Lao

“Het is hier verdorie niet om uit te houden” klaagt dochterlief als we al een tijdje voor het loket staan te wachten op ons visum voor Lao. En dit keer heeft ze wel enigszins gelijk, want het is koud! “Welke halve gare heeft er nu bedacht om de grens bovenop een berg te leggen. Logisch dat het hier altijd waait”! Zo foetert ze nog een tijdje door. Ik ben allang gestopt om op elke opmerking te reageren, want dan kan ik wel aan de gang blijven. Mijn dochter klaagt graag. Van mij kan ze dat in ieder geval niet hebben 😊. Opvallend is wel dat ik ze de hele ochtend niet heb gehoord, terwijl ze daar toch wel wat reden toe had, want de weg naar de grens was vermoeiend! Maps.me gaf een klim aan van 720 meter. Het zou ons 3,5 uur vergen en dat maar voor 17 kilometer. ’s-Ochtends heeft de mevrouw van het hotel nog heel speciaal rijst voor ons gebakken, want een sandwich met ei was helaas niet voorradig. We zitten al om half 8 op de fiets en vrijwel direct gaat het omhoog. We krijgen eerst een berg van 7% voor de kiezen, gevolgd door zijn grotere broer van ruim 10%. Ieder kiest op dit soort trajecten zijn/haar eigen tempo. Ik ben wat meer geoefend en hoef wat minder kilo’s mee te zeulen, dus het gaat mij wat makkelijker af dan Kirsten. En hoewel ik haar hoofd steeds roder zie worden en de zweetdruppels onder haar helm doorparelen, via voorhoofd, ogen en wangen richting de grond, geeft ze verder geen kick. Thats my girl! We ronden steeds weer een nieuwe bocht en elke keer krijgen we daar weer een nieuwe voor terug. Tegelijkertijd moet er natuurlijk wel aandacht voor de omgeving blijven, want die is prachtig. Laten we niet vergeten dat we hier in de jungle fietsen. Ze hebben er alleen een weg in gelegd. Dat voelt ook heel dubbel: aan de ene kant zegt de natuurliefhebber in mij dat ze alles moeten laten zoals het was, aan de andere kant maak ik ook dankbaar misbruik van de vooruitgang door de weg te gebruiken om zo van punt A naar punt B te geraken. Maar het is wonderschoon onderweg, junglevegetatie zovér we kunnen zien (maar omdat we in de bergen fietsen kun je niet zo héél ver voor je uit kijken ☹). We passeren een waterval en zien even later hoe het water verder naar beneden klettert. Het bereikt de rivier ver weg in het dal en zal met enige weemoed beginnen aan een reis die uiteindelijk eindigt in de zee. Maar wij blijven ondertussen gestaag door klimmen en bereiken eindelijk de barakken die zich bij elkaar grens mogen noemen. Het uitchecken blijkt een peulenschil. Eén kilometer verderop mogen we ons melden bij de Lao grens. Leuk trouwens, wij zeggen Laos, maar hier is het steevast Lao. Zelfs het nationale bier heet BeerLao, dus laat ik die trend maar volgen. Bijna $ 80,00 armer en 2 visums rijker, fietsen we een stevig half uur later over de grens. We zijn in Lao en volgens ons visum mogen we daar een maand blijven!

En we zien direct de verschillen met Vietnam, zeker nadat we een kilometertje of 30 verder zijn. De weg is uitstekend, smooth en zonder de gaten die we in Vietnam gewend zijn. De natuur is toch een beetje anders, wellicht komt dat ook omdat mensen het hier de ruimte geven. Het is opvallend rustig en nog een heerlijke bijkomstigheid, er wordt niet getoeterd! Dat komt wellicht ook omdat er relatief weinig mensen op de weg zijn, de noodzaak om te toeteren is er niet. En net als ik dat tegen Kirsten zeg gaat er een vrachtauto achter ons stevig op zijn toeter staan. Wanneer hij langs rijdt zie ik aan zijn nummerbord dat het een Vietnamese auto is. Heb ik achteraf gelukkig toch gelijk! Ook de huizenbouw is compleet anders dan in Vietnam (en China – maar dat is een heel ander verhaal). We zien heel veel kleine en grotere houten huizen. Van sommige vragen we ons af of er mensen wonen of dat er dieren worden gestald. We komen tot de conclusie dat de meeste door mensen worden bewoond. Volgens mij zijn ze in Lao nog niet zo lang geleden begonnen met het bouwen van stenen huizen. Je ziet de afgravingen van de bergen en heuvels die in Vietnam heel gewoon zijn, daardoor helaas ook in Lao opduiken, hoewel het hier echt nog steeds veel ongerepter is als in Vietnam.

Wat ons ook opvalt is de hevige wind die er waait. Gelukkig waait íe met ons mee zodat slechts onze ruggen er door gestreeld worden. Maar je moet er toch niet aan denken dat we de resterende 37 kilometer die we nog moeten fietsen tot onze 1e bestemming in Lao tegen de wind in moeten fietsen. Vooral niet na de enerverende ochtend die we hebben mogen beleven bergje op. We laten ons vertellen dat deze wind heel normaal is voor de tijd van het jaar en ongeveer de hele maand december duurt.

En na ruim 6,5 uur fietsen komen we, moe maar voldaan, aan bij ons eerste guesthouse in Lao. De jongeman achter de balie kijkt op vanaf zijn stretcher en zijn telefoon en lijkt totaal niet geïnteresseerd in zijn gasten. We hoeven geen paspoorten te laten zien, krijgen direct een sleutel, mogen zelf gaan kijken naar de kamer en, o ja: er is geen wifi. De ontvangst in het guesthouse staat in schril contrast met het welkom dat we van het land hebben gekregen. Daar laten we ons uiteraard niet door uit het veld slaan. We komen tot de conclusie dat onze eerste indruk van Lao een bijzonder positieve is, maar dat er nu eenmaal mensen zijn en blijven die meer geïnteresseerd zijn in hun telefoon dat in het bieden van gastvrijheid. Maar dat zijn we inmiddels wel gewend.