Thakhek

“En nu is het afgelopen, klaar, over and done with”! Ik geloof dat dochterlief een statement wil maken en dat ze bedoeld te zeggen dat we beter een plaatsje voor de nacht kunnen gaan zoeken 😊. En dat mag ook wel na 80 kilometer, want eerlijk is eerlijk, we waren van plan om het vandaag na 20 kilometer voor gezien te houden. En dat komt weer omdat het niet zo lekker gaat met Kirs. Ze heeft al een week lang pijn aan haar kaak en dat wil maar niet over gaan. Ik heb al geopperd om haar eens flink in de arm te knijpen, maar daar werd totaal niet-begrijpend op gereageerd. “Nou ja, als ik je arm nou veel pijn doe, dan voel je de kaak wat minder” spreek ik met een lachend gebaar. Maar die suggestie wordt toch niet op prijs gesteld. Maar nu zit ze ook nog te bibberen op de fiets, terwijl het toch een graadje of 25 is en we met het windje in de rug fietsen. Don zou dan zeggen: dat kan maar één ding betekenen: ‘malaria’. Ik zelf denk dat het een iets minder heftige variant is, namelijk een beetje koorts vanwege een koudje. En je merkt het snel als er echt wat aan de hand is met Kirs, want dan stopt ze met klagen en wordt het héél stil achter me. Dus als ik wederom de weg afdraai met de fiets om een toeristische trekpleister te gaan bekijken is dochterlief er echt klaar mee. Ze wil douchen en naar bed en wel ASAP!!

We geven de fietsen nog een laatste stevige trap en pedalen dan rustig Thakhek binnen. Het is de eerste grote stad die we in Laos aan doen. Gelegen in het mid westen aan de Mekong river met z’n rug naar Thailand, is het in toeristisch opzicht vooral een uitvalbasis voor klimmers. Dat kun je hier naar hartenlust doen en wellicht gaan we dat zelf ook nog uitproberen. De stad heeft, zoals veel steden in Indochina, een ruim koloniaal verleden en dat is te zien in the old town. Veel French style buildings en, zoals we dat inmiddels al weer een beetje gewend zijn, een zeer relaxte sfeer.

Voor mij wat minder bekend, maar ook Lao heeft een lange geschiedenis (vanaf eind 19e eeuw) van Frans kolonialisme. Nog  steeds is Frans een officieel erkende en gesproken taal in dit land. Na Frankrijk neemt de USA als bemoeizuchtige supermacht het stokje over. Hoewel Lao probeert om tot ongeveer het midden van de jaren ’60 van de vorige eeuw neutraal te blijven in wat later de Indochina communistische domino theorie wordt genoemd, wordt het land uiteindelijk toch de oorlog met Amerika ingezogen. En dan krijgen ze het direct ook zwaar te verduren. In 9 jaar tijd worden er maar liefst meer dan 2 miljoen ton bommen op het land geworpen, waarmee het de bedenkelijk titel van ‘meest gebombardeerde land ter wereld’ vergaard. Nog steeds wordt er in de toeristische brochures gewaarschuwd om niet zomaar van de bekende paden af te wijken. Er liggen immers nog heel veel bommen in het landschap die nog niet onklaar gemaakt zijn.

Op de fiets merken we daar overigens niets van. Ik ben niet één keer van mijn fiets geblazen en Kirsten bijna een keer, maar dat was meer door de wind. Voor zover ik het vanaf mijn fietsje kan bekijken, wordt het land vooral aangedaan door jongeren die een scooter huren en heel wat kilometers wegtuffen. Hier in de provincie Khammuane heb je een hele leuke “loop”, speciaal gemaakt voor de scooter toeristen. Je huurt een scooter, krijgt een “loop kaart” mee en tuft 3 tot 5 dagen langs alle highlights of the route. Erg leuk om te doen als je van scooteren houdt. Overal zijn goedkope guesthouses en heel veel restaurantjes. Verder kun je hier volop kayakken, jungle hiken, klimmen en andere leuke outdoor activiteiten ondernemen. Ik lijk wel een balie medewerker van het tourist information centre.

En tenslotte moet ik iedereen nog de groeten doen van een 72-jarige Franse fietser die we vandaag zijn tegengekomen. Op een gehuurde stadsfiets was hij een rondje Lao aan het doen. Hij had er al 2 maanden opzitten maar ging naar eigen zeggen niet zo snel. En daar komt bij: “mon prostate est un peu douloureuse”. Daarvoor was hij net bij de dokter geweest die hem een heel handje medicijnen had meegegeven, samen met het advies om te stoppen en naar huis te gaan. Maar daar wilde de man niets van weten: “mon femme est mort et mon cinq enfants sont tres occupé. Qui dois-je faire à la maison”? Hij kijkt nog eens met een jaloerse blik naar onze fietsen, krapt nog een keer aan zijn ballen en vervolgt dan zijn weg. Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant.