Zhangjiajie

De haan net buiten mijn hotelkamer doet ontzettend zijn best om rond een uur of 6 ’s-ochtends met zijn beste  “kukelekuuuh” niet alleen zijn kippetjes, maar ook ons wakker te maken. En dat lukt hem wonderbaarlijk goed. Toch weten we de slaap nog enigszins te rekken tot 7 uur, maar dan is het echt gebeurd. We staan op, zijn binnen een half uur klaar en eten ons ontbijt op de continental way. Ik ben verbaasd als de baas van het hotel ons in zijn beste Nederlands groet en vraagt of hij ons naar de entrance van het park van Zhangjiajie mag brengen. “Vandaag is een speciale dag” zegt hij erbij, maar we horen niet waarom? Wij hebben daar verder geen enkele moeite mee en zo komt het dat we enkele ogenblikken later al voor de ingang van het park staan. Oke, het is weliswaar vroeg, maar we zijn er niet op voorbereid dat er niemand voor de ticket office staat. “Wauw, dit is uniek”! hoor ik de chauffeur zeggen. We worden nog gelukkiger als we te horen krijgen dat we alle 3 een stevige discount krijgen, we hoeven maar 50% van de totale kosten te betalen. Helemaal blij hoppen we in de bus die al klaar staat en ons naar het startpunt van het park brengt, de cableway. Omdat het zo ontzettend rustig is nemen we alle 3 een apart hangkarretje dat ons in no time naar de top van de berg brengt. Alle stalletjes die normaal bezet zijn met mensen die van alles en nog wat proberen te verkopen en wel op de meest luidruchtige wijze, zijn nog dicht. Wat ons ook opvalt is dat er nog geen enkele groep Chinezen rondloopt (over het algemeen loopt de Chinees in groepen en niet alleen) en dat ook de overbekende gids met het zwaaiende vlaggetje en de microfoon om de nek , om het verhaal nog eens extra kracht bij te zetten,  volledig ontbreekt. Het is doodstil in het park, bijna gewoon eng. De Chinese overheid (of het particulier initiatief, dat weet je in China nooit helemaal), heeft kosten noch moeite gespaard om het de toerist naar zijn zin te maken. Overal zijn mooie paden aangelegd en de hekken zijn van namaakhout (steen met een bijzonder ontwerp), en dat door het hele park, dat wij bij lange na niet in één dag kunnen “doen”.  De bergen zijn nog mooier en grootser dan in onze fantasie, sommige wel 200 meter hoog met toppen die begroeid zijn met bomen en struiken. Je zal er als monnik toch maar mogen wonen! We laten ons door onze privé gids vertellen dat de rotsen zo gevormd zijn door het water dat er ongeveer 400 miljoen jaar over heeft gedaan om door de rotsen heen te druppelen en deze te vormen zoals ze heden ten dage zijn. We lopen naar uitkijkpunten met de meest fantastische namen (“Did we meet before”? of “Enchanting Terrace” of bijvoorbeeld “The kiss of a tortoise”) en gebruiken onze fantasie om bij elke vreemd gevormde rots een plaatje te bedenken. Omdat er nog steeds geen mensen in het park zijn (wij zijn ze zeker vooruit?), zijn we de enigen in de bus die ons naar het hoogst gelegen deel van het park brengt. Ook daar zijn alle stalletjes gesloten en krijgen we er nog een speciale gids bij. Die brengt ons naar het paviljoen waar anderen niet in mogen, maar hij lijkt er geen bezwaar tegen te hebben als wij wel naar binnen gaan. Het uitzicht is grandioos, we krijgen thee aangeboden en de gids vraagt of hij ons naar beneden mag rijden in zijn privé auto. We bedanken beleefd voor de eer, maar geven aan dat we terug willen wandelen. Dat vindt de gids heel erg vreemd! Waarom wandelen als we de bus kunnen nemen? Of zijn auto? We leggen uit dat we graag van de stilte genieten. Maar hij kijkt niet begrijpend om zich heen en vraagt “maar er is niemand in het park”? Daar moeten we hem gelijk in geven. Om toch enigszins aan zijn wens tegemoet te komen, besluiten we, na lang aandringen van zijn kant, om een draagstoel te nemen. Maar dan gaan we niet over de weg terug, maar via de meest alternatieve route, over het “oude” pad dat bijna stijl omlaag en daarna weer omhoog loopt en waar je slechts met één mens tegelijk overheen kan lopen. De gids kijkt bedenkelijk, wijst er op dat het maar een héél smal pad is, dat het erg stijl is, dat het ongeveer 3 uur wandelen is én dat de stoel met 4 mensen gedragen moet worden. Dat vinden wij verder geen bezwaar en als een soort keizers laten wij ons vervolgens naar beneden dragen. Bijna beneden in het dorp aangekomen denk ik dat ik een bekend figuur zie die ons kwaad tegemoet komt lopen. En ja hoor, als ze dichterbij komt herken ik Claire met direct achter haar Ricardo. Ze gebaren beiden driftig met hun armen en als ze binnen gehoor afstand zijn hoor ik haar vragen “Wat zijn jullie nu in godsnaam aan het doen”? Dan schrik ik ineens wakker. Ik ben blijkbaar een uurtje in slaap gevallen tijdens het schrijven van dit verhaal. Ik lees het geheel nog eens door en moet bij mezelf ontzettend lachen. Niet te hard, anders maak ik de kids wakker die in het andere bed allang de nachttrein naar de wereld van Klaas Vaak hebben genomen. Wat een onzin heb ik hier boven neergeschreven. Je kan bijna stellen dat het omgekeerde waar is. Het Zhangjiajie park (ook wel populair “Avatar mountains” genoemd, is héél erg mooi, maar ook héél erg druk. En dan heb ik me nog laten vertellen dat het nu niet eens hoogseizoen is. Bij één van de (vele) attracties lopen we als sardientjes in een blik (hhhmmmmm, naar dié uitdrukking moet ik nog eens goed kijken) achter elkaar aan en de vele gidsen roepen/schreeuwen hun keel schoor om de waanzinnige aantallen groepen bij elkaar te houden. Wel vragen we ons steeds af wát voor informatie ze de nieuwsgierige bezoekers nu allemaal geven, want veel meer dan “dit hier is een mooie berg en dát daar is een nog veel mooiere berg” is er volgens mij niet nodig. De Avatar mountains zijn oprecht een must-see, prachtig, groots en indrukwekkend op het bizarre af, maar het is wel goed als je je af kunt sluiten van de gigantische aantallen mensen en hun geschreeuw. We zeggen steeds tegen elkaar dat het erbij hoort en dat we ons er niet aan moeten ergeren, maar soms, héél soms, zou het prettig zijn als mijn droom werkelijkheid zou zijn en we in alle rust zouden kunnen genieten van zoveel moois om ons heen.