maar steunen en kreunen. Na 8 uur wandelen zijn we helemaal op, we douchen, eten, luisteren naar het verhaal van de oude man en liggen om 8 uur in bed waar we het zeker 11 uur lang uithouden tot de volgende ochtend.

Het schema geeft aan dat de route nu vooral omlaag is en ongeveer 3,5 uur duurt. Gelukkig blijkt dat te kloppen. Maar de doorgewinterde bergwandelaars weten dat dalen wellicht nog zwaarder is dan stijgen. Omhoog wandelen vergt spierkracht, conditie en uithoudingsvermogen. Naar beneden wandelen vraagt vooral veel van je gewrichten. Don lijkt het ogenschijnlijk allemaal eenvoudig te doen, evenals Pom. Maar voor Kirsten is de hele tocht één groot gevecht met zichzelf. En dat is ook logisch, want ze moet minstens 20 tot 30 kilo meer meesjouwen als wij. Alles lijkt haar pijn te doen, maar van opgeven wil ze niet weten. En de verleiding is groot om dat wél te doen, want met enige regelmaat komen er mannen met paarden voorbij die aangeboden worden om op te zitten. Na twee dagen bereiken we de eindbestemming, Tina’s guesthouse. We maken het ons echter nog eens extra moeilijk door de volgende dag een wandeling naar de rivier zelf te ondernemen. Deze ligt op 40 minuten dalen van de weg, maar de terugweg vergt 2,5 uur klimmen, inclusief het gebruik van een 30 meter hoge trap die de plaatselijke bevolking tegen de rots aan heeft genageld. We dalen, zien de rivier, lopen over een nieuwe wandelbrug die de oever met de rots midden in de rivier verbindt en beginnen dan weer aan de klim naar boven. Door alle inspanningen van de vorige twee dagen zijn de spieren stijf en de gewrichten pijnlijk. Kirsten doorstaat doodsangsten als ze de ladder ziet en beklimt. Hevig trillend weet ze boven te komen, de helpende hand van haar broer reikt haar al tegemoet. Moe maar uiterst voldaan zitten we even later aan een stevige lunch van rijst en groenten. We hebben het weer gered, onze bucketlist weer een streepje kleiner.