The Cape Wrath Trail - wandelen in Schotland en andere wetenswaardigheden - deel 1

“Pap, ik heb het avontuur met mijn vrienden dit jaar afgezegd om met jou op vakantie te gaan. Dan doen we hetzelfde als ik met mijn vrienden heb  gedaan. Gaan we naar Noorwegen of Zweden en blijven we daar 2 of 3 weken. Gaan we echt op de plaats proberen te survivallen”. Mijn lieve zoon heeft altijd prachtige plannen, maar of ze ook uitvoerbaar zijn waag ik nog wel te betwijfelen en ach, het is nog ver weg, want hij heeft het hier over in februari 2022. We gaan het wel zien.

Maar als maart, april en mei voorbij gaan en Don het nog steeds heeft over samen op vakantie gaan in Scandinavie, begint het toch serieus te worden. Dus daarom gaan we een keer eind mei samen zitten en kijken naar de reële opties. En wat blijkt, ik zie het niet zitten om 28 uur in de auto te zitten om op plaats van bestemming in Noorwegen of Zweden aan te komen. Ik kan met het vliegtuig gaan, maar dan moet Don alleen met de auto en dat zie ik ook weer niet zitten. Zijn vrienden zijn in het verhaal inmiddels afgehaakt, dus een combinatie met vrienden en vader zit er ook al niet meer in. Een alternatief is nog dat we de ferry nemen vanaf Groningen die ons regelrecht naar het zuiden van Noorwegen brengt. Maar als we willen boeken blijken we al veel te laat te zijn. Alle plekken zijn vergeven. Wat nu te doen? We gaan alle opties na en na veel vijfen en zessen besluiten we uiteindelijk om het hele Scandinavie verhaal dit jaar te laten zitten en ons op een ander land te richten. Vraag is dan natuurlijk wel welk land?

Er zijn niet zoveel opties als we op de spot willen survivallen, maar Schotland lijkt uitkomst te bieden. “Alleen Pap, dan wordt het niet op de spot, maar meer hiken. Is dat een idee?” Ik moet wel even aan het idee wennen, hiken, een ander woord voor wandelen. Wandelen is nu niet iets waar ik voor in de wieg ben gelegd, maar ach, als Don dat nu graag doet. Is voor mij toch ook weer een mooie uitdaging. En ook niet geheel onbelangrijk, ik ben nog nooit in Schotland geweest.

Schotland, het land van de Doedelzak, de Schotse ruit, Haggis, Loch Ness en de Kilt. Het zijn archetyperingen, zoals NL met de klompen, de tulpen en de molens. Maar Schotland heeft ook een hele ruige geschiedenis. Zo weet ik bijvoorbeeld dat Schotland (de naam is overigens afkomstig van het Latijnse Scotia, het land van de Scoten – een Keltisch volk dat zich in de vijfde eeuw aan de Noord Westkust heeft gevestigd) langere tijd een zelfstandig koninkrijk is geweest voordat ze, rond 1600 een onderdeel van het Verenigd Koninkrijk zijn geworden. Zijn ze daar blij mee? Ach, een deel van de bevolking ongetwijfeld niet, een ander deel wel. Feit is dat op dit moment een meerderheid van de Schotse bevolking bij de EU wil blijven horen en dat zij nu hun kans schoon zien om nog maar een keer voor volledige zelfstandigheid te pleiten.

Dus Don krijgt min of meer groen licht om de mogelijkheden te onderzoeken. En dat doet hij, zoals alles wat hij doet, met uiterste precisie.

En dan komt het. “Pap, ik heb een route uitgezet, 150 km in 8 dagen. Dat is toch goed te doen he!”. Nou inderdaad, zoveel km in een paar dagen valt nog te overzien. Toen ik laatst bij Joan was hebben we ook 10 km door het bos gewandeld en ik kan niet zeggen dat ik na die 2 uur nu ontzettend moe was, dus een gemiddelde van nog geen 20 km per dag lopen moet nu niet zo heel erg lastig zijn.

Don gaat vervolgens minutieus aan de slag. Er moeten nog dingen gekocht worden bij Bever en de route wordt zorgvuldig gepland. Ruwweg wordt de route als volgt ingedeeld. In twee dagen van Invergarry naar Cluanie (bushalte), globaal 40 km. Dan in vier dagen van Cluanie naar Kinlochewe (volgende bushalte) en rond de 60 km en tenslotte in nog eens twee dagen van Kinlochewe naar Ullapool (nog een bushalte), ongeveer 50 km. Rachel (de vriendin van Don die zich, geheel tot ons aller genoegen, in ons gezin een eigen plekje heeft verworven 😊) helpt met de planning van het voedsel en Don maakt een heel schema hoe we het van dag tot dag gaan doen. Niets, of zo goed als niets, wordt aan het toeval overgelaten. Omdat ik voel dat we samen bezig zijn met een uniek project, bied ik aan om de vliegtuigtickets te betalen en het eerste en laatste hotel/B&B. De tickets worden gekocht en de overnachtingen geboekt. Het avontuur kan beginnen.