Dag 4 naar Salzburg - van Kelpen naar Julich

De avond met Gerry en Cor is nog gezelliger geworden als ik verwacht had. Gerry kan heerlijk vertellen en Cor blijkt een jaloezie makend talent te hebben, het bezit van een fotografisch geheugen. Daar komt bij dat hij vroeger regeltechniek heeft gestudeerd en ook alles weet van chemische processen. Om het plaatje compleet te maken heeft hij later in de avonduren bedrijfseconomie gestudeerd en zeer geïnteresseerd is in psychologische processen. Dus je moet van goeden huize komen om hem in de hoek te kletsen. Ik probeer dat een beetje plagend door wat fiscale en juridische in- en outs vanuit de bewindvoerderij op hem los te laten, maar ook daar weet hij het nodige van. Dus Gerry en ik beperken ons vooral tot luisteren en geïnteresseerd hummen, terwijl Cor praat en, niet te vergeten, de wijn bijschenkt. Maar hoewel ik graag nog wat had blijven zitten, geeft het lichaam aan dat het welletjes is geweest. In mijn Vrienden op de fiets hutje val ik als een blok in slaap.

Ik word gewekt door een geluid dat ik op deze reis kan missen als kiespijn, tikkende druppels, of, zoals Rob de Nijs al zo goed wist te verwoorden, ‘zachtjes tikt de regen tegen het raamkozijn’. Het is verdomme de hele zomer zo godvers warm en droog geweest dat Jan en Alleman er over wist te klagen, maar wanneer ik ga fietsen is het elke dag nat! Maar, eerlijk is eerlijk, eenmaal op de fiets valt het reuze mee. Slechts een paar spetters vallen mij ten deel, dus waar hebben we het over. Aan de andere kant blijft het wolkendek voor mij onherroepelijk gesloten. Ik zie de blauwe hemel vooral áchter me, vóór me is het een en al grijs.

Maar genoeg geklaagd over het weer. De omgeving is prachtig! Ik fiets door aardbeienvelden die door professionele, ik vermoed vooral Poolse, handen worden kaalgeplukt. Hele bergen met aardappels doemen soms ineens voor me op en ik ben benieuwd of dit nu de ‘nieuwe aardappels’ zijn die ik zo verdomd lekker vind. Ondanks het druilige weer zijn boeren toch nog volop in de weer met het benatten van hun velden en ik vraag me af wanneer ze besluiten om alle rode bieten binnen te gaan halen. Leuk toch dat je zo met het landschap begaan bent wanneer je op de fiets zit. Ik word onderweg nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt als het gaat om de nabijheid van de natuur wanneer ik door een stil stuk bos fiets. Plotseling zie ik 2 zwijntjes iets verder op langs de kant staan eten en even later voegt zich broeder of zuster nr 3 bij hen. Waar zouden Pa en Ma zijn? Toch niet stiekem achter een boom verscholen om de eerste fietser die voorbij komt achterna te kunnen zitten. Zo’n avontuur heb ik al eens meegemaakt en dat hoeft van mij niet nóg eens. Dus als ik voor mijn gevoel te dicht bij kom roep ik hard dat ze weg moeten gaan. Alsof ze het hebben verstaan gaan alle drie de koppen tegelijk omhoog, kijken ze me nog heel even aan en maken ze zich dan uit de poten. Gelukkig maar. Ik ervaar nog heel even een jubelstemming wanneer ik het landbord van Duitsland passeer, maar het jubelen vergaat me snel wanneer ik de eerste serieuze heuvel voor me op zie doemen. Het is toch ongelooflijk hoe graag NL prat gaat op zijn status van Lage Landen, want volgens mij is de grens zó gelegd dat Duitsland het hóge deel heeft gekregen en NL het láge. Tegelijkertijd geniet ik wel weer van de leuke dorpjes met de vakwerkhuizen en de onherroepelijke Konditorei(en). En eenmaal op de camping van Julich (die verbazingwekkend stil blijkt te zijn) ben ik blij om de Duitse grundlichkeit: de elektriciteit blijkt het te doen, de toiletten zijn schoon en er komt warm water uit de douche. FF lekker eten en dan vroeg naar bed. Morgen wacht weer een inspannende dag.