Dinner with the Nguyns

Bij de hotellobby in Thanh Hoa vraag ik of ze ook een restaurant hebben, want na een hele dag op de fiets is het heerlijk om eerst een koud biertje te nuttigen en daarna om wat lekkers te eten. Maar helaas, er blijkt geen restaurant te zijn. Op mijn vraag waar we dan wat te eten kunnen krijgen zegt de aardige mevrouw achter de balie: ‘hier’. Ik kijk haar verbaasd aan en vervolgens begint ze te lachen. Er is geen restaurant, maar als we willen eten kan zij wel iets regelen. Ik vraag haar of er een menu is en weer schudt ze van nee. Maar we kunnen wel rijst, tofu, Vietnamese babi ketjap, ei, groentesoep en vis krijgen. Nou, doe dat dan maar. Hoe laat kunnen we dan aan tafel, want we hebben best honger? Wanneer ze 19.00 uur zegt en ik probeer af te dingen naar 18.00 uur geeft ze aan dat dit niet gaat omdat haar zoon er dan nog niet is. Niet begrijpend waarom dat belangrijk is, knik ik zeer begrijpend van ok en duik vervolgens de lift in om een vruchteloze poging te doen het geheel aan Kirsten uit te leggen.

Om 19.00 uur sharp wordt er op onze deur geklopt. Een jongeman geeft aan dat hij de zoon des huizes is en of we maar zo vriendelijk willen zijn hem te volgen. Hij neemt ons mee naar wat later de familie keuken blijkt te zijn en nodigt ons uit om plaats te nemen. De aardige balie mevrouw heeft zich ontpopt tot keukenprinses en blijkt daarnaast de moeder te zijn van Chuong, zoonlief. Wanneer we eenmaal zitten komen er steeds meer mensen binnen druppelen. We zitten aan tafel bij de familie Nguyn en moeder wist het menu uit haar hoofd omdat ze al aan het koken was. Dat besef dringt langzaam tot mij door en ook dat ik, onbewust, wel erg brutaal ben geweest door onszelf zo uit te nodigen aan de familie dis.

Chuong blijkt de enige aan tafel die Engels spreekt. Zijn vader en moeder zijn ongeletterd, hebben nooit een school van binnen gezien. Zijn oudere broer Duc studeert in de Filipijnen international hotel business en zijn oma en één medewerkster zitten er verder voor de gezelligheid bij. Daarnaast zijn voor de gelegenheid de buurvrouw en haar dochtertje uitgenodigd om mee te eten.

Het eten smaakt prima en het is echt gezellig aan tafel. Chuong vertelt dat ook hij mee wil gaan werken aan het verwezenlijken van zijn broers droom, het opzetten van een high standard hotel. Omdat zijn ouders geen kans hebben gekregen om de studeren doet hij extra hard zijn best om dit gebrek enigszins te compenseren. Met zijn 17 jaar zit hij nog op school, maar daarnaast werkt hij hard mee in het hotel van zijn ouders en volgt hij 4 x per week extra taal- en economie les. Wanneer hij vertaalt zie ik zijn ouders glanzen van trots. Dit gevoel is over de hele wereld hetzelfde en gelukkig niet cultureel gebonden. Helaas kunnen zijn ouders het gesprek niet goed volgen en enigszins gefrustreerd staat vader al snel weer op om zich elders nuttig te gaan maken. Ondertussen probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat moeder bij het gesprek te betrekken, zeker wanneer ik allerlei tips geef om zich als hotel te onderscheiden van de rest (in de stad). Chuong luistert leergierig en er ontstaat een leuk gesprek over de hotel business. Hij zegt het erg jammer te vinden dat zijn broer er niet bij is en vraagt of hij mij later nog een keer mag contacten. Uiteraard is dat prima.

We sluiten de maaltijd af met wat partjes sinaasappel en dan moet Chuong naar bijles en wij al weer bijna naar bed. Mijn vraag over de kosten van de maaltijd wordt weggewimpeld. Daar hoef ik mezelf niet druk over te maken, moeder heeft het met plezier gedaan. Tsja, denk ik dan uit eigen ervaring, dat is makkelijk praten als je niet zelf in de keuken hoeft te staan. Daar zeg ik uiteraard verder niets van, want, who am I to judge? Maar wederom blijkt dat een spontaan tot stand gekomen afspraak zo vreselijk leuk kan zijn. Wat zijn alle mensen die wij tot nog toe hebben ontmoet tijdens onze reis toch ontzettend aardig en behulpzaam. En waarom, vraag ik me voor de zoveelste keer deze reis af, is het toch dat we in ons eigen kikkerlandje vaak denken in termen van gevaar en onmogelijkheden als het over verre fietsreizen gaat (overigens gelukkig niet door mijn naaste omgeving!)? Telkens wordt ons weer het tegendeel bewezen en ik kan niet zeggen dat ik daar vreemd van sta te kijken 😊.