Dag 5 naar Salzburg - van Julich naar Koln

“Bent u Chinees?” vraag ik aan de groep Aziaten die ik zie eten in het park waar ik een rustig half uurtje door heb gebracht. Bij aankomst in Koln ben ik ook al in dit park geweest en toen was er een groep Aziaten op dezelfde plek aan het dansen. Dat bracht uiteraard weer heftige herinneringen naar boven aan de fantastische tijd die we met z’n drieën hebben doorgebracht in China, waar we bijna elke avond konden genieten van deze uitzonderlijke Chinese gewoonte. Maar de groep blijkt niet Chinees, maar Vietnamees en blijkt ook niet dezelfde als die ik ’s-middags heb gezien. “Aaaah, nog beter” flap ik er uit. De oude man kijkt me niet begrijpend aan, dus ik leg hem snel uit dat ik nog niet zo heel lang geleden een prachtige tijd heb gehad in Vietnam, dat mijn broer er woont met zijn Vietnamese echtgenote en dat ik een paar woordjes Vietnamees spreek. Dan is het ijs bij Vietnamezen heel snel gebroken. “Kom er gezellig bijzitten” zegt de man en vervolgens haken daar 5 of 6 heel aardige Vietnamese vrouwen op in. “Ja hoor, er is eten genoeg, dus je hoeft je niet te schamen”. Ineens voel ik me weer helemaal thuis en ondanks dat ik met mijn Vrienden op de Fiets gastheer heb afgesproken doe ik mijn schoenen uit, neem de lotus houding aan en begin ik te eten van al het lekkers dat ik voorgeschoteld krijg. De groep vraagt honderduit en ik blijf vertellen. Van onze tocht in China, de lange reis van Noord naar Zuid, onze vlucht naar Hue, DaNang en Hoi An en ons verblijf in de Mekong Delta. Ze vinden het allemaal prachtig en beginnen zelf ook verhalen over thuis te vertellen. De oude man is hierheen gekomen als vluchteling, was een welvarend ondernemer in Saigon en is per bootje gevlucht. Mijn buurvrouw woont al meer dan 40 jaar in Duitsland, maar spreekt nog vloeiend Vietnamees en probeert zeker 1 x per 2 a 3 jaar terug te gaan. “Als ik oud ben ga ik voorgoed terug” zegt ze, “dan ga ik bij mijn zus in Saigon wonen”. Ik laat haar foto’s zien van Kirsten op het dakterras van het Lief Hotel in HCMC, maar wanneer ik die naam noem schieten haar ogen bijna vuur. “Niks HCMC” zegt ze, “ik noem de stad zoals ‘ie echt heet, Saigon”. En ik geef haar groot gelijk. Maar het is echt tijd om te gaan, want mijn gastheer zal zich vast ongerust maken waar ik blijf. Dus met pijn in het hart neem ik afscheid. Chao (dag) zeg ik meermalen en nog vaker Cam On (bedankt). Wat een lieve mensen die hun maaltijd graag delen met zo’n vreemdeling op zijn fiets. Heerlijk, ik mis Azië ☹.

Ik drijf mijn Santos over de limit om nog enigszins op tijd bij mijn gastheer aan te kloppen, maar die blijkt geenszins ongerust. “Ga maar lekker douchen, daarna gaan we een hapje eten bij de Italiaan op de hoek”. Ik durf hem niet te zeggen dat ik net al gegeten heb.

Rolf en Barbara zijn allebei architecten en wonen in een schitterend verbouwde fabriek midden in de stad. Alles in hun huis ruikt naar architectuur en uiteraard gaat een belangrijk deel van ons gesprek daarover. Samen met niets begonnen, heel hard gewerkt, geluk gehad en kinderen groot gebracht. Zie hier de juiste mix voor een voorspoedig Keuls leven. Ze genieten van hun huis, hun kinderen en van elkaar. Het blijkt een heel gezellige avond te worden die we buiten op het terras bij de Italiaan met elkaar doorbrengen. Naast de architectuur hebben we het over onze kinderen, Europa, de oorlog (hoe kan het anders), het probleem die anderen hebben met immigranten en het basisinkomen voor iedereen. Ondanks het feit dat ze veel, heel veel werken, nemen ze morgen de tijd om samen met deze gewone sterveling te ontbijten. Ik voel me vereerd. De meer dan 60 km die ik vandaag uiteindelijk heb gefietst zijn vergeten en ik voeg wederom een paar goede, fijne herinneringen toe aan mijn toch al niet onaanzienlijke arsenaal. Van Julich naar Cologne was qua omgeving niet echt bijzonder, maar de mensen die ik ontmoet maken dat wederom meer dan goed. Wat een leven!