Cambodia

Ik word wakker met een vreselijk droge mond en het geluid van Islamitische gebeden. Het is woensdag 1 januari 2020, 08.00 uur. De droge mond komt ongetwijfeld vanwege de te grote hoeveelheid alcohol die ik op oudejaarsavond tot me heb genomen en de Islamitische gebeden komen vanuit de moskee, betrekkelijk ver weg in het dal. Voor mij klinkt het als een recital, versterkt door de grote microfoons die óp en ín de minaret gehangen zijn, waardoor het geluid ver draagt en ons makkelijk bereikt, vooral omdat het hotel op een heuvel is gelegen. Ik realiseer me direct dat ik Don nog geen gelukkig nieuwjaar heb gewenst en Anneke nog niet heb gefeliciteerd met haar verjaardag. Dat hoeft nog niet te laat te zijn, want met een tijdverschil van 6 uur is het in Nederland 02.00 uur, dus goede kans dat ze nog op zijn. Daarna laat mijn (slaap)dronken hoofd het niet toe om het vermoeide lichaam te dwingen eruit te komen om de ochtend yoga les bij te wonen. Ik val weer als een blok in slaap.

Er is veel gebeurd na de Kerst. We hebben in het resort genoten van de luxe en de rust, maar ik krijg mijn onrustige geest niet getemd, waardoor het lichaam opnieuw gedwongen wordt tot actie over te gaan. We stappen weer op de fiets! Grote blij 😊. Omdat we hebben begrepen dat het aan de resort kant van de Mekong slecht fietsen wordt vanwege de gesteldheid van het wegennet, varen we met een bootje naar de overkant. Daar worden we direct weer geconfronteerd met de alledaagsheid van de Laotiaanse medemens, die wellicht wel éven tevreden met het leven is als wij, maar dat wel onder veel minder aangename omstandigheden. Zandwegen, bezaaid met keien en kiezels, auto’s en scooters die het stof ervan doen opwaaien tot diep in de huiskamer, keuken en poriën en buren die het niet zo nauw nemen met geluidsoverlast. De inmiddels bekende primitieve houten onderkomens wisselen zich soms af met bijna kasteelachtige residenties. Die behoren ongetwijfeld tot ’s-lands elite, zíj die net even méér communistisch zijn dan hun minder gefortuneerde buren. Voor ons is het alweer een vertrouwd beeld, maar het blijft genieten. Ook vanwege de spontaniteit van de kinderen die, zodra ze ons zien, beginnen te zwaaien, soms te springen en altijd een luid “Sabadee” laten klinken. De eerste dag na het resort besluiten we het nog rustig aan te doen, want 3 dagen nietsnutten zorgt al snel voor een teruglopende conditie. We komen terecht in een klein dorpje met een primitief guesthouse. De tegenstelling met de dagen ervoor kan bijna niet groter zijn. De volgende ochtend vertrekken we vroeg, want we willen in één ruk naar Don Khon fietsen, één van de eilanden in het uiterste zuiden van Laos en een traject van zo’n 85 km. In NL draai je daar je hand niet voor om, maar in Azië met een temperatuur van zo’n 34 graden is dat different cook. We zijn dan ook heel blij en behoorlijk uitgeput als we eenmaal in het bootje zitten die ons naar het bounty eiland vaart. Het eiland is schitterend, totaal jungle zoals ik dat ken van verhalen en foto’s. Ons guesthouse ligt afgelegen, precies zoals we dat graag willen. De volgende dag huren we fietsen (omdat de wegen op het eiland meer dan belabberd zijn wil ik daar onze eigen fietsbanden niet aan wagen en daar komt bij: voor € 1,00 per fiets per dag hoef je het ook niet te laten). We genieten van een paar schitterende watervallen en heerlijk eten onderweg. Er is ook een andere kant, want de fietsen mogen amper die naam dragen en er wordt heel wat afgevloekt áchter- en soms vóór me. Kirsten is het duidelijk niet eens met de staat van de fietsen en als ze dan ook haar slippers in de strijd verloren ziet gaan en ze dus met blote voeten verder moet, is het klaar. We gaan terug naar het guesthouse!

