Over eerlijkheid (door Marcel)

Wat is zo’n beetje het meest hectische moment van een vakantie? De voorbereiding zou ik zeggen. Heb ik alles bij me? Niets vergeten? Zit alles in mijn tas? En het eindigt er nagenoeg altijd mee, dat je puntje bij paaltje, toch nog wat vergeten blijkt te zijn. Tweede op de lijst van hectiek staat ongetwijfeld het in- en uitchecken bij het vliegveld en de zorg dat er niets achter blijft (in de film “Home Alone” gaan ze daar wel erg ver in). Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming moet er voor gezorgd worden dat alles weer netjes in de lokale taxi wordt gestopt en dan vervolgens op naar het hotel. Dat was dus onze planning ook toen we eenmaal vanuit Chengdu in Shangri-La aangekomen waren. Alle tassen en de fietsen ingeladen in 2 busjes en op naar het hotel. Het was pas daar dat ik er achter kwam dat ik mijn e-reader (met méér dan 100 boeken erin) en een tas vol met elektronica in het karretje op het vliegveld was vergeten. Paniek! Hoe nu de apparaten nog op te laden (telefoon, laptop) en wat te doen met al die uren die ik graag lezend had willen doorbrengen? Zeker paniek! Ik leg het probleem uit aan de chauffeur en we besluiten terug te rijden. Ik spreek weliswaar geen woord Chinees, maar zal me toch wel verstaanbaar weten te maken? Duidelijk maken dat ik iets kwijt ben wat ik héééél graag terug zou willen hebben. Maar ik kan dat natuurlijk wel vergeten. Een druk vliegveld, donker, veel mensen op de parkeerplaats, waar staan de karretjes? De chauffeur neemt mijn probleem uitermate serieus en scheurt met zijn auto terug, de rode stoplichten negerend. We parkeren weer op dezelfde plek, maar geen karretje meer te bekennen. Ik ren de hal weer binnen en klamp iedereen aan die ik tegenkom. Maar er is uiteraard niemand die me begrijpt. Iedereen kijkt me glazig aan en wijst naar het eind van de hal. Ja, wat moet ik daar? Het is daar uitgestorven! Toch loop ik daar maar naar toe, de hoop al compleet opgevend. Ineens hoor ik een schreeuw uit het midden van de hal. Ik kijk om en zie de chauffeur druk met zijn handen zwaaien. Als ik eens goed kijk wijst hij met beide handen naar een balie waar ik 2 dames achter ontwaar. Ik ben zo gefixeerd op wat zij mogelijk te vertellen hebben dat ik mijn 2 tassen die op de balie staan, compleet over het hoofd zie. Hoe is het mogelijk! Ik bekijk de inhoud en kom tot de conclusie dat alles er nog in zit. Dat is toch niet te filmen! Blijkbaar heeft iemand de tassen gezien en niet gedacht “Die zijn van mij”. Wat een goud eerlijke mensen heb je hier. Het sluit aan bij de verhalen die ik al eerder over China en de Chinezen heb gehoord. Het is hier super veilig. De crime rate is in China zeer laag. Op mijn manier ervaar ik dat nu aan den lijve.

Een ander voorbeeld hoorde ik vanmiddag uit de mond van een Franse fietser. Een ervaren wereldreiziger met jarenlange ervaring met fietsen in China. Hij wist te vertellen dat hij altijd zijn tent opzet, nog nooit in een hotel in China had geslapen, en zich niet één keer onveilig heeft gevoeld. Voor totaal onervaren fietsers als dat wij zijn, is dat een zeer geruststellende gedachte. Niet dat we nu direct van plan zijn om bij de eerste de beste gelegenheid de tent uit te pakken, maar áls het dan toch moet, dan zal ik graag aan zijn woorden terug denken. China heeft me in ieder geval in positieve zin verrast en daar dragen dit soort ervaringen absoluut aan bij.