Onze Santosjes vertellen hun eigen verhaal

heb het gevoel dat ik inmiddels zo vaak aan het woord ben geweest , dat het wellicht aardig is om iets of iemand anders een verhaal te laten vertellen. Onze Santosjes hebben ondertussen ook heel wat te vertellen, dus vooruit met de geit:

“Laten we beginnen met aan te geven dat we het gezellig vinden om samen te reizen. Dat maakt de kilometers die we afleggen toch net even wat minder saai. In het begin wat het helemaal feest met z’n drieën, maar dat heeft jammer genoeg niet al te lang geduurd. Maar goed, terug naar het begin.

We zijn bij de firma vEijk in Ter Aar de doos ingegaan om in China aan een heerlijk avontuur te beginnen. Het moet van ons hart dat wij, fietsen, het liefst direct vanaf Wateringen waren gestart voor een World Tour, maar we hebben hier helaas geen inbreng in gehad.

Ingepakt en wel zijn we van Ter Aar naar Wateringen vervoerd in 3 fietsdozen om een paar dagen later in dezelfde auto op Schiphol er weer uit te komen. Ons vervoer van Amsterdam naar China is minder kostbaar dan die van onze berijders. € 100,00 per fiets is een fooitje als je bedenkt wat wij er allemaal voor terug doen!

Eenmaal in Chengdu staan we op het vliegveld met de nodige spanning, want waar gaan we terecht komen. Wordt het de opslag op het vliegveld of gaan we mee de stad in? We worden in een nauw sluitende auto gepropt om vervolgens in de keuken van het hotel te worden gestald. Heel attent van de manager dat we daar bijna een week mogen staan. We kunnen echter niet wachten om te starten! Toch moet dat nog even wachten, want dezelfde auto die ons naar de keuken heeft gebracht komt ons ook weer halen, terug naar het vliegveld. Nu wordt er € 80,00 per fiets voor ons betaald om naar Shangri-La te mogen vliegen.

Daar worden we in 2 auto’s gepropt en komen we op de binnenplaats van het hotel terecht, nog steeds in de doos. Pas de volgende dag worden we er uit gehaald en gemonteerd. We are ready to go! We fietsen wat heen en weer in het hoge Shangri-La om te wennen aan de hoogte. En na 2 dagen is het dan eindelijk zo ver, we vertrekken, bepakt en bezakt. Het weer is goed, maar de ijle lucht doet een van ons geen goed. Het tempo ligt te hoog en hoe goed wij technisch dan ook voorbereid zijn, we moeten na zo’n 15 kilometer al stoppen omdat één van de fietsers moeite heeft met de ademhaling. Met spanning wordt de volgende dag afgewacht. Die is zo mogelijk nog zwaarder en dezelfde fietser als gisteren moet al snel noodgedwongen gas terug nemen. Niettemin fietsen we wel bijna 40 kilometer. Maar als we uiteindelijk stoppen zijn we volledig nat geregend en zitten we onder de modder. We worden weer deels gedemonteerd en verdwijnen daarna in een te krappe auto. Gelukkig blijven we met z’n allen bij elkaar.

Na een nachtelijke rit worden we in Saba uitgeladen en schoongemaakt. We worden, zoals gewoonlijk, stevig aan elkaar vast geketend en er wordt de komende 3 dagen niet meer naar ons omgekeken. Totdat we, nu met iets meer souplesse en precisie, wederom in dezelfde wagen verdwijnen, richting Lijiang, een rit van bijna 6 uur.

In het hotel aldaar mogen we in de lobby staan, zodat alle bezoekende gasten ons kunnen zien bij binnenkomst. Gelukkig gaan we ook fietsen, zij het maar voor 2 uurtjes, parkje in, parkje uit, klaar. Nou niet bepaald het wereldfietsen waar we voor gemaakt zijn. En daar blijft het ook bij, want een aantal dagen later worden we in een véél te kleine wagen en voor een groot deel gedemonteerd, vervoerd naar onze volgende bestemming, Shaaxi. Daar krijgen we een mooie plek op de binnenplaats van het hotel. En eindelijk gaan we na 2 dagen eens een lekker stukje door de vallei fietsen. De dag erna gaan we zelfs weer even de bergen in, om heimwee van te krijgen. Maar dan is het alweer gebeurd. De volgende bestemming is Dali en we krijgen super de luxe vervoer in een grote bus. We hoeven zelfs niet uit elkaar te worden gehaald, gewoon in één keer in de auto!

In Dali maken we onze eerste echte grote tocht sinds onze belevenissen in de bergen bij Shangri-La. We fietsen voor een groot deel om het meer heen, spaken in de wind. Een van ons vindt het fietsen in de drukte maar niks, de anderen hebben er verder geen moeite mee. Maar omdat we solidair zijn laten we het bij die éne dag. Na ongeveer een week worden we door dezelfde grote auto weer opgehaald voor onze volgende bestemming, Kunming. Weer een autorit van zo’n 5 uur. We komen terecht in een kelder van een grote flat en moeten van de bewaker mee naar de kamer, via de lift. Ook al gaan we na 2 uur al weer weg, op weg naar Vera. De rit door de stad duurt maar een half uurtje, net genoeg om een beetje warm te draaien. Vera woont in een hoge flat op de 21ste verdieping. We worden met z’n drieën in een aparte kamer gezet en een dag later zien we dat één van ons weer wordt ingepakt. We vrezen dat we worden gescheiden, maar dat lijkt niet terecht, want we blijven daarna 3 weken lang bij elkaar en bij Vera. Tot het moment dat onze berijders weer op komen dagen. Een dag later wordt onze ingepakte kameraad alsnog van ons gescheiden, op weg naar het vliegveld van Kunming, én, naar later blijkt, op weg naar Amsterdam, terug naar huis. Zo blijven we met z’n tweeën over. We worden bepakt en met de lift gaat het naar beneden. Gaan we nu daadwerkelijk fietsen? Het lijkt er wel op. We beginnen net weer warm te draaien als blijkt dat een van onze berijders zich niet lekker voelt. In plaats van zuidwaarts, fietsen we daarna westwaarts en eindigen al snel voor de deur van een pittoresk hotelletje in de Western Mountains van Kunming. ’s-Avonds mogen we zelfs in de hotelkamer staan! Daar blijven we een paar dagen, waarna we weer opgetuigd worden voor een rit naar een busstation. We vragen ons natuurlijk serieus af waarom wij als fietsen met de bus mee moeten, maar die discussie ga ik hier liever niet aan. Na een hoop gedoe op het station mogen we door de hal en met de roltrap, via de beveiliging naar de bus. Het is een grote personenbus, dus we passen prima. Pas later, wanneer we het eindstation hebben bereikt, wordt het vervoer iets minder aangenaam, want een stuk kouder. We worden nu namelijk in een open vrachtwagentje gedeponeerd. Goed vastgebonden vervolgen we onze weg naar de grens met Vietnam. Bij de grensplaats staan we een paar dagen veilig achter het hotel bij te komen. En dan , zeg ik nu achteraf, begint eindelijk de langverwachte fietstocht. In Vietnam wordt er niet met ons gesjouwd, worden we niet vervoerd, in en uit een lift gezet of uit elkaar gehaald. In Vietnam fietsen we gewoon. Doen we waarvoor we zijn gemaakt en, voor zover ik dat begrijp, doen we dat naar behoren. We hebben er nu zo’n 800 kilometer opzitten, nog steeds geen groot aantal voor de wereldfietsen die we zijn, maar het is tenminste een begin. Quod nihil aliud est dicere”!