Het eerste museum bezoek

Waar andere landen nog zo hun twijfels hebben over wat nu wél en wat nu juist niét kan als het gaat om een (flink) aantal mensen bij elkaar brengen in één gebouw om bijvoorbeeld mooie schilderijen te bewonderen, daar heeft NL al een weg ingeslagen. Natuurlijk is er Corona, zo wordt gedacht in de beleidskamers van het Ministerie en het RIVM, maar we hebben ook een cultuurgedachte uit te dragen. Daarnaast hebben we als klein kikkerlandje zo’n enorme hoeveelheid schilderijen en andere hedendaagse kunst dat het zonde is dit al te lang voor de ogen van het lekenpubliek verborgen te houden. En dus is het vanaf 1 juli weer mogelijk om wat cultuur op te snuiven. En ik zou denken dat het juist voor musea nu toch niet al te moeilijk moet zijn om een voor iedereen aanvaardbaar Corona toelatingsbeleid te ontwikkelen. Je bedenkt hoeveel mensen je in je museum kunt hebben, hoelang iemand gemiddeld naar een schilderij of sculptuur of anderszins staat te kijken en aan de hand daarvan organiseer je een tijd toelatingsklok. Iedereen reserveert via internet, klikt een bepaalde tijd aan en voort met die geit. Iets dergelijks heeft museum Voorlinden in Wassenaar ook bedacht en we (mijn maat in onweer en regen, maar ook in zon en voor de wind Peter en ik) waren vandaag dan ook van harte welkom.

De druppels volgen elkaar in een steeds hoger tempo op als wij de auto rond een uur of 2 op de parkeerplaats weten te krijgen. Dat laatste is niet overdreven, want wie ooit bij Peet in de auto heeft gezeten weet wat ik bedoel. Je vraagt je dan onmiddellijk af of zijn rijstijl dan zo gevaarlijk is, maar dat moet ik dan direct ferm ontkrachten, het is alleszins het tegenovergestelde. Op het moment dat hij in zijn auto stapt doet hij me denken aan de recepten van slow cook chef Yotam Ottolenghi, héérlijk, maar vóórdat je het op je bord krijgt….my god.

Maar goed, de tijd die we extra in zijn auto doorbrengen brengen we wel weer gezellig ouwehoerend door. Peter heeft altijd een paar favoriete onderwerpen: zijn werk, zijn vriend(en)kring 😊, zijn kinderen en ik mag daar dan willekeurig uit kiezen. Hij heeft amper tijd om vragen te stellen want er moet vandaag veel verteld worden. Ik ben relaxed, luister geduldig en durf zo nu en dan zelfs iets over mijn eigen situatie te vertellen. Kortom, we hebben het naar ons zin.

Voorlinden is een van mijn favoriete musea met hedendaagse kunst. Het is prachtig gelegen, heeft een leuk optrekje naast het museum waar je een lekker biertje kunt drinken en landschapsarchitect Piet Oudolf heeft zich uit kunnen leven in de mooie tuin die het museum gebouw omgeeft. Daarom vind ik het ook leuk om met Peter juist dit museum te bezoeken, want als mijn vriend ergens verstand van heeft, dan is het van bloemen en planten.

Maar omdat de regen weigert zichzelf een halt toe te roepen en omdat er wel héél veel mensen staan te dringen om koffie te gaan drinken, besluiten wij om eerst het museum gebouw met een bezoek te vereren.

Voorlinden is bijna 3 maanden gesloten geweest en weet nu de bezoekers een prachtige tentoonstelling voor te schotelen. Het hoofdmenu bestaat uit Rendez-Vous, waarbij de ontmoeting (yes, what else?) centraal staat. Peet vergeet het introductie boekje mee te nemen en wil graag bij mij afkijken. Maar nadat ik hem heb verteld dat kunstenaar Abraham Poincheval normaliter zijn nachten in een beer placht door te brengen en dat John DeAndrea 50 jaar lang 86 hyperrealistische menssculpturen in zijn huis bewaarde, begint hij aan mijn betrouwbaarheid te twijfelen en haalt ten langen leste zelf zijn boekje. Dat scheelt mij weer een over-mijn-schouder-meelezer én is tegelijkertijd goed voor de 1,5 meter Corona afstand.

Het bijgerecht serveert Voorlinden in de vorm van Momentum. Een tentoonstelling over het beslissende ogenblik, het kantelpunt en spanningsveld. Het mooiste stuk vond ik een werk van Ian Davenport. Deze kunstende man brengt zijn verf op de bovenkant van een leeg doek aan en laat de zwaartekracht vervolgens haar werk doen. Er ontstaat dan een schitterend en kleurrijk lijnenspel. Sjoe, hoe mooi en vaak ook super eenvoudig kan kunst zijn!

Ooit, een eeuwigheid geleden, heb ik op de lerarenopleiding een essay over kunst moeten schrijven. Toen haperde en stuntelde ik mezelf in een presentatie naar een dikke zes. Tegenwoordig zou ik dat toch een stuk slimmer aanpakken. Ik zou de hele klas meenemen naar het Wassenaarse museum, zou de kunstgeschiedenis studenten die er rond lopen (mag je dat werken noemen?) vragen om de klas wat bij te brengen en zou rustig afwachten waar ze dan mee terug komen. Als me dat niet tenminste een magere acht oplevert weet ik het niet meer 😊.

Het voor- en nagerecht bestaat uit de min of meer vaste producties die tentoongesteld staan. Maurizio Cattelan met twee enkelhoge liftjes in de muur, Ron Mueck’s “Couple under an Umbrella” (je moet het maar eens googelen) en “The Swimmingpool” van Leandro Erlich, waar het museum normaliter meestal reclame mee maakt. Stuk voor stuk pareltjes, maar omdat we die al een paar keer gezien hebben laten we ze dit keer voor wat ze zijn en gaan op zoek naar een biertje. Zodra we zitten beginnen we, als twee grijzende rock&roll alikes, alle serveersters van commentaar te voorzien. Omdat Peter nu eenmaal rapper van de tongriem gesneden is als ik, heeft hij het grootste woord en is vandaag duidelijk met zichzelf in zijn nopjes. En het verbaasd me elke weer dat iedereen waar hij het woord toe richt netjes blijft luisteren, terwijl er toch duidelijk niet altijd even zinnige dingen uit zijn mond komen. Maar ook bij Peet geldt dat hij dit doet met een enorme glimlach op zijn gezicht en probeer dan maar eens geïrriteerd te blijven.

Op onze weg terug begint het weer zachtjes te regenen, waardoor het gras zich weer iets natter gedraagt. Voor ons mag dat de pret niet drukken en terwijl Peter commentaar levert zorg ik op verzoek van een viertal lieftallige Belgische dames voor een fotografische herinnering die er zijn mag. Voorlinden is in elk seizoen de moeite van een bezoek absoluut waard. Grote blij!