Dag 19 naar Salzburg - van Augsburg via Dachau en Munchen naar Rosenheim

De afspraak met mijn Vrienden op de Fiets meneer in Munchen kwam wat ongelukkig tot stand, dus ik heb er een hard hoofd in dat het wat gaat worden wanneer ik in het donker, zonder licht, mezelf door het centrum van Munchen dirigeer richting mijn ‘Vrienden’ adres. Volgens Map.me moet het hier toch echt zijn, maar ik kan de woning niet vinden. Na enig zoeken blijkt de ‘Vrienden’ woning zich achter het gebouw aan de straat te bevinden. Ik bel aan en geloof  niet dat er open gedaan wordt. Maar yes!!!, gelukkig zoemt de deur open en staat Albrecht in de opening met een grote lach op zijn gezicht. En helemaal grappig als hij mij vervolgens in het NL te woord staat. Albrecht blijkt een fanatieke fietser van het alternatieve type. Vanaf zijn 55ste gepensioneerd als patent advocaat (dus hij weet zijn weg in Rijswijk waar het Europese Patent Bureau staat), heeft geen tv, noch mobiel en een heerlijke ouderwetse huistelefoon die je nog moet bedraaien om iemand te spreken te krijgen. Het is donker in huis, waarvoor hij zich excuseert, maar er gaan geen lampen aan. Hij steekt een flink aantal kaarsen aan die overal en nergens in huis staan en het geheel een heel gezellige sfeer geeft. Albrecht blijkt in een hoop dingen hetzelfde te denken als ik en dat is altijd fijn. Heb je aan één woord meer dan genoeg om elkaar te begrijpen. Als een van de weinige Duitsers heeft hij 2 jaar lang moet zwoegen om onze taal onder de knie te krijgen en hij vindt het heerlijk om nu een beetje te kunnen oefenen. Helaas vergeet ik dat laatste met enige regelmaat en schakel ik automatisch over op Duits, of, nog eenvoudiger, naar het Engels. Omdat hij internationale advocatuur gedaan heeft, spreekt hij (voor een Duitser) wonderbaarlijk goed Engels en dat is makkelijk. We zitten gezellig te kletsen en voordat ik het door heb is het al zodanig laat dat mij hoognodig mijn kamer gewezen moet worden. Wonderbaarlijk hoe goed de gastheren- en vrouwen van ‘Vrienden op de Fiets’ hun gastvrijheid voor elkaar hebben.

De Munchen-dag heb ik verder in gepaste vrolijkheid doorgebracht. Ik kwam in de ochtend vanaf Dachau aangefietst, een afstand van nog geen 15 km. Heerlijk weer, zonnetje, helemaal goed. Munchen blijkt me ontzettend mee te vallen. Het is een erg gezellige stad, overal terrasjes die zelfs in deze C-19 tijd behoorlijk vol zitten. De lederhosen en de dirndels lopen overal vrij rond en ik moet mezelf bedwingen om niet steeds foto’s van ze te maken. Ik breng een lang bezoek aan de Alte Kinakothek, oftewel het museum voor kunst uit de 14de tot de 18de eeuw. Het museum blijkt een enorme hoeveelheid schilderijen van Rubens te hebben, toevallig een van mijn favorieten. Het gebouw op zich is alleen al een bezoek waard. Groots, pompeus, weinig franje, maar mooi in al zijn eenvoud. En ik blijk erg veel geluk te hebben omdat het wereldberoemde Oktoberfest (trekt ieder jaar ongeveer 6 miljoen bezoekers naar de stad) elk jaar gehouden wordt in de tweede helft van September. Komt dat ff goed uit. Ik op de fiets naar het terrein waar het fest gehouden wordt en vind het al opvallend rustig. Als ik er aan kom blijk ik bepaald geen geluk te hebben, want C-19 zorgt wederom voor een domper op de feestvreugde. Geen fest dit jaar. Ik had het kunnen weten.

De dag vóór Munchen probeer ik een beetje bijtijds bij mijn gereserveerde hotel in Dachau aan te komen, zodat ik de hele middag de tijd heb om het herdenkingsmuseum te bezoeken. Dat doe ik inmiddels voor de 3e keer en wederom maakt het voormalige kamp een enorme indruk op me. Er zijn hier in korte tijd bijna 50.000 mensen om het leven gekomen. Je kunt je bij zulke aantallen amper een beeld vormen. Ik kan me nog herinneren toen Anneke en ik hier voor de eerste kwamen ik me afvroeg hoe de mensen uit de stad met trots de naam Dachau kunnen voeren, zoals een Amsterdammer met trots kan zeggen dat hij uit de Jordaan komt. Het zal wel slijten. Ik hoop dat we er uiteindelijk als mensheid wat van leren, maar ik vrees het ergste.

En dan is het zondagochtend, mooi weer, zonnetje schijnt, nog wel fris buiten, wanneer ik op weg ga naar mijn einddoel, Salzburg. Dat doe ik via Chiemsee, een groot meer, dat ongeveer op de helft van het traject Munchen – Salzburg ligt. Albrecht heeft me gisteren nog geleerd dat er twee eilanden in het meer liggen, een mannen- en een vrouwen eiland. Ze schijnen de moeite van het bezoeken waard te zijn, dus mogelijk blijf ik daar wat langer hangen. Uiteraard ook om er voor te zorgen dat ik mooi op donderdag in Salzburg ben. Ik kijk uit naar een paar gezellige dagen met Sonja en Joan in Oostenrijk, zonder dat ik mezelf in de bergen hoef af te peigeren. In de bergen fietsen ga ik zeker nog een keer doen, maar dan wel met een elektrisch hulpje. Het moet per slot van rekening wel leuk blijven!