Navelstaren (door Marcel)

De eerste indrukken in een vreemd land zijn meestal de meest indrukwekkende. Ik vind het heerlijk om naar een nieuw, voor mij nog onbekend land te reizen. Andere gewoonten, andere geuren, andere bedrijvigheid. Naast uiteraard andere valuta, andere taal, mensen die er anders uitzien. Eigenlijk is alles zo’n beetje anders en dat maakt het ook zo leuk.

Maar volgens mij is dat gevoel veelal wederzijds, helemaal als het gaat om er anders uit te zien. Nu zijn wij toch redelijk normaal uitziende mensen (ik moet uiteraard goed oppassen wat ik zeg, want ongetwijfeld zullen er mensen zijn die het met deze laatste bewering absoluut niet met me eens zijn), maar al wandelend in een grote stad als Chengdu, kun je zomaar tot de conclusie komen dat wij van een andere planeet afkomstig zijn. Werkelijk iedereen die we tegemoet lopen (en dat zijn inmiddels héél veel mensen), kijkt naar ons alsof we de eerste westerlingen zijn die ze tegen komen. “Hé, kijk eens wat daar loopt”. Meisjes die elkaar aanstoten en dan spontaan in giechelen uitbarsten. Als antwoord hierop heb ik al een aantal keren “boe” geroepen, waarna ze vervolgens nog meer beginnen te giechelen, maar dan ook snel weer doorlopen. Een klein kindje dat begint met kijken op ooghoogte en langzaam mijn lengte steeds verder afpelt tot helemaal bovenin. Ongetwijfeld moet het zich afgevraagd hebben of er ooit een einde aan zou komen. Prachtig gezicht. Vrouwen met of zonder mondkapje die je ongedwongen aanstaren en de ogen niet afwenden, zelfs niet als je zelf ook blijft staren. Wij zouden dat al snel als ongepast afdoen, maar hier maakt ze dat helemaal niets uit. Kijken ze naar mij vooral om mijn lengte, bij Kirsten is het volgens eigen zeggen vooral vanwege haar omvang. Zowel haar voorkant als haar achterkant zijn, naar Chinese begrippen, indrukwekkend. Maar wat haar ook opvalt, men is absoluut niet brutaal. De mensen zijn gewoon erg nieuwsgierig. Het bekende “hello mister” kom je hier overigens (nog) niet tegen, maar hé, hoeveel heb ik nu echt gezien en meegemaakt? Ik mag nog helemaal niet meedoen in het grote mensen spel “hoeveel heb ik van China gezien”. We zijn slechts beginnelingen, nauwelijks van start gegaan.

De enige die zich enigszins aan het gestaar weet te onttrekken is Don. Nu lijkt hij van ons drie ook het meest op een Chinees. Daar komt bij dat Don al het mogelijke doet om zo min mogelijk op te vallen. Hij is al begonnen met het bestuderen van de typische Chinese wandelstijl. Hoe dat er uit ziet? Tsja, enigszins gepersifleerd komt het neer op een soort ganzenpas, benen niet te ver vooruit, hoofd beetje schuin. Soms stroopt hij daarbij zijn t-shirt een beetje op zodat er een buikje zichtbaar is. Maar dat is nog niet alles. Hij zet een brede glimlach op, zet zijn zonnebril af en doet een mondkapje voor. En tenslotte zorgt hij er voor dat hij óf een stukje vóór ons, óf een stukje áchter ons gaat lopen. Geheid dat niemand hem herkend als Dutchie! En zeker niet als hij dan ook nog aan iemand de weg gaat vragen! Want, geloof het of niet, Don heeft zich in 3 maanden tijd, het basis Chinees, al aardig eigen gemaakt. Mensen die hem horen denken dan ook vaak dat hij uit een, voor hen onbekende, streek van China komt, en beginnen uitgebreid over hun tantes en ooms te praten. Halen daar vaak nog de details bij over het schoonmaken van de oren of het laatste nieuws van de tv. Uiteraard is Don dan allang afgehaakt, maar erg leuk om naar te kijken is het wel. En daar is het toch ook een beetje om te doen. Maar eerlijk is eerlijk, zonder Don, onze taalgids, zouden we lang niet zo makkelijk alle ons onbekende klippen omzeilen en dát heeft ‘ie toch maar mooi voor elkaar!