Hello - Goodbye 2 (door Marcel)

Ik heb een laatste afspraak met Mat, mijn zakelijke kompaan door dik en dun. We kennen elkaar al heel lang, vanaf het voortgezet onderwijs. Mat is een Hagenees, wat uiteraard niet in zijn voordeel spreekt, maar dat zullen Hagenezen ongetwijfeld ook zeggen van Westlanders. Maar Mat bleek, anders dan ik had kunnen bevroeden, een leuke gozer die ook nog eens hetzelfde levenspad als ik bleek te bewandelen. Beiden haalden we kattenkwaad uit op de Havo. Ik pestte de leraren wat meer, hij de meisjes in de klas (of andersom, daar komen we nooit zo goed uit). Beiden hebben we geschiedenis gestudeerd, met als enige verschil dat hij is geslaagd en ik niet. Beiden zijn we voor de overheid gaan werken en zijn we in de sociaal juridische hoek terecht gekomen. Voor zover ik me kan herinneren heeft Mat een boek geschreven. Waarover het gaat heeft hij nooit willen vertellen, maar ik vond dat wel ontzettend stoer. Ik hoop dat nu ook te gaan doen, maar voorlopig staat hij op dit punt met 1-0 voor. Beiden wilden we op enig moment in ons leven voor onszelf gaan beginnen en tenslotte zijn we dat beiden ook gaan doen. We vonden elkaar in het ondernemerschap binnen de schuldhulpverlening. Mooie tijden hebben we samen beleefd, maar, zoals het goede ondernemers betaamd, ook minder fraaie tijden. Jaren waarin de relatie (niet zozeer de onze, maar wel die van de echtgenotes) stevig onder druk is komen te staan. Stress, misère, schulden, bijna faillissement, noem het maar op en we hebben het wel meegemaakt. Maar zoals de uitdrukking in het Latijn zo mooi aangeeft: Sine Certamine Victoriam. We werken nog steeds samen, weliswaar op een iets andere wijze, maar schooiers kunnen nu eenmaal moeilijk zonder elkaar.

Dus ik heb een laatste afspraak met Mat, voordat we aanstaande woensdag in het vliegtuig stappen. Wij hebben, zoals gewoonte dieren dat plegen te doen, vaak een zelfde plek waar we afspreken. Voor ons is dat een leuk restaurant achter de duinen, daar waar de armoede stopt en de nieuwe rijkdom zich van zijn beste kant laat zien. Kortom, we zitten bij Madestein. Zoals gewoonlijk fiets ik er naar toe. Het zomerweer heeft ons helaas in de steek gelaten. De herfst is blij dat hij eindelijk uit zijn winterslaap is ontwaakt en laat zich meer dan gelden. Het lijkt op de fiets wel of je altijd tegenwind hebt. Dat beloofd wat als ik straks een jaar lang tegenwind moet fietsen. Ik denk dat ik dan geen wind meer kan zien. Grappig, want ik kan de wind nu al niet zien (nooit gekund trouwens), laat staan als dat een jaar duurt.

Ik zie dat Mat er al is, want ik spot zijn auto, maar de gerant (wat een heerlijk woord, ooit wel eens van gehoord, maar is vanavond tot wel 3 x toe gevallen en ga ik erin houden) geeft aan dat er geen eenzame mannen aan een tafeltje zitten. Vreemd, heb ik het waarschijnlijk toch verkeerd gezien. Ik krijg een tafeltje voor 2 aangewezen en loop het restaurant binnen. Nét voordat ik wil gaan zitten hoor ik plotseling een gejoel en gejuich aan het tafeltje naast mij. Nietsvermoedend kijk ik op en zie ik daar bijna alle collega's van stichting-3D zitten. Alle mensen waar ik zo graag mee samen werk, die mij zozeer aan het hart gaan, die ik soms op een zakelijke wijze toespreek en soms ook weer op een vaderlijke toon benader, allemaal zijn ze er. Ze hebben me verrast! En op wat voor manier!

Nu is het over het algemeen niet zo heel erg moeilijk om mij te verrassen, want ik heb zelden iets door, maar deze had ik echt niet aan zien komen. Met als resultaat dat ik de avond niet met z'n tweeën heb doorgebracht, maar met negen. En allen zijn mij even dierbaar. Allemaal ook met een eigen verhaal. André met zijn ongelooflijke belastingkennis en zijn heerlijke kijk op het leven, Seyda die ons steeds weer verrast met haar kookkunst en die soms met cijfers lijkt te kunnen toveren. Sonja, die mij elke dag weer verbaasd met haar flexibiliteit, haar kennis en haar inzet, maar bovenal haar ongelooflijk prettige omgang met mensen. Mat, mijn partner in crime. Nadieh, een meisje (vrouw uiteraard al, maar dat klinkt zo volwassen) die ik als een tweede dochter beschouw. Jack die is begonnen als een ICT medewerker, maar die ik door zie groeien naar bewindvoerder, en als ik me niet vergis, zelfs naar een hele goeie! Wil, daar kan ik een boek over schrijven. Wat zij heeft meegemaakt! Ik vraag me wel eens af hoeveel pijn een mens kan verdragen voordat de grens is bereikt. Bij haar zijn alle grenzen al bereikt, maar ze blijft strijd geven, en dat met een lach! Ongelooflijk! En dan Stef, inmiddels in een rolstoel, maar denk maar niet dat hij een bijeenkomst als deze zou willen missen. Wat een prachtig team, wat een mooie mensen. En dan heb ik er nog 3 niet genoemd, maar dat komt dan een andere keer nog wel.

Ook dit is afscheid. Natuurlijk, het is maar tijdelijk, maar het voelt als voor altijd. We gaan een jaar fietsen, maar ik heb geen flauw idee hoelang dat is. Jaaaaaah tuurlijk, 365 dagen, duhhu. Maar als ik aan de meeste van mijn kennissen vraag wat de langste tijd is dat zij van huis zijn geweest, dan komt men over het algemeen niet veel verder dan 3 a 4 weken. En wij gaan 10 tot 15 x zo lang. Ik ben wel eens 9 weken weggeweest. Een voettocht door de Himalaya gemaakt. Spiritueel, voor mij baanbrekend, maar nu ga ik 6 x zo lang.

Ik kan eerlijk gezegd niet wachten om te gaan beginnen, maar iedere start kent Hello en Goodbye momenten. De Goodbye momenten zullen we allemaal waarschijnlijk het meest lastig vinden. De Hello momenten leuk,  spannend, opwindend. Ik heb er weer een Goodbye moment opzitten, zoals er vele waren in de afgelopen periode en er nog een paar zullen komen. Ik onderga ze met alle emotie die erbij hoort en ik denk daar steeds weer bij: wat heerlijk dat er mensen zijn die het als een gemis ervaren als ik er even een tijd niet ben. Dan heb je het gevoel dat je er toe doet. En wat is er mooier dan dat. Volgens mij maakt dat ons als mens een uniek wezen. Heerlijk!