A day on the bike

Over het algemeen staan we, wanneer we gaan fietsen, redelijk vroeg op. Ik benadruk het woordje ‘redelijk’, want wat wij vroeg vinden is hier in Cambodia, maar ook in China, Vietnam en Laos, behoorlijk aan de late kant. De kinderen zijn bijvoorbeeld rond 6.00 uur op weg naar school, die over het algemeen zo rond 7.00 uur begint. Het hele huishouden is dus meestal zo rond 5.00 uur al op. Dat merk je dan ook weer in de avond, want, erg generaliserend, is het rond 20.00 uur wel zo’n beetje klaar met de dag.

Vanochtend ging de wekker om 6.00 uur. Ik gooi wat koud water over me heen (bij gebrek aan een douche), zodat ik echt wakker wordt en om weer een beetje op temperatuur te komen, want het was érg warm vannacht. We hadden alleen een fan, geen AC en de kamer kon het maar niet koud krijgen. Kirsten vertelde dat haar lakenzak drijfnat was van het zweet. Die van mij niet, maar dat kwam omdat ik er niet ín heb geslapen, maar er óp. Omdat er een stevige kuil in mijn matras zat heb ik wat dekens gepakt om de kuil te vullen en die weer afgedekt met mijn luchtbed. Daarbovenop dus mijn lakenzak. Prima geslapen!

Direct na het wakker worden mediteer ik altijd tenminste een half uur. Ik noem het mediteren, maar feitelijk is het niets meer of minder dan een concentratie oefening. Geen zweverig gedoe. Het helpt me om me te kunnen focussen en het werkt voor mij uitstekend!

Daarna volgt het vaste ritueel van tassen inpakken. We hebben dit nu inmiddels zo vaak gedaan dat het een automatisme is geworden. Kussensloop eraf en opvouwen, matras en lakenzak opvouwen en in de zak. Deze gaan allemaal in de rackpack die later over de achtertassen wordt gelegd. In de grote tas rechtsachter gaan de lange kleren, mijn laptop en mijn flip flops. Linksachter de korte kleren, het kleine zakje met diversen, het zakje met medicijnen en het tasje met de elektra spullen. In de kleine tas linksvoor gaan de vrije tijd kleren, mijn regenjas (tsja, heb ik meegenomen) en een rol toiletpapier en rechtsvoor de grote zak met diversen, het eten en 2 lege plastic tassen die we onderweg gebruiken om op te zitten. In het tasje voorop het stuur zit de deet, handenwas flesje, iets te snoepen voor onderweg, de sleutel voor het slot, portemonnee (nou ja, iets wat er op lijkt, met daarin geld, paspoorten, Visa card, ziekenfondspasje en rijbewijs) en mijn telefoon met snoer. Iedere dag is het dus 12 tassen (voor ons beiden) van de fiets afhalen, naar de kamer sjouwen, uitpakken, fiets schoonmaken, banden nakijken. Gisteren had ik voor de eerste keer deze reis een lekke band. Dat is niet vreemd, want Maps.me stuurde ons over een pad die uiteindelijk ergens in de rijstvelden eindigde. Tegen beter weten in ben ik vervolgens de weg (op de fiets) gaan verkennen en kwam ik letterlijk in de rijstvelden terecht. Geprobeerd op de hoge kanten te blijven met mijn fiets, maar dat is niet helemaal gelukt, met als resultaat: door de velden gelopen met de fiets aan de hand. Maar rijstplanten zijn scherp, zeker als ze droog zijn en je de onderkant raakt. Dat heb ik iets teveel gedaan, met een lekke achterband als resultaat. De band geplakt, maar blijkbaar niet goed genoeg, want onderweg loopt ‘ie langzaam leeg. Tot 3 x toe gestopt, band opgepompt en weer verder tot aan het guesthouse. Daar de band opnieuw geplakt en met goede hoop de fiets weggezet tot de volgende morgen. Maar vanochtend, helaas, de band heeft het niet gehouden, weer lek. Dan maar een nieuwe band. En dan blijkt wederom hoe prettig mijn Santos is, want het verwijderen van mijn achterwiel is een fluitje van een cent. Nieuwe band erop, snaar er weer op en klaar! Een kind kan de was doen, grote blij! Nogmaals een bandencheck gedaan bij beide fietsen en dan klinkt weer het bekende: “Lets hit the road again”! We fietsen vandaag 50 km, maar het is zwaar. Hoe dat komt? Geen flauw idee. De ene keer gaat het gewoon lekkerder dan de andere. Wellicht heeft het te maken met de wind, want na Phnom Penh lijkt die gedraaid en ik voel ‘m veel te veel naar mijn zin recht in mijn gezicht waaien. Kirsten is het verstandigst van ons tweeën, want ze doet haar oortjes in, buff over neus en mond tegen de stof en de uitlaatgassen en gaat achter me fietsen. Vader doet het vuile werk, maar wel met liefde 😊. Omdat het guesthouse vanochtend niet heeft voorzien in ontbijt stoppen we na een klein uurtje bij een koelkist kneippie waar ze niet alleen koude drank, maar ook watermeloen (1.000 Riep voor 1 meloen, omgerekend $ 0,25) en eten hebben. Dus zitten we rond 9.00 uur aan de rijst met kip, bamboestengels en beef reepjes, afgeblust met atjar, koude cola en watermeloen. We stoppen vandaag nog 3 x, vooral om (koud) water bij te tanken. De zon laat zich vandaag bijna niet zien, de wolken blijken de sterkere, maar toch is het warm. We zijn dan ook kletsnat van het zweet als we ons volgende guesthouse bereiken. Vandaag is dat een dure ($ 18,00 voor een grote kamer met 2 bedden en AC), maar daar zijn we wel aan toe. Weliswaar geen eten en geen koelkast, maar het dorp is vlakbij en ons water koelen we door de gootsteen vol met koud water te laten lopen en het daar in te leggen. We zijn bijna bij de kust, het meest zuidelijke puntje van onze fietstocht. Nog één dag flink doorfietsen, moet kunnen. Dus morgenochtend vroeg klinkt weer het inmiddels o zo vertrouwde “Lets hit the road again”. En daar gaan ze weer, vader en dochter op de fiets door het Cambodiaanse landschap. Wat een leven!