Jungletocht Langkawi

Mijn Vietnamese broer merkt terecht op in zijn laatste reactie dat het al weer enige tijd geleden is dat ik een reisverhaal heb gepost. Dat klopt en heeft voor mijn gevoel vooral te maken dat ik nu een soort vakantie binnen een vakantie aan het “vieren” ben. En ik weet niet of degenen die dit lezen nu zo geïnteresseerd zijn in een vakantie verhaal. We doen op dit moment namelijk niet veel anders dan de doorsnee toerist doet in Azië. We bezoeken steden, gaan naar toeristische attracties, genieten van het mooie weer, hebben lol, lachen om elkaars dommig- en wetenswaardigheden, huren leuke appartementen met zwembad om te overnachten, scooteren over een eiland en halen de Maleisische taal op. En nu we een tijdje in Maleisië zijn moet ik eerlijk zeggen dat het een leuker land is dan ik in eerste instantie dacht. Dat kan ook komen doordat het een gezellig bij elkaar zijn is en je dan automatisch een goed gevoel krijgt. Wat ik vooral erg mooi vind in dit land is dat het overal intens groen is en dat dit goed wordt bijgehouden. Dat het ook schoon is, de wegen goed onderhouden zijn en het eten zoals ik dat ken uit de Indonesische keuken, is mooi meegenomen, maar niet doorslaggevend. Maleisië heeft de natuur zo goed mogelijk weten te behouden en dat vind ik een hele prestatie. Dat word me nog duidelijker als Don en ik aan het eind van de middag (gisteren) een heuse jungletocht gaan maken, inclusief gids. Met een jong stel uit Estland, een rijper paar uit Denemarken (Ballerup, je gelooft het toch niet!) wandelen/klimmen we achter onze gids aan. Eén van de dingen die echt hoog op mijn bucketlist staan, is het maken van een jungletocht. Nu is dit eiland weliswaar geen Borneo, maar we zijn onmiskenbaar in de tropen en we hoeven ons nog net niet door de prachtige vegetatie te kappen. De gids weet gelukkig veel over zijn natuurlijke habitat te vertellen. Hij kiest voor een kruipdoor/sluipdoor paadje die ons stijl omhoog voert. Manmoedig stappen zoon en vader achter hem aan, maar hij doet het zo makkelijk en lichtvoetig dat ik me toch een soort reus uit het sprookje van Klein Duimpje voel. We staan stil bij een termietenheuvel en al aaiend over de top van de heuvel vertelt hij dat ieder Maleis kind leert om dat nooit te doen, omdat anders de kwade geesten je een bezoek komen brengen. Net wanneer ik wil vragen waarom hij dan wel zo uitgebreid aan het aaien is, zegt hij dat het alleen maar geldt voor heuvels die ook daadwerkelijk bevolkt worden door termieten en de onze blijkt uitgestorven. Ik blijf bewonderend staan kijken bij een paar bomen met boven de grond groeiende wortels waar je bijna in kunt verdwalen. Onze gids zegt dat ze vooral dienen om de bomen te ondersteunen, want zouden de wortels onder de grond groeien, dan zouden ze zeker omvallen. En mocht een van ons een keer achterna gezeten worden door wilde varkens, dan kunnen deze wortels heel goed dienen als schuilplaats, want de varkens kunnen je dan niet meer zien. Een andere methode is om zigzaggend hard weg te lopen. Dat brengt ze blijkbaar ook uit balans. Die kennis had ik een paar jaar geleden moeten hebben, toen ik écht achterna gezeten werd door een wild zwijn in de Belgische Ardennen. Chivay, onze verder ontzettend lieve hond, liep toen los door het bos en dook op enig moment een bosje in. Toen ik vervolgens een luid geknor hoorde wist ik direct dat het foute boel was. Chivay komt pijlsnel het bosje uitgerend en zonder zich ook nog maar één seconde om zijn baasje te bekommeren rent ze voor mij langs het pad af. Voordat ik goed en wel besef wat er gebeurd staat er een groot zwijn op enige afstand van me op het pad, direct gevolgd door een baby zwijntje. Ik draai me langzaam om en doe dan het eerste wat in me opkomt, namelijk hard wegrennen, terwijl ik heel hard roep “Rennen Chief”!! Alsof mijn lieve huisdier dat al niet allang aan het doen was! Door de adrenaline shot die je dan blijkbaar krijgt kun je ineens verbazingwekkend hard lopen, maar bij lange na niet hard genoeg om een zwijn te verslaan en al zeker geen ‘moeder die haar kindje beschermt’ zwijn. Ik denk echt dat dit mijn laatste hardloopwedstrijdje is en als ik schuin naast me kijk zie ik de varens opzij schieten, een teken dat het zwijn me zéér dicht op de hielen zit. In mijn paniek denk ik in de verte nog een, zwak, geknor te horen en ik weet nog dat mijn fantasie vervolgens met mij op de loop ging: achtervolgd door een kudde zwijnen werd een Nederlandse man dood in de bossen van Namen aangetroffen, terwijl zijn hond bij zijn lichaam (of wat er nog van over was) een wake hield. Gelukkig bleek het geknor van het baby’tje te zijn en hield moeder zwijn daarom haar moordend tempo in. Ze moet gedacht hebben dat afschrikken ook een prima effect heeft. Happend naar adem blijf ik even verderop staan en zie ik even later dat de veroorzaker van deze ellende zich weer bij me heeft gevoegd. Wie weet, als ik nou zigzaggend weg had gerend……??? Aan het eind van onze tocht zien we nog wilde apen hoog in de boom, maar daar hebben we er al zoveel van gezien dat ik daar niet meer van ondersteboven raak. Een leuk anekdote is nog wel dat onze gids helemaal door het dolle heen is als hij een hornbill spot, een soort kakatoe. Een zeldzaam beest die je maar weinig ziet op het eiland, zegt hij. Resoluut trekt Don zijn telefoon uit zijn broekzak en toont hem een foto van de hornbill, de dag ervoor gemaakt in de tuin van ons hotel. Daar had onze gids even niet van terug.