Dag 16 naar Salzburg - van Albstadt naar Augsburg

Het is toch ongelooflijk hoe een lichaam werkt. Eergisteren was ik echt helemaal op na de eerste dag in het Schwarzwald en heb ik het lekker van me afgeklaagd in mijn blog. Ik heb begrepen dat zelfs Ron moe werd van het alleen al lezen van al mijn vermoeiende verhalen 😊. En dan slaap je blijkbaar een keer goed en hup, de volgende dag zomaar 130 km, inclusief 2 steile ‘heuvels’. Nou ja, zomaar….. Denk dan niet ineens aan een makkie of zo. Nee, het zit ‘m dan vooral in het telkens weer opnieuw verkrijgen van energie. Ik snap er helemaal niets van. Nou moet ik wel zeggen dat het kaarsje gisteravond ook heel snel uit ging. Geen tijd, zin en energie om bij te schrijven, want 10 uur op de fiets gaan je niet in de kouwe kleren zitten. En gek genoeg, vandaag, een kleine 70 km en die gingen dan weer heel moeizaam. Zou het de tegenwind zijn die me dan parten spelen? Ik heb geen flauw idee en ik ben maar gestopt met mezelf af te vragen hoe het zit. Maakte trouwens gisteravond op de camping nog wel wat leuks mee. Heb mijn tent nog niet opgezet en zit nauwelijks op mijn (nou ja, niet van mij, maar van Don) opklapbare stoel, of er komt een twike het terrein op rijden. Voor de insiders, een twike is een twee persoons e-car waarbij je ook nog wat moet trappen. Dat is dus wat anders dan een e-bike voor 2 personen, want daar trap je vooral zelf en wat je niet lukt, daar helpt de e-motor. Bij de twike doet vooral de motor het werk en kan je ‘m een beetje helpen door zelf af en toe een beetje mee te trappen. Overigens een prachtig concept voor mensen die wél graag wíllen maar niét makkelijk kúnnen fietsen. Een vrouw en een man stappen uit en omdat ik heel nieuwsgierig ben naar het concept besluit ik een praatje te gaan maken. En dan ontstaat het volgende gesprek.

“Guten tag, ich bin Marcel” en richt me daarbij tot de man. “Hallo, ich bin Jozef” en hij schudt zijn grijze haren eens ff lekker door elkaar. En sans scrupule laat ik er vervolgens met een grote glimlach richting de vrouw op volgen “Aah, und dann muss Sie Maria sein”. Ze kijkt me aan en zegt zonder een spoor van ironie “Ja, wie weissen Sie dass?” Prachtig, ze was blijkbaar nog niet helemaal wakker, maar zal de opmerking ongetwijfeld al wel vaker gehoord hebben. Maar ze kunnen het blijkbaar wel waarderen. Jozef is een gezellige Zwitser en samen hebben ze de twike verleden jaar november gekocht. Ze zijn hem nu een beetje aan het inrijden. Hij vraagt waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. Mijn antwoord is blijkbaar bevredigend, want hij knikt goedkeurend. En ik blijf in de stemming, want nadat ik heb gevraagd waar zij naar toe gaan, kan ik het niet laten om te vragen “Nach Jeruzalem?” Ik weet wel wanneer ik dit soort grapjes uit kan halen. Als mensen té serieus zijn dan zal je mij dit soort dingen niet horen zeggen, maar het ligt ook zó voor de hand. Ze vinden het gelukkig niet zo erg, maar zijn dan ook weer niet zo spitsvondig om mij van repliek te dienen. Had ik trouwens wel leuk gevonden. Je moet jezelf niet zo serieus nemen en die boodschap hadden ze wel begrepen.

Had ik al geschreven dat de afgelopen 70 km me erg zijn tegengevallen? Je verwacht dat het nu wel eens afgelopen is met de heuvels en de klimmetjes, maar niets is minder waar. Maps.me geeft ook veel uppers en downers aan, met een max hoogte van 92 meter. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen, maar mooi niet.

Morgen wordt vrees ik weer zo’n dag, maar wat korter en ik heb wat langer kunnen rusten. Rond het middaguur hoop ik Dachau te bereiken. Ik heb, voor de eerste keer deze trip, van te voren een hotel geboekt. Dat komt omdat ik een belangrijk deel van de middag wil bestemmen voor het concentratiekamp. Ik ben daar inmiddels al twee keer geweest, maar vind de plek zo intrigerend dat ik er graag een derde keer naar toe ga. Volgens mij is het antwoord om op welke manier een herhaling van deze ellende voorkomen kan worden maar met twéé woorden te beschrijven: Europese Unie. Alle slimme Duitsers zijn het wat dat betreft met mij eens (denk en hoop ik). Of, zoals Winston Churchill ooit al eens heeft gezegd, ‘If you can’t beat them, join them’. En eenmaal united, hoeven we niet meer tégen elkaar te strijden. Ik heb de Duitsers (en de Fransen én ook de Engelsen fort that matter), liever mét ons dan tégen ons. Eenvoudig concept met mateloos grote gevolgen. Oke, dat gezegd hebbende neem ik nog een slokje van mijn litertje Radler die ik net besteld heb en staar ik nog wat voor me uit over de Autobahn See. Het is prettig recreëren als je een stevige inspanning hebt geleverd. De dixielandband aan de overkant is het volgens mij met me eens en speelt ter ondersteuning nog een deuntje. “And when the saint, go marching in……”