Sinterklaas

“Wat een lief puppie Pap, die ga ik meenemen”. Als er iéts is wat Kirsten altijd direct opvalt, is het wel kleine hondjes en katjes. En wanneer die eenmaal gespot zijn is er geen houden meer aan. Die móeten mee op de fiets naar NL. Gelukkig komt ze altijd bijtijds weer bij zinnen en ziet ze gelukkig ook wel in dat het meenemen van een puppie of een kitten wel een dingetje is. Maar zéér regelmatig hoor ik áchter, vóór of náást me “O Pap, kijk dan wat llleukkk”.

Het puppie die we moeten achterlaten bij het hotel is ook echt wel een knuffelbeestje, maar helaas voor Kirs, de tocht gaat door en we zijn er nog lang niet. Het is 5 december, Sinterklaas. Maar uiteraard niet in Vietnam. Wanneer ik de gordijnen open doe schijnt de zon me al vriendelijk in het gelaat. Het beloofd een mooie, zonnige dag te worden, want wolken heb ik nog niet gespot. En dat is bijzonder, want we fietsen nu al bijna een maand in Vietnam, maar heel veel zon hebben we nog niet gezien. Vinden we dat erg? Nou nee, want het zou al snel te heet worden en vooral Kirsten wordt daar niet echt vrolijk van. Vandaag maken we ons op voor de eerste dag in de bergen. Niét die we nog kennen uit China, want daarmee vergeleken zijn het hier maar heuveltjes, maar voldoende om ons flink in het zweet te werken. We maken stijgingspercentages van 10% en meer mee, dus wel degelijk iets hoger dan de Heulse brug. Vanaf de plek waar we vertrekken tot aan de eerste fatsoenlijke stad in Laos is het weliswaar maar 87 kilometer, maar Maps.me geeft aan dat we daar bijna 11 uur over gaan doen. Dat is niet vreemd, want ‘bergkilometers’ zijn toch even van een andere orde dan ‘vlakke NL kilometers’. Zo’n afstand gaan we dus niet in één dag afleggen, zeker niet na onze ervaring in het (letterlijk) hoge Noorden van Yunnan, China. We besluiten om het traject in twee te delen. Vandaag fietsen we 35 kilometer (die ook al stevig omhoog gaan) en zoeken daar een leuk kneippie om te overnachten. En dan doen we morgen het heftige stuk. Klimmen naar ruim 720 meter, over een stevig aantal bergen, tot aan de grens bij Cau Treo. Daarna wordt het gelukkig vlakker met op het laatst een lekker stuk dalen richting Lak Sao, Laos.

De fietsen zijn geladen en, op een voor ons onaards tijdstip van 09.30 uur beginnen we, zoals elke fietsdag, met de gezegende woorden “Lets hit the road”. De start is vlot, het weer zoals gezegd heerlijk, de wind schuin tegen. Maar gelukkig voor dochterlief fiets ik tegenwind altijd voorop, dus daar heeft ze dan minder last van. Na verloop van tijd bieden de bergen zich sluipenderwijs aan. Het uitzicht wordt steeds mooier en vaak stappen we even af voor een foto momentje. Rijstvelden, vaak groen, soms bruin ogen zover we dat kunnen waarnemen en daarachter de magnifieke reuzen die we straks moeten beklimmen. We zijn telkens weer enorm onder de indruk van al dat natuurschoon, zelfs in de wetenschap dat ze ons straks weer tot het uiterste op de proef gaan stellen. De kilometers tikken onder onze pedalen weg en na de nodige klimmetjes bereiken we de homestay die we in gedachten hadden. Dat oogt echter niet lekker en daar komt bij dat het pas 13.00 uur is. Plan de Campagne, wat te doen? We besluiten nog wat verder te fietsen om te zien wat ons na de volgende bocht te wachten staat. En dan realiseren we ons ineens weer dat het Sinterklaas is. En zelfs hier bij de grens tussen Vietnam en Laos heeft de goedheiligman aan ons gedacht, want letterlijk ná de bocht hangt een groot bord met reclame voor een, naar het lijkt, leuk hotel. We volgen de route die aangegeven wordt en komen in een steeds mooier stukje natuur terecht. Uiteindelijk volgen we een riviertje die, stroomopwaarts, steeds wilder en ruiger wordt. Foto momentje! Het pad wordt steeds smaller en dan openbaart zich een wonderschoon complex dat zich hotel mag noemen. Zoals veel onderkomens die wij inmiddels van binnen hebben mogen aanschouwen, is dit complex ook wat outdated, maar hoe leuk kunnen we het hebben? De kamers zijn allemaal kleine huisjes op palen, ver genoeg uit elkaar om niet gestoord te worden. Maar wie gaat ons hier storen, want we zijn de enige gasten. Er is zelfs een zwembad! Het complex ligt aan de rivier, dus uiteraard kunnen we de verleiding niet weerstaan om het wilde water op te zoeken en een paar prachtige plaatjes te schieten. Zo’n cadeautje hadden we hier niet verwacht! Natuurlijk vergeten wij de Sint niet te bedanken, dus al zittend op een rots in het water, als een soort veredelde versie van de Zeemeermin van Kopenhagen, zingt Kirsten haar liedjes: ‘Dag Sinterklaasje’ en “Zie ginds komt de stoomboot’. Want weliswaar zijn we in Vietnam (en op een paar, ongetwijfeld zware, kilometer na in Laos), we blijven Hollanders en denken aan alle kindertjes in Nederland die vanavond verwend gaan worden. Onze dag kan in ieder geval niet meer stuk!