Dag 22 - van Rosenheim via Chiemsee naar Salzburg

“You are really lucky, you know that” en ze kijkt me aan met een grote glimlach op haar gezicht. “How come” vraag ik nog een beetje achteloos, maar ik weet het antwoord inmiddels al, anders zou ze dat geluksdingetje niet gezegd hebben. “Up until today, the house was fully booked. This is the first day that there is no booking”. Ik mag weer eens van geluk spreken. Ik kom twee dagen eerder dan gepland aan in Salzburg en het huis waar Joan, Sonja en ik verblijven is pas vanaf donderdag geboekt, maar op dinsdag wil ik er al graag in en laat dat nu nog gaan ook. “Normally we don’t do bookings for separate days, but since these are no normal times, I’ll be happy to make an exception”. “And I be happy that you do” zeg ik er adrem achter aan.

Ik ben aangekomen in Salzburg na een laatste (en ook hele mooie) 75 km lange tocht vanaf Chiemsee. De dag ervoor heb ik nog even opgezien tegen deze laatste etappe, maar dat heb ik direct weer van me afgezet. Jezelf niet bezig houden met iets wat je toch niet kunt beïnvloeden, dus loslaten. Ik merk vanzelf wel of het zwaar gaat worden. Maar gelukkig is niets minder waar, het wordt een hele aangename tocht. Prachtige omgeving, heerlijk weer, langzaam bergje af. Wat wil je nog meer als fietser.

Ik ontmoet allerlei leuke mensen onderweg. Een jong stel uit München op weg naar Grass, waar zij geboren is. Twee zestigers op de mountain bike die besluiten ook wat te gaan eten als ze mij aan de kant zien zitten. Het eerste wat ze doen is een flesje bier open trekken. En op mijn vraag of ze daar geen zware benen van krijgen, ontvang ik een stellig ontkennend antwoord. “Hier zit pas veel vitaminen in” zegt de duidelijk oudste van de twee en ze proosten nog een keer met elkaar terwijl ook het pakje sigaretten uit de tas gehaald wordt. “We willen graag sportief bezig blijven” zegt de jongere fietser. Ik wil dat graag geloven. Ik spreek langere tijd met een weduwe uit Augsburg, die haar twee woningen heeft verkocht na de dood van haar man en nu een mooie flat heeft gekocht in Freilassing, een voorstad van Salzburg. Maar ze woont er pas een week en is nu geloof ik een beetje de weg kwijt. Ik geef haar nog een paar goede adviezen en vraag daarna of ze een foto van mij wil maken bij het bordje van Oostenrijk. “O jeetje, dan heb ik dus al die tijd in Oostenrijk gewandeld”? Ze is oprecht verrast.

Maar het leukste is toch wel het contact met Ingrid, de eigenaresse van het huis waar ik nu mag verblijven, in afwachting van de komst van mijn zussen. Ze moet een beetje kiezen tussen haar tijd als consulair attaché van Namibie, taxs lawyer voor een paar gefortuneerde bevriende klanten, representatieve begeleiding van haar echtgenoot die een hoge functie heeft bij een van de Oostenrijkse ministeries en gastvrouw van een van haar drie verhuurde huizen. “Maar ik neem morgenochtend graag de tijd voor je om te gaan wandelen langs de Fuschlsee” zegt ze uit de grond van haar hart. “Doe je dat dan bij al je gasten”? vraag ik haar, maar daarop is ze zeer stellig: “nee, absoluut niet, maar ik voel me voor jou een beetje verantwoordelijk totdat je zussen er zijn”. Ik voel me helemaal vereerd 😊. Omdat ze ’s-middags ergens in de stad moet zijn krijg ik een lift en gedraagt Ingrid zich als een volwaardige gids. Ik hoor over de geschiedenis van Salzburg, ik krijg de namen door van straatjes waar ik absoluut moet gaan kijken en van restaurants waar ik zeker moet gaan eten. Gelukkig weet ze niet dat ik zo vergeetachtig ben als de pest, dus bij het ronden van de volgende bocht ben ik de meeste informatie al weer vergeten. “Maar ik zal je de belangrijkste dingen wel appen” krijg ik geruststellend te horen en jawel hoor, een tijdje later krijg ik mijn eerste bericht en daarna nog twee. Nu weet ik de naam van het visrestaurant waar we zeker moeten gaan eten en ook naar welke tuinen ik moet gaan kijken op mijn weg terug van de beklimming van de Untersberg. Jawel, morgen waag ik mij aan de beklimming van de hoogste berg van Salzburg. Maar als ik mijn host/gids mag geloven is dat appeltje eitje, zeker nu ik gebruik mag maken van twee wandelstokken en een rugzak. De ochtendwandeling langs de Fuschlsee blijkt echt ontzettend mooi te zijn. Twee uur wandelen langs een meer waarvan je het water kunt drinken (heb ik uiteraard uitgeprobeerd), de vissen kunt zien zwemmen op de bodem, zo helder en het water de meest prachtige kleuren heeft, al naar gelang de zon er op schijnt. Omgeven door bergen waarvan de toppen zich nog hullen in een wolkendek en waarbij de toeristen blijkbaar vergeten zijn dat dit meer bestaat. Pfhoe, wat een pracht. Ik zeg tegen Ingrid dat ze zich gezegend mag voelen om hier te wonen en Salzburger te zijn. Ze beaamt dit van harte (hoe kan ze ook anders!) en zegt zich een rijk mens te voelen. En voor de volledigheid somt ze de voordelen van het wonen in Salzburg nog eens een keer op. Bergen, meren, in de winter elk weekend skiën, in de zomer de concerten en op 1,5 uur rijden van München en 4 uur van Venetië. Ze woont met haar man en dochter midden in de stad en toch naast een boer waar ze ’s-ochtends melk en eieren kan gaan halen en waar het ’s-avonds doodstil is. Tsja, ik heb mensen over minder horen klagen.