Goodbye and complaint

In NL hebben we zo’n overbekend gezegde die direct de spijker op zijn kop slaat (een spreekwoord in een gezegde, da’s grappig): ‘er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen’. De tijd vliegt (derde gezegde), niet alleen in Europa, maar ook in Azië. Ik zit hier naast Kirsten op het vliegveld van Kuala Lumpur en we treuren over de tijd die als zandkorrels door onze vingers glipt. Hoe lang is het nu uiteindelijk geleden dat we zoonlief en zijn moeder in de hoofdstad van Maleisie hebben begroet, een weerzien na respectievelijk 3 en5 maanden. En nu is het alweer voorbij en hebben we voor de tweede keer afscheid genomen van Don. Het was een stuk minder emotioneel dan het afscheid in China. Logisch, want toen hadden we er net 2 maanden van intensief contact met elkaar opzitten, nu maar 3 weken. Daarnaast reist Don nu niet alleen naar huis maar is zijn moeder er bij, dus voor hem een stuk gezelliger.

De ‘vakantie binnen een reis’ is alweer afgelopen voordat ‘ie goed en wel begonnen is. We hebben Kuala Lumpur gezien met zijn Petronas Towers, Ipoh met haar traditionele Chinese eten, het eiland Penang waar nog veel familie van Indonesische kant woont, het eiland Langkawi waar vooral de rust overheerst, met heerlijke stranden en prachtige jungle en uiteindelijk de meest zuidelijke stad die we in onze reis aandoen, Melacca met zijn Portugese en Nederlandse invloeden. We hebben het goed naar ons zin gehad, maar persoonlijk kon ik moeilijk wennen aan het toeristische karakter ervan. Veel toeristen waren we ook niet zo gewend, vooral niet na ons verblijf in de Mekong delta. Maar goed, veel toeristen tegenkomen is ook wel weer logisch als je nagaat dat we vooral veel toeristische highlights hebben gedaan. Het enige echte nadeel in/van Maleisië is dat ze aan alle kanten proberen diezelfde toeristen stevig uit te buiten. Nu is dat in Azie zeker niet ongewoon, maar in Maleisië gaat het met een onbeschaamdheid die zelfs mij tegen de borst stuit (vierde gezegde 😊). Als buitenlander betaal je op een lokale avondmarkt niet bijna het dubbele in vergelijking met de Maleisiërs, maar 3 x zo veel, zoals we hebben meegemaakt. Ze geven het gewoon toe en doen verder niets aan de prijs! Tawar, het bekende afdingen op de prijs is er hier niet bij. Maar het meest kwaad maak ik me in de hoofdstad als ik het KL Forest Eco Parc, een klein parkje in het centrum van de stad, wil bezoeken. Nietsvermoedend stap ik naar de ticketoffice en daar ontspint zich dan het volgende gesprek in het Engels (had ook in het Behasa Malay gekund, de evenknie van Behasa Indonesia, maar die taal ben ik net niet goed genoeg machtig om me daar uit alle situaties te redden). Ik vraag om een ticket, maar kan het gezicht van de ticket meneer niet zien. “Dat is 40 RM” hoor ik uit het office zeggen. Ik schrik van de prijs. Dat is 10 Euro voor het bezoek van een relatief klein parkje. “Kunt u aangeven wat er zo bijzonder is in dit parkje dat deze prijs rechtvaardigt” vraag ik beleefd. “Het is een Eco park” zegt de stem, waarbij het ongeduld er vanaf druipt. “Dus??” vraag/zeg ik wat onbeleefder. Het blijft stil. De stem voelt zich blijkbaar niet geroepen om mij verder te woord te staan. Dan kijk ik nog eens goed naar het prijsbordje dat aan het raam hangt. Ik buig me wat meer naar voren en vraag “Klopt het dat Maleisiërs maar 10 RM hoeven te betalen en buitenlanders 40”? Dat blijkt inderdaad zo te zijn. “Maar dat is 4 x zo duur “! zeg ik verontwaardigd. Weer geen commentaar. Ik word nu echt pissig dus zeg ik het gewoon nóg een keer “Vier keer zo duur”! “Dat is beleid meneer” hoor ik uit het hokje komen. “I piss on your regulations”! Het is er uit voordat ik er erg in heb, maar ik ben dan ook echt verontwaardigd. Maar mijn boosheid wordt pas echt oprecht als ik op het bordje verder lees dat Maleisische senior citizens maar 1 RM hoeven te betalen, terwijl oudere buitenlanders (ik geef het niet graag toe, maar daar behoor ik inmiddels ook toe) nog steeds 40 RM moeten betalen. Dat is godver 40 x zoveel!! Nadat ik ook daarover mijn beklag doe bij de loket meneer wordt het hem blijkbaar te veel. “Meneer, als het u niet bevalt, dan gaat u toch ergens anders kijken”. Hoe is het mogelijk dat een toerist op deze manier behandeld wordt door iemand die de overheid vertegenwoordigd! “Ik wil een klacht indienen. Waar kan ik dat doen” vraag ik geïrriteerd. Geen geluid uit het loket. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en wil een foto maken van de prijslijst, maar dat wordt niet op prijs gesteld. Inmiddels is de kaartjes controle meneer ook bij het gesprek uitgenodigd door de loket meneer. Hij zegt dat ik geen foto’s mag maken. Als ik vraag waar dat staat krijg ik wederom geen antwoord. Ik ben nu echt boos, ga vóór de controle meneer staan, haal demonstratief mijn telefoon tevoorschijn en maak een foto. Op het moment dat hij mijn telefoon wil pakken kijk ik hem dreigend aan en zeg met niet mis te verstane stem “If you touch me, I kick your ass all over the place”. Ik denk dat ik het nog gedaan zou hebben ook, zo kwaad als ik ben, maar het is niet nodig. De controle meneer doet een stap terug en vraagt vriendelijk of ik weg wil gaan. Ach, ik denk dat ik mijn punt wel gemaakt heb en ik blijf gelukkig nooit zo gek lang boos en nagenoeg altijd is het instrumentele boosheid, dus goed te reguleren. Ik draai me om, loop weg en kijk nog één keer om waarbij ik een dreigende vinger opsteek. Zo, dat voelde toch nog ff lekker. En nu op zoek naar mijn zoon die het veel beter heeft bekeken en zich laat masseren door een mooie Maleisische. Toch nog een happy end (aan dit verhaal uiteraard 😊).