River Side Hamlet Homestay

3 maart 2020 - Hoi An, Vietnam

We worden uitgenodigd voor een etentje en het eerste wat in me opkomt is ‘wat willen ze van me’. Helaas is het al zover gekomen hier in Hoi An. Ik ben hier namelijk nog niemand tegengekomen die zomaar een praatje met ons komt maken of gewoon geïnteresseerd is in wie we zijn. Zeer on-Vietnamees, maar ik kan er hier in Hoi An helaas niets anders van maken. Alles is gericht op commercie en daarom hebben ál onze praatjes met de lokale bevolking hier een dubbele bodem, want iedereen wil uiteindelijk maar één ding van ons: iets verkopen. Nu heeft het Corona virus ook hier zijn werk wel erg heftig gedaan, zij het op een indirecte wijze. We zien, niet overdreven, geen enkele Chinees en/of Koreaan, normaliter de twee bevolkingsgroepen die het hier als toerist zo goed als voor het zeggen hebben. Nu noemen ze het “doodstil” in de stad. Je moet er toch niet aan denken hoe het hier is als het virus niet had toegeslagen. Maar omdat de uitnodiging komt van de (zus van de) eigenaar van onze homestay gaan we er toch op in. Ze lacht haar tanden bloot en laat weten dat we om 18.30 uur verwacht worden. Wanneer we exact op tijd de keuken betreden zit gastheer Chom al aan tafel. Naar goed gebruik hebben de kinderen, zijn vrouw en moeder al gegeten en nemen dus helaas niet deel aan het gezellige gesprek dat zich weldra zal ontspinnen. Wel zitten de andere gasten al aan tafel, Monika en Georg uit Munchen. “Op de tafel staan typische Vietnamese gerechten” legt Chom uit. Ik zie een groente gerecht, gerelateerd aan onze spinazie dat wij Kankung noemen, maar in het Engels heet het Morning glory. Er staat tahoe met pepers, nog een ander groente gerecht met peen, boontjes en wat taugé, twee schotels met kwartel eitjes en varkensvlees en gebakken ei. We vullen aan met rijst en blussen af met water. Heerlijk! Chom weet te vertellen dat zijn homestay regelmatig vol zat, maar dat was vóór het virus. Nu is hij al blij dat 2 van de 6 kamers bezet zijn. Heel egoïstisch vind ik het persoonlijk prima dat het niet drukker is, want anders zitten we allemaal wel erg opgepropt. Onze Duitse tafelgasten blijken Vietnam erg hoog te hebben zitten. Ze hebben het prima naar hun zin en zijn inmiddels in hun derde vakantieweek. We wisselen allerlei wetenswaardigheden uit over de plekken waar zij en ook wij geweest zijn: Ho Chi Minh City waar ze niet op een scooter durfde te rijden vanwege de drukte, Phu Quoc waar ze precies aan de verkeerde (drukke toeristische) kant van het eiland zaten en wij ze konden vertellen dat het aan de andere kant zóóóó vreselijk leuk en rustig was (een beetje ‘lekker peuh’ mag soms toch wel 😊), de Mekong delta waar we bijna naar ze hadden kunnen zwaaien omdat zij er naar dezelfde stad (Sa Dec) zijn geweest als wij en dan nu Hoi An. Maar we blijken ook een zeer onderhoudende gastheer te hebben. Zo vertelt hij dat hij zijn vader nog nooit zo boos heeft gezien als toen de dag dat hij hoorde dat zijn zoon, achter zijn rug om, geld had geleend bij de bank om een stuk grond te kopen en daar bijna klaar was met het bouwen van zijn droom, een heuse homestay. Ze hebben een tijdlang niet met elkaar gesproken, tót het moment dat vader hoorde dat de toeristen hun weg naar de homestay steeds beter wisten te vinden. Vader blijkt nu súper trots en heeft zijn zoon al voorgesteld om nog verder uit te breiden. Het kan verkeren! “Toch is het niet altijd even makkelijk hoor” zegt hij met zijn typische Vietnamese tongval. “Ik herinner me nog goed de laatste overstroming die we hier hebben gehad. Het was 2016, de