Khmer Rouge - Cheung Ek

“Deze boom wordt de Killing Tree genoemd. De Khmer Rouge gebruikte deze boom om baby’s bij hun beentjes te pakken en vervolgens hun hoofdjes tegen de boom aan te pletter te slaan”. Een tekening gemaakt door een van de overlevenden maakt het verhaal nog eens extra levendig. De hele memorial site is aangrijpend en we hebben al heel wat vreselijke verhalen gehoord, maar bij deze boom wordt het me te veel. Eerst moet ik heftig slikken, maar daarna kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik ga zitten waar ik stond, sluit mijn ogen en laat doordringen wat er via de audio tape gezegd is. Naast de boom is een grote kuil waar de beenderen van meer dan 100 vrouwen en kinderen zijn gevonden. Vrouwen moesten in de kuil gaan staan en hun baby afgeven. Eerst moesten ze getuigen zijn van de brute moord op hun kind, vervolgens werden ze zelf doodgeslagen. We zijn in Cheung Ek, het bekendste killing field van Cambodia, op zo’n 15 km van het centrum van Phnom Penh. In heel Cambodia zijn ongeveer 300 killing fields gevonden, in sommige lagen 10 lijken, in anderen honderden! Cheung Ek is de bekendste, hier werden de gevangenen van Tuol Sleng, de folter gevangenis, naartoe gebracht nadat ze een bekentenis hadden afgelegd van zogenaamde misdaden die ze hadden gepleegd. We zijn vanochtend vroeg op de fiets gestapt omdat wordt aangeraden Cheung Ek te bezoeken als het nog relatief rustig is, de ochtend. We betalen de $ 6,00 toegang per persoon en ontvangen de audio toer. Deze is wederom net zo goed en indringend als die we hebben gehad in Tuol Sleng. Cheung Ek is vrijwel direct nadat de Khmer Rouge aan de macht kwam in gebruik genomen. Eind 1975 kwam er elke maand een vrachtauto aan met ongeveer 50 mensen er in. Ze werden ’s-nachts geblinddoekt uit de auto gehaald, de muziek werd aangezet en direct werden ze afgevoerd naar een van de tientallen putten die het terrein rijk is. Daar moesten ze knielen en werd hun hoofd verbrijzeld met een ijzeren stang, een bamboestok, een pikhouweel of een ander voorwerp wat voorhanden was. Een kogel was te duur. In de jaren die volgden werd de frequentie van het aantal vrachtauto’s opgevoerd. Begin 1979 kwam er elke dag een vrachtauto het terrein oprijden met meer dan 150 mensen erin. Elke dag!! Kirsten en ik vinden het moeilijk om aan elkaar onder woorden te brengen wat we zien en voelen. We zijn vooral stil. Nadat we de hele site hebben doorlopen stoppen we uiteindelijk bij de gedenkstupa. Deze is eind van de vorige eeuw gebouwd, telt 7 verdiepingen en ligt vol met schedels en botten die gevonden zijn op het terrein. Op het bandje van de audio toer wordt het afscheidsnummer ‘Oh Phnom Penh’ gedraaid, eerst instrumentaal, daarna vocaal. Ik heb er verder niets meer aan toe te voegen. Ook dit hoort bij onze reis door Azië.