Prachtige irritante blunder dagen

Zoals bij iedereen verlopen ook bij mij sommige dagen beter dan andere en zijn sommige dagen gewoon veel mooier dan andere.

Waar dat aan ligt? Lastig uit te leggen, maar ongetwijfeld voor de lezer net zo goed te voelen als voor mij.

De zon die vriendelijk in je gezicht schijnt als je wakker wordt, de kassa mevrouw die je oprecht een fijne dag wenst, het eten dat zoveel lekkerder smaakt omdat je er een andere mix van kruiden door heen hebt gedaan, de geslaagde meditatie of gewoon eens een keer geen pijn in waar je dat ook mag voelen.

De kunst is om het te zien en het te waarderen. Vandaag is voor mij zo’n dag. Beschrijving? Oke: bij het sluiten van mijn ogen gisteravond was de wereld donker (letterlijk) en vanochtend helder licht. Een nieuwe, vandaag zonnige, dag staat voor mij op uitbreken. Als ik het raam open lijkt het wel of de zon me nog vrolijker tegemoet lacht als normaal. Je kunt je dat positieve gevoel natuurlijk ook opleggen. Een frisse wandeling naar het zwembad (ja Sidney, ik ben inderdaad ontrouw aan mijn Rijswijkse omgeving, maar bekijk het van de bright sight, ik ben wel weer aan het zwemmen!) waarbij ik 3 herten spot, ook rustig genietend van de zon. De herten bevinden zich weliswaar achter het hek van de kinderboerderij, maar dat mag de pret niet drukken. Ik zwem! Verleden week al een keer geoefend in het Maassluise bad, en nu weer. Wat is het heerlijk om weer in het water te liggen en mezelf moe te zwemmen. Ik haal in geen velden of wegen meer de afstand die ik gewend was, maar na bijna een jaar niets doen vind ik 2,5 km in 55 minuten toch echt niet slecht. Ik geef mezelf dan ook een flink compliment.

Eenmaal weer thuis neem ik de tijd voor mijn meditatie en na een aantal belangrijke ochtend bezigheden binnenshuis voelt het alsof de zon niet alleen buíten, maar ook bínnen volop schijnt. Wat een prachtdag! Ik mag weer volop genieten!

Voelt dat altijd zo? Ik zou liegen als ik hierop “ja” zou antwoorden. Niet elke dag is hetzelfde. Neem nu gisteren.

Claire heeft een afspraak gemaakt met de lokale fietsenmaker, Cees Vonk in Maassluis. Maar ze kan niet en vraagt of ik haar fiets wil wegbrengen. Ik fiets haar hybride de zaak in waar vier heren een boterham zitten te eten. Niets mis mee uiteraard, maar wel als geen van de heren de moeite neemt om zich los te rukken van hun ongetwijfeld zeer spannende telefonische bezigheden om zo’n vervelende klant als ik te woord te staan. Van een afstand kijkt uiteindelijk iemand op. “Zeg het is”. “Nou” begin ik, “er is iets met mijn fiets, en…”. “Ja natuurlijk, iedereen die hier komt heeft iets aan zijn fiets. Maar wát is er met de fiets”? “Als u me had laten uitpraten, dan had ik dat graag willen vertellen. Het gaat om het spatbord en de remmen”. “Moment”. De spreker stopt het laatste stukje brood in zijn mond en kijkt weer naar zijn schermpje. Net op het moment dat ik daar wat van willen zeggen staat hij op en zonder naar me te kijken zegt hij “beter om naar de werkplaats te lopen”. Dat idee had ik ook al. Maar in plaats van naar mijn fiets staart hij vervolgens irritant lang naar zijn computerscherm. Ik begin mijn verhaal over het spatbord en over de piepende remmen, maar als ik daarna iets zeg over de ketting wordt ik wederom onderbroken. “Kettingen kijken we altijd na, er gaat geen ketting slecht de deur uit”. Ik zeg dat ik hem direct geloof, maar dat hij er in dit geval naast zit. “Ja, dat hoor ik klanten vaker zeggen” is zijn gevatte antwoord. En dan ben ik helemaal klaar met dit irritante verwaande ventje. Ik pak mijn fiets en wil weg wandelen, maar ik hoor zijn stem weer achter me. “Hé, moeten we geen afspraak maken om het na te laten kijken”? Als het mijn fiets was geweest had ik beslist verder gelopen, maar nu het om Claire’s eigendom gaat blijf ik staan en knik ik alleen maar.

Niet veel later laat ik geïrriteerd Maassluis achter me en fiets ik Vlaardingen binnen, om één van mijn grote “vergeet” blunders te begaan. Ik bankier bij een grote bank, een van oorsprong Amsterdamse én Rotterdamse. Dat zou je eens tegen de fans van Feijenoord en Ajax moeten zeggen! Ik vind het in ieder geval een pracht combinatie. Er is een (bescheiden) bedrag op mijn rekening gestort, maar met mijn app kan ik de rekening niet vinden. Een allerliefste en niet geheel onaantrekkelijke jongedame staat mij te woord en checkt mijn app. Ze verandert alle contracten die ik heb, is zeker een kwartier lang allerlei belangrijke dingen aan het doen en haalt er vervolgens een heel vakkundige app collega bij. Die kijkt na één blik op mijn telefoon eerst haar en vervolgens mij meewarig aan. “Maar meneer, uw rekening staat allang op de app. U hoeft alleen maar hier te swipen”. En demonstratief doet hij het voor. Nu ik de beweging en de rekening zie bedenk ik me dat ik datzelfde gebaar al tientallen malen zelf ook heb uitgevoerd. Blijkbaar moet ik daarvoor eerst een half uur heen en vervolgens weer een half uur terug fietsen om me het voor te laten doen door een heuse app medewerker. De allerliefste medewerkster kijkt er ook een beetje beteuterd naar. Ik kan het niet laten en ik flap er uit “dat had je zelf toch ook wel kunnen zien he”! Maar ik schenk haar mijn vrolijkste lach en zij antwoordt even vlot: “maar het was in ieder geval erg gezellig”! En dat was het.

We sluiten de avond helaas weer irritant af omdat ook zuslief nog telefonische woorden krijgt met de Maassluise fietsenmaker. Onnodig om te zeggen dat Cees Vonk een aantal klanten armer is en wij weer een ervaring rijker.