homestay was net een paar maanden open en er waren, net als nu, twee kamers bezet. Midden in de nacht kwam het water als een ware vloedgolf binnengestroomd, hoewel ik er met de bouw al rekening mee had gehouden door op een verhoging te bouwen. Alle spullen moesten heel snel naar boven worden gebracht, in de kamers van de gasten. Alle buren hebben meegeholpen. De vissen zwommen in het zwembad en alles stond onder water. De volgende avond hebben we in een ondergelopen keuken, met z’n allen (inclusief de gasten), hier aan tafel, met kaarsen aan in het water zitten eten”. Ik bedenk direct hoe leuk ik dat had gevonden en vraag gekscherend wanneer de volgende overstroming gepland staat. “De dag erna hebben we de gasten met een geleende boot teruggebracht naar de stad, want er was geen water en elektriciteit en alles begon al te stinken. In de stad bleek het water nog veel hoger te staan als bij ons op het eiland. Sommige mensen stonden tot hun nek in het water. Blij dat ik toen een boot had. Toen het water weer weg was ben ik nog 2 dagen bezig geweest om het hele huis en het zwembad weer schoon te maken”. Hij vertelt het met een grote glimlach op zijn gezicht, maar ik kan me zo maar voorstellen dat hij wel een traantje gelaten moet hebben, vooral toen hij een paar boekingen heeft moeten afwijzen omdat het water en de elektriciteit nog niet waren hersteld. Na een heerlijke en vooral gezellige maaltijd vraagt hij wat we morgenochtend willen ontbijten. Ik ga voor de Mi Quang en Kirsten voor de Cao Lau noodles. “Daar is nog een leuk verhaal over te vertellen” zegt Chom en we gaan nog ff zitten. “In de tijd dat hier de, inmiddels beroemde, Japanse brug werd gebouwd, woonde er in de stad een Chinese familie. Ze hadden een kleine eetgelegenheid waar slechts één noodle gerecht werd geserveerd. De mensen kwamen van heinde en ver om zijn noodle gerecht te proeven, die beneden in de kelder gemaakt werd en dan boven in de voorkamer aan de gasten werd geserveerd. Hoe heet dit heerlijke gerecht van jou, vroeg een gast op een dag en omdat de gastheer daar nog niet over na had gedacht zei hij het eerste wat in hem opkwam: Cao Lau, ofwel bovenverdieping”. En zo krijgt het ontbijt van Kirsten nog een historisch tintje. Ik vraag wat het bijzonder smakelijke eten ons gaat kosten, maar daar wil Chom niets van weten. “Ik wilde jullie graag kennis laten maken met onze traditionele Vietnamese keuken” zegt hij trots. Nou, dat is gelukt! Op weg naar onze kamer beamen we dat we blij zijn toch ook hier weer in te zijn gegaan op een uitnodiging, want blijkbaar is het zelfs in Hoi An mogelijk dat niet alles alleen maar om geld verdienen gaat.

Foto’s

3 Reacties

  1. Ton Wijers:
    3 maart 2020
    Dag Mars, wanneer vlieg je naar San Francisco? Wij zijn 20 en 21 augustus in Boston. Daarna trekken wij door naar Oost-Canada. Zou leuk zijn om elkaar te zien.
  2. Marcel Daniels:
    4 maart 2020
    He Ton, we vliegen volgende week woensdag, de 11de. Daarna volgen we de westkust naar het noorden, waarbij onze eerste grote bestemming Seattle zal zijn. Het is goed om te weten dat 20 en 21 augustus een mooie guidance voor ons is, maar is nu uiteraard nog te onzeker om daarover al iets concreets te kunnen zeggen. Zou wel ontzettend leuk zijn als we elkaar in Amerika of Canada zouden kunnen zien. Voorlopig moeten we eerst maar eens kijken of we straks the States wel in mogen. Stomme virus ook!
  3. Paul en Gita:
    7 maart 2020
    Ha Marcel, we zijn ietsje te laat maar alsnog van harte gefeliciterd met je verjaardag en nog vele mooie en gezonde jaren!! Veel liefs van ons.