België

Ik zit nog niet op de fiets of ben al bijna bekaf. Dat heeft niet veel met mijn conditie te maken, maar alles met het straffe tempo dat ik mezelf op leg om er voor te zorgen dat ik de ferry van 06.30 uur nog haal. De ferry brengt me van Maassluis naar Rozenburg en gaat om de 20 minuten. Eigenlijk heb ik helemaal geen haast, want ik heb de hele dag de tijd om de 110 km naar België waar Joan woont, af te leggen. Ik ben het blijkbaar nog steeds niet verleerd om de klok als uitgangspunt van mijn handelen te nemen. Bijzonder, want ik mediteer nu toch al langer dan 8 maanden elke dag, en een belangrijke oefening daarin is ‘loslaten’. Ik kan me dus nog geen professional noemen ☹. Het tempo bewijst overigens wel zijn nut, want ik red het met de hielen over de sloot, of, beter gezegd: met de wielen over de boot. Het is rustig aan boord en koud! Heb spijt dat ik mijn korte fietsbroek heb aangetrokken, te veel ingegeven door nostalgie, want deze korte broek droeg ik elke (fiets)dag in Azië. Maar het zonnetje schijnt al wel en het beloofd een mooie vrijdag te worden, met ook nog een zacht briesje in de rug.

Het eerste stuk naar Spijkenisse is saai en industrieel en ik voel al direct dat het geen eenvoudig tochtje gaat worden. Mijn benen voelen zwaar aan en ongetwijfeld ga ik last van mijn linkerknie krijgen. Had ik in Azië absoluut geen last van, maar sinds ik terug ben lijkt mijn oude meniscus probleem weer op te spelen. Het moet toch niet veel gekker worden. Omdat ik vanuit Maassluis ben vertrokken, kies ik voor een route over de Zuid Hollandse eilanden direct het Brabantse achterland in. Voor mij niet onbekend, want de laatste keer dat ik dit stuk heb gefietst was samen met Kirs en Don toen we op weg waren naar Limburg.

Het is nog vroeg als blijkt dat ik op het pontje tussen Hekelingen en Nieuw-Beijerland niet met mijn creditcard kan betalen. Sinds het hele Corona gebeuren wordt je overal in NL verzocht om vooral via pin te betalen, behalve op het pontje. Omdat ik blijkbaar veel vertrouwen wek mag ik mee naar de overkant, maar ik moet wel beloven om de 70 cent nog na te komen brengen. Gelukkig is er een benzinepomp vlakbij waar ze me uit de brand kunnen helpen. Als ik met een euro in de hand terug kom fietsen wil de pont nét vertrekken. Maar een euro is een euro en de kapitein besluit om de klep weer open te doen zodat ik al fietsend het geld aan de controle mevrouw kan geven en snel weer van de pont af kan fietsen. Stel je voor dat ze me weer mee zouden nemen naar de overkant en de hele geschiedenis zich daar weer zou herhalen!

Tussen Nieuw- en Zuid Beijerland ligt een prachtig stuk dijk dat in deze vroegte nog onbereden is, behalve deze fietser. De tijd van het jaar is echt leuk, want de lammetjes dartelen in de wei en Pa en Ma er steeds maar achter aan om ze nog enigszins in toom te kunnen houden. Ik maak een foto van de zon die opkomt boven het weiland. Azië is mooi, maar NL kan er ook wat van hoor!

Net voor ik de Haringvlietbrug op fiets koop ik bij dezelfde boer een fles appel/kersensap waar ik dat met de Kids toen ook heb gedaan. Over nostalgie gesproken! Ondertussen probeer ik een beetje het zware gevoel in mijn benen weg te trappen, maar dat valt nog niet mee. Telkens wanneer ik mijn benen even stil hou komt het gevoel weer terug. Blijft toch apart dat de ene keer veel makkelijker gaat dan de andere. Daarnaast gebeurt er wat ik al vreesde, mijn linkerknie wordt steeds gevoeliger. Maar ach, hoe was het ook al weer: nat doekje er overheen, we hebben allemaal wel eens wat 😊.

Waarom ik het altijd weer bijzonder vind om door Fijnaart te fietsen weet ik niet, maar het is een feit. Mogelijk omdat mijn vader dat dorp noemde op zijn fietstocht naar de camping en mogelijk door de naam. Ik maak in ieder geval ook hier een foto voor het nageslacht. En na Fijnaart is het niet zo ver meer naar Oudenbosch, het Brabantse dorp met allure, dat zelfs Rome de loef af durft te steken. Tussen 1867 en 1880 bouwt dit dorp namelijk een verkleinde kopie van de Sint-Pietersbasiliek, met het front van de Sint-Jan van Lateranen in Rome. Heerlijk, boerse no-nonsense overgoten met een vleugje stadse flair. Ik bewaar mooie recente herinneringen aan Oudenbosch!

Ondertussen is het warm geworden en fiets ik door het heerlijke Brabantse landschap via Etten Leur en Galder naar de Baronie van Breda. Daar kom ik op een smokkelpaadje terecht. Veel toepasselijker kan het bijna niet worden, want ook ik moet het vandaag voorzichtig aan doen bij de grens. Je mag in deze Corona tijd als Nederlander namelijk niet zomaar België binnen fietsen. Ik moet mezelf dus als het ware de grens over smokkelen. Dat lukt aardig wanneer ik Baarle Nassau voorbij ben en een mooi landweggetje kies. Het is de hele dag al erg rustig op de weg en in de grensstreek is dat niet anders. En ach, waarom zou de gendarmerie zich druk maken om zo un Ollander wiens enige misdaad bestaat uit het opzoeken van zijn schoonzus die al meer dan 7 weken niemand anders gesproken heeft dan haar collega’s via beeldbellen en de kassa mevrouw in de winkel. Mijn nieuwsgierigheid wordt bij aankomst volledig bevredigd. We huggen na een weerzien van bijna negen maanden, ik krijg het nieuwe huis te zien en ’s-avonds zie ik ook tot drie keer toe de bodem van een goede fles wijn. Het is weer ouderwets gezellig en daarom besluit ik de gastvrijheid van België nog even op de proef te stellen door mijn bezoek met een paar dagen te verlengen. Ik ga er gemakshalve maar van uit dat ze me niet zullen arresteren!