Na Don Khon wacht ons een stevige uitdaging. We horen van andere fietsers dat de weg naar de grens en ín Cambodia erg slecht is en dat er nagenoeg geen guesthouse te vinden is gedurende zo’n 220 km. Maps.me lijkt dat verhaal te bevestigen. Met nog steeds het China Syndrome in ons achterhoofd besluiten we dan ook dit traject met de bus te doen. Het déja vu gevoel is weer helemaal terug als we de fietsen op het dak van een mini-van bevestigen. De weg in Laos blijkt gewoon goed te zijn en ik begin al een beetje spijt te krijgen als we ineens voor een groot driehoek op de weg stoppen. We hebben de grens bereikt! Laos, prachtig land dat je bent, we gaan je met bloedend hart verlaten ☹. Het visum voor Cambodia wordt bij de grens aangeschaft voor $ 37,00 en daarna wordt onze weg vervolgd in een andere mini-van. Dan blijken de andere fietsers gelijk te hebben, want de weg is van een allerbelabberste toestand, kilometers lang geen asfalt te bekennen, maar wel stenen, gruis, grind en zand. Mijn beginnende spijt slik ik direct weer in, zeker als ik ook zie dat er niets en niemand langs de kant van de weg is. Allebei spotten we niet één guesthouse of hotel op de route. Kratie wordt onze eerste stad in Cambodia waar we mee kennismaken. De verschillen met Laos lijken op het eerste gezicht niet groot, maar voor ons zijn ze er wel degelijk. Het water (merk) is anders, het land oogt armer dan Laos, we zien ineens ontzettend veel mango bomen en we moeten weer wennen aan een nieuwe currency, de Cambodia Riel. In Laos krijgen we 10.000 Kip voor 1 euro, in Cambodia 4.000 Riel. Het is wennen, vooral omdat er ook met dollars betaald kan worden en vaak wordt er gewerkt met een combinatie van beide munteenheden. Uiteraard wordt er ook een andere taal gesproken, maar dat maakt voor ons niet veel verschil, want verstaan doen we toch niets. Het ‘Sabadee’ wordt weer ingeruild voor ‘Hello’ en dat gebeurt hier zoveel dat ik het aan het eind van de eerste dag zat wordt en stop met terug groeten. Kirsten en ik discussiëren over de hoeveelheid keren dat we moeten groeten en/of zwaaien. Ik denk dat het zomaar tegen de 500 aanloopt, Kirsten houdt het op 200. Maar hoe dan ook, het is veeeeeeeeel. De hitte trotserend en een kleine 90 km verder stoppen we bij een ontzettend leuk en zéér primitief onderkomen. Een bamboe hut met 2 slaapmatjes, een buitendouche en een Mao-toilet en een grote veranda met uitkijk op de Mekong. Er verblijft ook een ouder Frans stel en al snel maken we kennis met de lokale riten en gebruiken, begeleidt door Frans commentaar. Naast de hut is het plaatselijke schooltje en ’s-middags horen we de kindertjes gezamenlijk hun lessen opdreunen. Zo vreselijk leuk! Het brengt me terug naar mijn eigen schooltijd waar hetzelfde gebeurde. Vaak wist ik niet wat ik moest zeggen dus dan deed je net alsof: wel je mond bewegen, maar niets zeggen, lekker veilig. Ongetwijfeld had de meester of juf dat door, maar vaak kwam je er wel mee weg. Zal hier in dit klasje niet anders zijn.

Het is 31 december als we op het heetst van de dag afscheid nemen van het Franse stel en onze weg vervolgen naar Kampong Cham waar ons hotel wacht om de oudejaarsavond door te brengen. Het is maar 18 km, maar vanwege de hitte en het feit dat het hotel op een vrij steile berg ligt, uiteindelijk toch nog zwaar. Het duurt ook extra lang omdat het hotel aan de andere kant van de Mekong ligt en we met een pontje naar de overkant moeten. Het hotel is nature based maar heeft wel een zwembad. Er wordt een count down barbecue georganiseerd en voor het eerst sinds onze reis moeten we tenminste tot 12 uur opblijven. Dat lijkt een opgave maar valt uiteindelijk ontzettend mee. Het is leuk georganiseerd en het personeel doet echt zijn best om er een gezellig feestje van te maken. Na een stijf begin wordt het steeds vrolijker, ongetwijfeld speelt de drank daarbij een niet onaanzienlijke rol. Iedereen uiteindelijk de benen van de vloer en met een goed gevuld glas proosten we met zo’n 20 mensen op het nieuwe jaar. We rondde de avond af met vrienden voor het leven en ook al duurt die vriendschap maar tot het moment van afscheid, gezellig was het in ieder geval. Té gezellig eigenlijk, want Kirsten is gestopt met het tellen van háár glazen wijn na 9 en ik moet constateren dat ik voor het eerst sinds ik me kan heugen gewoon ordinair dronken ben. Ik ben het drinken van wijn niet meer gewend en het lichaam protesteert dan ook heftig. Maar goed, het is maar één keer oudejaarsavond 2019 en daar hebben we, gezien de omstandigheden, dan ook maar flink van genoten. Tenslotte stuurde Stef nog een hele toepasselijke quote die ik graag nog aan wil halen: “Tomorrow is the first blank page of a 365 page book. Write a good one!” En dat is precies wat ik van plan ben.

IEDEREEN EEN FANTASTISCH EN GEZOND NIEUWJAAR GEWENST!!