Be- en verwondering (door Marcel)

Een paar dagen geleden kwamen we in Shangri-La, een prachtig dorp hoog in de bergen van de Chinese provincie Sichuan, een Fransman tegen. Hij was in Frankrijk op de fiets gestapt en was via 19 landen uiteindelijk in China beland. Hij gaf ons veel tips en was ontzettend aardig en behulpzaam. Maar heb ik het me nu verbeeld of zag ik soms een glimp van medelijden in zijn ogen. Zeker nadat we hem verteld hadden dat we met de fietsen net vers uit het vliegtuig waren gestapt en van plan waren om in een 3-tal weken van Shangri-La naar Dali, en misschien zelfs wel naar Kunming te fietsen. Hij gaf nog aan dat er heel andere kwaliteiten aan te pas komen om te fietsen in de ruige bergen van China. Letterlijk zei hij “C’est ne pas Alpe D’huez he”. Ik begreep hem toen niet zo erg goed. Bedoelde hij dat de Franse berg die sommige Nederlanders wel 6 x achter elkaar bedwingen, zwaarder is dan de plaatselijke bergen hier? Nu, achteraf, moet ik lachen om die ongelooflijke naïviteit van ons. Deze bergen zijn alleen maar te fietsen als je je er ontzettend goed op voorbereid. Je moet volgens mij al stevig wat kilometers in de benen hebben, gewend zijn om zelf je potje te koken en je water te filteren, te slapen in de natuur in een tent en gewend zijn aan de ijle lucht. Hoewel we thuis vele uren hebben gesproken over de reis en over het schema, hebben we ons totaal niet voorbereid op een maand fietsen in de bergen. “Dat doen we wel even” heeft, na onze heftige ervaring van een paar dagen geleden, plaats gemaakt voor “dat gaat ons absoluut niet lukken”. We moeten reëel zijn, doorgaan in de bergen zou onverantwoord zijn en voor ons zelfs gevaarlijk.

Hoeveel bewondering ik dan niet heb voor de Fransman of bijvoorbeeld voor Marica van der Meer. De vrouw die besloot om vanuit haar woonplaats in NL naar haar vriendin in Adelaide te fietsen en daar uiteindelijk een boek over te schrijven. Het was al oprechte bewondering toen ik haar boek las, maar je kan het volgens mij pas echt op waarde schatten als je zelf zoiets probeert. Want naast de vele kilometers die ze op vlakke stukken heeft gefietst, heeft ze dus ook heel veel bergen bedwongen!! En dat in haar eentje! Zoals mijn tante dan zou zeggen:  “geweldig”!!

Maar wij geven het natuurlijk niet zomaar op. We blijven de fietsen begeleiden in plaats van andersom, dat wel. Maar alleen totdat we uit de bergen zijn. Voorlopig is het plan om na China naar Hanoi te vertrekken en daar stappen we dan weer op de fiets om heel Vietnam door te fietsen. Zie ik dit nu als een verloren gevecht? Nee, zeker niet. Als het al een wedstrijd is, dan maar een bokswedstrijd. Ronde 1 is verloren, maar er zullen nog vele rondes volgen en het is de intentie om die allemaal te winnen. Maar ik zie het natuurlijk helemaal niet als een wedstrijd. Het is één groot avontuur, waar we met z’n drieen ontzettend van genieten. De band die we hebben was al erg sterk, maar wordt door deze reis alleen nog maar sterker. Bedenk dat we 24 uur per dag, elke dag dicht op elkaars lippen zitten. En er valt geen ongetogen woord. Tuurlijk, soms is een van ons sacherijnig, maar dat lachen de andere twee dan weer weg. Of ze krijgen van mij een stevige “hug”, een klop op de schouder of een dikke glimlach. En dan kunnen we er weer tegen.

