Kirsten

“Pap, dit lijkt me een heel prima onderkomen”! Ik heb het Kirsten al tig keer horen zeggen en dan kan ik mijn trotse gevoel maar moeilijk verbergen. Is dit het meisje die nog maar kort geleden haar neus ophaalde voor een 4-sterrenhotel? Dezelfde die bijna overal tegenop zag, geen initiatief toonde en zeker geen voedsel of drinken tot zich nam waarvan ze in het verleden had gezegd het niet lekker te vinden? Ik zie er niets meer van terug! En in het begin heb ik zeker mijn hart vastgehouden over haar komende reacties. Want het onderkomen mag dan de naam hebben gekregen, maar of ze allemaal ook zo prima zijn…? We hebben in pareltjes van kamers geslapen hoor, helemaal niets op af te dingen. Maar meestal verblijven we tijdens onze reis in guesthouses die variëren in prijs van $ 3,00 tot $ 10,00 per nacht. En daar is dan best wat op af te dingen, wat kwaliteit betreft. Neem nu ons onderkomen van vandaag. Ik zal kritisch zijn en tegelijk laten weten hoe wij daar dan mee omgaan.

Het guesthouse ligt aan een redelijk drukke weg (want we zijn bijna bij Phnom Penh) en onze kamers grenzen aan die weg. Dan doen we oorplugjes in en daarbij trekken we altijd een buff over ons hoofd, dus ook geen last van het licht (we laten vaak het licht van de badkamer aan zodat de vliegen naar het licht getrokken worden en wij daar dus geen last van hebben). We hebben een stenen veranda(tje), maar geen tafel of stoelen. We zitten dan dus de hele middag op het beton en pakken soms een kussen van het bed. Zo mediteer ik ook, dus wat is verder het probleem. Daar komt bij dat we hier gebruik kunnen maken van de hangmat die op de binnenplaats hangt, beetje warm wel, met 34 graden, maar ach, ook dat went. De kamer is klein, zo’n 3 bij 3 en kijk aub nooit op de kast of de houten tafel (want die zit onder het stof, de mieren, vliegjes, poeprestjes van dieren enz). We lossen dat op door vooral op bed te liggen lezen en we pakken zo min mogelijk tassen uit, dus tafels, kasten en andere dingen gebruiken we niet. De muren zijn weliswaar wit, maar zitten onder het vuil, vlekken en roestplekken. We zorgen er gewoon voor dat we niets aanraken (want wie vindt het nu nodig om met zijn handen langs de muren te gaan?) en richten onze blik vooral in ons boek. De lakens zijn vaak gewoon schoon, maar zitten wel weer vaak onder de vlekken (die zijn er dus na de was in blijven zitten). Hetzelfde geldt voor de kussens die daarnaast vaak te hard en/of te hoog zijn. Gelukkig hebben we onze eigen slaapspullen bij ons, dus een slaapzak, een lakenhoes, een kussensloop en een opblaasbaar kussen. Het matras is (heel) vaak (kei)hard, dus het is goed dat we ook een eigen luchtbed(je) bij ons hebben. We kunnen dus altijd ons eigen vertrouwde bed(je) maken. We proberen altijd een kamer te krijgen met 2 bedden. Als dat niet lukt, dan proberen we 2 kamers te boeken en als ook dat niet lukt dan slapen we sowieso allebei in een slaapzak of lakenhoes. Het toilet is wonder boven wonder vaak best schoon qua hygiëne, maar het is vaak lang geleden dat iemand er een keer een kwast doorheen heeft gehaald. Overal vlekken, het is klein, er zit geen afvoer aan de toilettafel, dus bij het tandenpoetsen valt alles regelrecht op je voeten als je niet uitkijkt. De douchekop moet je zo draaien dat ‘ie gericht is tussen de toilettafel en het toilet. Doe altijd eerst de deksel op het toilet, anders zit je ff later met een natte kont! Naarmate we meer naar het zuiden komen geeft de douche geen warm water meer, maar is ook echt niet nodig als je net 80 km hebt gefietst in een temperatuur die steeds ruim boven de 30 graden uit komt. Het toilet kent hier in Azië ook het gebruik van een waterslang om je kont af te spuiten. Dat is echt ideaal, je hebt geen toiletpapier nodig en het is altijd even fris. Ik weet dat Ron er ook een heeft gemaakt in Denemarken en nu begrijp ik wel waarom. Als we het buiten niet vertrouwen nemen we de fietsen mee in de kamer, zo ook vandaag. Weliswaar weinig plek, maar voor mijn Santos máák ik gewoon plek. Moet ik alleen vannacht wel oppassen dat ik niet keihard mijn knie stoot tegen een van zijn edele delen.

Maar nog even terug naar mijn dochter. In China weigerde ze nog vlees te eten onder het motto “Je weet nooit hoe dat is klaargemaakt”. Tegenwoordig stoppen we bij de meest afgelegen kneippies, of gewoon zodra we honger krijgen en laten we ons alles voorschotelen wat er voorhanden is. En dat is vaak vlees. Kirsten zit het met het grootste gemak op te eten! “Cola zal ik echt nooit drinken Pap, zoooo smerig” en daar trok ze dan een gezicht bij ☹☹. Inmiddels wordt er zeker 1 x per dag gevraagd om te stoppen bij een koelkast kneippie (in Cambodia hebben we die naam omgedoopt tot koelkist kneippie, want hier hebben ze vooral koelkisten) om een koude cola te kunnen drinken. Langs de weg eten en drinken doen we nu al zolang en zo vaak dat ik bijna vergeten ben dat we ons in het begin hadden voorgenomen dat niet te zullen doen omdat we niet ziek wilde worden. En Kirsten had zich in China ook bij Don aangesloten wat betreft de gewoonte om van te voren te willen weten waar we de volgende dag zullen slapen. Dat is ook compleet van de baan. We hebben nu veel meer zoiets van ‘we zien wel waar we terechtkomen en dan kijken we wel of ze nog een kamer voor ons hebben’.

In zoveel opzichten is het een heel ander persoon geworden. Ze bijt nu veel meer van zich af, onderhandelt over zaken als het nodig is, bemoeit zich actief met de keuzes van bijv. het guesthouse en is bevorderd tot opper kaartlezer. Ik wil met mijn gedachten nog wel eens afdwalen en dan na een paar kilometer tot de conclusie komen dat we verkeerd zitten, maar dat zal dochterlief niet zo snel overkomen. Tsja, dan is de keuze voor een goede kaartlezer snel gemaakt. Begrijp je nu dat ik mijn trotse gevoel maar moeilijk kan verbergen? En dan last but not least: overal waar ze komt valt ze op. Kinderen groeten vooral háár (Kirsten groet overigens ook altijd met een brede smile terug), mannen draaien nog eens extra hun hoofd om (en krijgen met enige regelmaat dan een pets van de echtgenote achterop de scooter) en jongens blijven bewonderend staan staren. Het is maar goed dat er af en toe ook nog een leuke vrouw iets te lang naar mij kijkt, anders zou ik inmiddels toch wel heftig gefrustreerd zijn 😊.