Fietsvervoer (door Marcel)

Aan de keukentafel thuis iets verzinnen is één ding, maar de praktijk blijkt dan soms toch wat weerbarstiger. Neem bijvoorbeeld ons reisschema. In eerste instantie hadden we gepland om eerst een maand met z’n drieën te gaan treinen in China. Daarna zou Don naar huis gaan en Kirsten en ik zouden dan de fiets pakken en starten. Maar wat bleek bij het bespreken van de treintickets? Ik had de maand treinen precies gepland tijdens de nationale feestdagen. Met als gevolg dat er geen treinkaartje meer te krijgen was. Dus moest het plan omgegooid worden. We gaan eerst een maand fietsen en dan een maand treinen. Maar dat betekent wel dat we Don over moeten halen om twee maanden mee te gaan. Dat bleek nog niet mee te vallen. Maar, een paar kadotjes en een fles whisky verder blijken de twee maanden ineens best aantrekkelijk en kan er een nieuw schema gemaakt worden.

Maar vervolgens dient zich de volgende uitdaging aan. Het idee om binnen een maand van Chengdu naar Kunming te fietsen en dan ook nog alle bezienswaardigheden langs te gaan blijkt te hoog gegrepen. We rekenen uit dat we daar zeker 2 maanden voor nodig hebben, maar dat knelt, want ons visum duurt maar twee maanden en een ervan is nodig om te treinen. Dus bedenken we een short cut. We vliegen de eerste helft en fietsen de tweede helft van het traject. Tot zover de gemaakte plannen aan de keukentafel.

Onze 3 Santosjes (zo plegen wij onze fietsen te noemen) blijken eenmaal ingepakt en wel het verkleinende koosnaampje bij lange na niet te verdienen. Ze ogen grooooot, zeker als je ze gedrieën naast elkaar ziet staan. Op Schiphol denken ze daar ook zo over, want ik zie de dames van KLM al zuchten. Onze incheck procedure duurt dan ook een stuk langer dan bij de andere vlieg gasten. De fietsen staan op van die mooie Schiphol karretjes, maar ze moeten er telkens af omdat ze niet tussen de poortjes door kunnen.

Als het vliegtuig eenmaal is geland en wij naar buiten kijken zien we onze pakketten net uitgeladen worden. We weten in ieder geval zeker dat ze er dus zijn. Ik kijk stiekem even of ze er wel voorzichtig mee doen, maar ik hoef me geen zorgen te maken, het gaat uitstekend.

De volgende hobbel blijkt de storage te zijn. Ons idee om de fietsen en de fietstassen op de airport achter te laten blijkt niet eenvoudig. Ten eerste omdat het stevig zeulen is met die grote jongens en ten tweede omdat niemand begrijpt wat we willen. We worden van het kastje naar de muur gestuurd en tot overmaat van ramp blijken er volop mensen te zijn die graag van ons willen profiteren door ons van alles aan te smeren. Waar we uiteraard niet in geïnteresseerd zijn. Zoonlief blijkt op dit gebied zeer oplettend en het beetje Chinees wat hij heeft geleerd komt nu uitermate goed van pas. Na nog een half uur een beetje gelummeld te hebben zijn we het zat en bellen ons hotel. Uiteindelijk, ongeveer 2 uur nadat we zijn uitgestapt, worden we door een vriendelijke man aangesproken en, nadat hij heeft geconstateerd dat wij elkaar absoluut niet begrijpen, begint hij met het opmeten van onze fietsdozen. Op zijn gezicht komen vervolgens alle kleuren van de regenboog voorbij, want blijkbaar is hij van mening dat de dozen te groot zijn. Tsja, dat hadden wij ook al geconstateerd. Niettemin sjouwen we de hele santemekraam naar zijn mini-van. Maar dan blijkt de inventiviteit van de man, want de hele auto wordt zo ongeveer verbouwd, maar uiteindelijk past ons hele gezelschap, inclusief alle vracht er in.

Chengdu blijkt een stad als alle andere, veel hoogbouw, heel veel auto’s, drukte. Maar wat me direct opvalt: alle brommertjes zijn elektrisch! De ouderwetse brommer, het gemotoriseerde verkeer waar ik het meest de pest aan heb, blijkt gereduceerd tot een smooth voorbij rijdende fiets met hulpmotor, heerlijk!!

Eenmaal bij het hotel blijken we nog één hobbel te moeten nemen. Waar laten we onze drie fietsdozen. Wederom wordt er wild gesticuleert door allerlei ongetwijfeld hele belangrijke mensen. En uiteraard wordt er een oplossing gevonden: ze krijgen een prominente plek in de keuken (!). Ppppfff, en dan te bedenken dat we dit over een paar dagen nogmaals zo moeten doen. Maar dan zijn we al weer een ervaring verder en weten we hoe deze uitdaging aan te gaan. Voorlopig high five’en we een tijdje om het geboekte resultaat en besluiten we een knijppie op te zoeken om dit heugelijke feit met een alcoholische versnapering te vieren.