Hoe gaat onze besluitvorming in zijn werk? Tsja, ik denk niet anders dan in andere gezinnen. Ik ben weliswaar de vader, maar besluiten nemen we op basis van gelijkwaardigheid. Meestal heeft er één ’n idee en de anderen gaan daar dan in mee. Komen we er echt niet uit, dan besluiten we bij meerderheid van stemmen, 2 tegen 1. Het besluit om niet meer in de bergen te fietsen was overigens niet zo moeilijk, we zien alle drie dat het simpelweg geen doen is voor ons. We geven dan graag toe dat we mietjes zijn en dat er ongetwijfeld mensen zijn die zich nu een beetje zitten te verkneukelen, maar daar hebben we schijt aan. Het gaat er vooral om dat we het naar ons zin hebben op onze reis en dat doel wordt nog steeds elke dag gehaald, lekker puh 😊.

Is de spanning er dan een beetje uit in de bergen? Nou, dat nu ook weer niet. Zo hebben we gisteren een autorit achter de rug die we weliswaar niet hadden willen missen, maar die ons wel soms naar onze voorvaderen hebben doen roepen. Het is vochtig koud, regendruppels maken grote plassen op de binnenplaats, de koe loeit bijna zijn laatste adem uit en de varkens knorren om het hardst als wij de auto instappen die ons naar ons volgende bestemming brengt. De lodge waar we verbleven ligt diep in een dal en zelfs de auto heeft moeite om de heuvel te beklimmen. We rijden het dorp uit, dat middeleeuws aandoet. De huizen van hout en klei, modder typeert de straten, ramen waar voor een groot deel het glas is vervangen door plastic zakken, kippen, varkens en een ezel scharrelen door de straat op zoek naar iets eetbaars.

De chauffeur ziet geen hand voor ogen omdat we door de wolken rijden. Door de radio klinkt Chinese muziek, het is bijna surrealistisch. Soms trekt de mist ineens op en ontwaren we een prachtig landschap, de cactus zien we veel hier in de bergen, maar ook palmbomen en heel veel fruitbomen. We worden steeds stevig door elkaar geschut, omdat de weg vol gaten zit. Daar komt bij dat  er veel landslides zijn, grote brokken steen en rots op de weg waar we steeds omheen moeten rijden. Stel je voor dat zo’n rotsblok onze auto raakt! Langzaam trekt de mist echter op en dan wordt de natuur adembenemend. We zien de kale rotsen van de machtige bergen boven de wolken uittorenen en voelen ons als in een Chinees sprookje. We zien het landschap zoals we dat alleen maar van een ansichtkaart kennen, majestueus in  al zijn grootsheid. En op de voorgrond dan wat huizen of boerderijen met de typische Chinese bouwstijl. De ingang wordt bepaald door een grote toegangspoort. Altijd rood en met tekens aan de zijkant. Vaak een Chinese vlag die wappert aan de bovenkant. En de nok van het dak eindigt aan beide zijden altijd naar boven toe, op weg naar de Hemelse vrede.

Maar ook daar komt weer een eind aan als de chauffeur ons waarschuwt dat de normale weg is opgebroken en dat we een alternatieve route moeten nemen naar de pont over de rivier. De rivier hadden we al een tijdje in het zicht, diep beneden ons. Het blijkt nu de bedoeling dat we over een ezelspaadje voor ons gevoel bijna loodrecht naar beneden moeten, terwijl de grond één grote modderpoel is geworden doordat het al de hele dag regent. De chauffeur lacht onze zorgen weg en begint aan de afdaling. Gaan we dit echt meemaken? Kirsten zegt een gebedje en ik zie Don wat witjes wegtrekken. Zelf doe ik af en toe mijn ogen gewoon maar dicht en vertrouw er op dat het goed gaat komen. We glijden soms weg omdat het paadje veel te smal is voor een auto, we raken een rots en hellen één keer vervaarlijk over. We rijden/glijden stapvoets meter voor meter naar beneden totdat we eindelijk het bevrijdende pontje hebben bereikt. De rest van de rit doen we bijna zingend af, blij als we zijn dat er geen twéé rivieren zijn die we over hoeven te steken. Uitstekend chauffeurtje, dat moet gezegd!