Hello - Goodbye (door Marcel)

You say Goodbye, I say Hello. The fab 4 from Liverpool zongen het al en ik begin het eindelijk een beetje te snappen. Natuurlijk is het geen Goodbye en toch eigenlijk ook weer wel. Ja, het tijdstip van de reis komt nu zo dicht bij dat ik al van steeds meer mensen tijdelijk afscheid aan het nemen ben. Is dat vervelend? Ja! Maar tegelijk ook weer niet. Zoals in die ene zin van de Beatles song de tegenstelling bijna niet groter kan, zo geldt dat ook voor mij. Afscheid nemen is niet leuk, maar tegelijk gaan we ook zoveel nieuwe (en hopelijk interessante) mensen ontmoeten. En tegen degenen waar ik al Goodbye tegen heb gezegd, vertel ik direct in een volzin door dat het niet voor eeuwig is. What's another year? Zou Johnny Logan onze reis voor ogen hebben gehad toen hij hierover zong met zijn winnende liedje tijdens het Eurovisie Songfestival van 1980. Naah, zoveel toekomst visie dicht ik hem nou ook weer niet toe. Maar feit is dat we al volop afscheid aan het nemen zijn.

De vriendin uit Capetown die waarschijnlijk niet kan wachten totdat het jaar voorbij is. Mijn goede vrienden uit Maassluis die speciaal voor mij helemaal naar de andere kant van Maassluis zijn komen fietsen om me gedag te komen zeggen. En ik heb des te meer respect voor ze toen ze vertelden dat ze helemaal niet zo'n fietsers zijn, maar toch op de (elektrische) fiets zijn gestapt om daar na ongeveer 15 minuten weer vanaf te stappen om mij te groeten. Kijk, dan heb je tenminste wat over voor je vrienden

Kan ik nog meer mensen noemen die graag afscheid van me willen nemen? Tuurlijk, ik kan zomaar een paar zinnen volschrijven met namen (moet ik natuurlijk wel groot genoeg schrijven, want anders wordt het zelfs voor mij nog een hele uitdaging). Wat te denken van de mensen op mijn werk in Den Haag waar ik tijdelijk heb gewerkt. Zij begonnen al over mijn reis te praten toen ik nog zeker een half uur moest werken op mijn laatste dag. De interesse die ze gedurende die laatste 30 minuten toonde was echt hartverwarmend.

Moet ik er nog bijvertellen dat de bovenste 2 anekdotes vooral hilarisch zijn bedoeld en verre van sarcasme dienen te blijven? Neeeh, dat begrijpt toch iedereen wel!

Nou, wat te denken dan van de broer uit Denemarken die niet op hield met vragen om langs te komen totdat ik, uit arren moede maar besloot om ook hem nog een bezoek te brengen. Dat gebeurde dan in het afgelopen weekend. Vrijdagavond met het vliegtuig heen, zondagmiddag weer terug. Terwijl we op het vliegveld in Kopenhagen aan het inchecken waren moest ik denken aan het televisie programma Hello Goodbye wat uitgezonden werd door de KRO-NCRV waarbij de presentator mensen aanspreekt die staan te wachten op iemand die terugkeert. Nou, ze hadden erbij moeten zijn toen mijn zus en ik bijna aan de beurt waren om als een van de laatsten het vliegtuig in te gaan. Even daarvoor was door de luidspreker aangekondigd dat iedereen die nu nog moest inchecken, hun trolleys achter moesten laten om meegenomen te worden in het ruim. Er was namelijk in het vliegtuig zelf geen plaats meer. Al lopende naar de controle hadden we samen een heel verhaal bedacht waarom er voor ons toch echt een uitzondering moest worden gemaakt. De fantasie lieten wij hierbij de volle loop. Het ene moment lag mijn moeder ernstig ziek in het ziekenhuis en het andere was mijn oom aangereden door een vorkheftruck. Toen we net hadden bedacht dat het beste argument was dat onze gezamenlijke vrienden bezig waren met het vieren van hun 2e huwelijk (uiteraard wederom met elkaar, dit om het lekker smeuïg te maken en nog geloofwaardiger), barstte voor ons de bom. Niet letterlijk, maar zeker figuurlijk. Een boomlange, niet geheel onknappe Deen probeerde het personeel in alle toonaarden te overtuigen dat zijn trolley toch echt niet in het ruim mee kon, maar absoluut bij hem moest blijven. Nu is mijn Deens niet geheel perfect, maar voor wat ik wel begreep van de gehele tirade was dat hij alles en iedereen hel en verdoemenis wenste als zijn o zo belangrijke trolley niet met hem mee mocht. Zijn vriendin stond er een beetje besmuikt bij en probeerde hem nog tot kalmte te manen, maar onze Deen draaide helemaal op volle toeren. Wat het personeel allemaal in die 5 minuten te verstouwen kreeg was geen kattenpis. Al onze argumenten verdwenen als sneeuw voor de zon. Als men al zo onvermurwbaar was bij zo'n stevige ogende Deen, waarom zouden ze dan in godsnaam ook maar het kleinste beetje onder de indruk zijn van wat wij te vertellen hadden. Maar meer nog dan met het personeel, hadden wij beiden het meeste medelijden met de vriendin/vrouw/kennis van de grote Deen. Hij was zo over zijn toeren dat hij de hele tocht van Kopenhagen naar Amsterdam niets heeft gezegd. Strak voor zich uitkijkend heeft hij de hele route zitten mokken. Hij sloeg zelfs een overheerlijk broodje en wat verse jus over. Niets of niemand kon hem van zijn frustratie verlossen. Hoelang wij op de trolley van mijn zus hebben moeten wachten? Ik schat in toch zeker wel 5 minuten. Tsja, het is maar waar je een hartaanval voor wilt krijgen. Ik heb me heilig voorgenomen om te proberen om onze reis door dit soort zaken niet te laten bederven. Steek ik mijn hand hiervoor in het vuur? Nee, dat nou ook weer niet, want ook ik kan af en toe heftig gefrustreerd reageren. Maar het is altijd weer na een paar minuten klaar, dan zijn er namelijk weer andere zaken waar ik me vreselijk aan kan ergeren. Denen en Nederlanders, het zijn net mensen.