Azie highlight moe

Onze tijd in Azië zit er bijna op en dat is te merken. We hebben in het afgelopen half jaar zóveel gezien en gedaan dat we er nu wel een beetje klaar mee zijn. Het grappige is dat we allebei hetzelfde gevoel hierover hebben. Ik wilde na Maleisië graag nog naar de driehoek Hue, Hoi An en Danang omdat we het middenstuk van Vietnam nog niet gezien hebben én omdat er veel geschiedenis ligt. Maar eenmaal in Hue komen we niet verder dan het bezoek aan the Old Citadel en tombes van 2 keizers, terwijl de site van thegrazytourist toch 25 hoogtepunten aangeeft. Hier in Hoi An is het nog erger, we hebben een beetje door het centrum gewandeld en ’s-avonds genoten van alle lichtjes in de stad, maar verder dan dat zijn we nog niet gekomen. We zitten vooral in het hotel waar ik een steen goeie Scandinavische crimi aan het lezen ben (Victim without a Face van Stefan Annhem) en Kirsten zich met haar telefoon blijkbaar ook goed weet te vermaken. Wederom check ik thegrazytourist om alleen maar tot de ontdekking te komen dat ik géén van de 25 hoogtepunten die genoemd worden voor Hoi An de moeite van het bezoeken waard acht. “Ga de bergen in” sla ik over omdat we dat al gedaan hebben in de absolute stilte van de Tiger Leaping Gorge, terwijl we hier zeer waarschijnlijk achter de zoveelste toerist in de rij aan moeten sluiten. “En het strand dan” roept de site op. My guess is dat het hier niet veel mooier kan zijn dan de parelwitte stranden van Langkawi eiland in Maleisië. “Bezoek de tempel ruïnes van My Son”, vraagt de site me bijna smekend, maar dan moet ik weer denken aan het schitterende tempel ruïne complex in Laos waar ik bijna een halve dag heb doorgebracht zonder ook maar iemand te zien.  Zijn we nu verwend vraag ik mezelf af? Nee, dat kan het niet zijn, want ik geniet nog steeds van de kleine dingen waarover ik thuis alleen maar kan fantaseren. Maar we zijn wel een beetje ‘Azië-highlight’ moe. Blijkbaar heeft het brein ook tijd nodig om alle indrukken die we hebben opgedaan in de afgelopen periode, te verwerken. En het bijzondere is dat we dat allebei zo voelen. Het gevoel dat we de tijd een beetje uit moeten zitten. We gaan straks nog één keer op familie bezoek in de mooie Mekong delta (waar we overigens zéér veel zin in hebben!) en daarna is het “USA – here we come”! Ik kijk daar echt naar uit! Het gaat een totaal andere beleving worden dan Azië. Om te beginnen is daar het weer. Ongeveer een 10 tot 15 graden kouder dan hier. Maar daar kunnen we ons op kleden. We hebben per slot van rekening niet voor niets warme fietskleding bij ons. En nu we het over fietsen hebben: ik kan niet wachten om de kilometers onder ons vandaan te zien trappen. Ik kan het persoonlijk niet hebben over “met de haren in de wind” (😊), maar je snapt wat ik bedoel. Voor mijn gevoel ben ik al té lang inactief. We starten straks in San Francisco en als ik de Amerikaanse toeriste mag geloven die ik gesproken heb en daar woont, is het traject San Francisco – Seattle de mooiste van heel Amerika. Nou zal dat ongetwijfeld wat overdreven zijn, maar als het maar half zo mooi is als ze beweert gaat het een ware belevenis worden! We moeten ook naar een outdoor winkel als we eenmaal daar zijn. Ten eerste heeft mijn slaapzak een beurt in de wasmachine niet overleefd, maar we zullen ook kampeerspullen moeten kopen. Een gasbrandertje, wat kookdingetjes, een groot zakmes etc. We zullen ons ook goed moeten laten voorlichten over de lokale flora en fauna, want anders dan hier, kan het, ook aan de westkust, behoorlijk spoken met wildlife. Zo vertelt dezelfde Amerikaanse toeriste over Raccoons, Mountain Lions, Coyotes, Eagles, Hawks, Snakes en Lizards om er maar een paar te noemen. Ze zegt dat we ons daar over het algemeen niet druk om hoeven te maken, maar je zal maar nét aan het eten zijn en een Mountain Lion heeft óók trek in hetzelfde hapje. Kan toch uitermate vervelend zijn! Maar, optimistisch en goed gemutst als ik ben, ga ik er van uit dat het allemaal wel mee zal vallen. Wat is nu bijv. het ergste dat we in Azië hebben meegemaakt? Ik ben op mijn bril gaan zitten, waardoor ik uiteindelijk in HCMC een nieuwe heb moeten kopen en mijn oude aan Don heb meegegeven om te laten maken. Mijn slaapzak is niet meer. De restanten van een grote blaar, opgelopen tijdens het verwisselen van de buitenbanden van Kirstens fiets, zullen permanent mijn linkerhandpalm tekenen. Mijn kleine linker teennagel ligt er inmiddels bijna af, na een klein rottingsproces i.v.m. een harde onbedoelde trap tegen een, voor mijn gevoel, veel te harde tafel. Allemaal kleine dingen dus, kom ik wel overheen. Het enige waar ik me echt ongerust over maak is mijn neus. Ik kan al heel lang niet goed door mijn linker neus ademen. Hiervoor ben ik vóór de reis al naar de huisarts geweest, maar die deed het in eerste instantie af met druppels, daarna heb ik het verder maar laten zitten. Had ik niet moeten doen, want tijdens het fietsen heb ik daar erg veel last van. Ik moet door dit euvel veel meer dan ik wil door mijn mond ademen en dat heeft weer erg vervelende consequenties voor mijn oren, die steeds maar dichtploppen, waardoor ik een echo hoor als ik praat en ik nog slechter ga ademhalen. Tsja, een hele medische verhandeling, maar dus wél een waar ik me zorgen over maak wanneer we straks weer op de fiets stappen. Heeft dochterlief ook dit soort probleempjes? Niet dat ik weet. Naast een, volgens mij eenmalige inzinking, twee aanvallen van lichte diarree gepaard met stevige hoofdpijn, één ziektebed van een paar dagen én de maandelijkse vrouw gerelateerde last is er niets dat ik verder kan bedenken. Als dat voor Amerika en Canada ook zo mag worden, dan teken ik daarvoor. We moeten nog even wachten, dan gaan we het aan den lijve ondervinden. Ik kan in dit geval rustig zeggen: “Wordt vervolgd”.