Preparation 2 - kaartjes gekocht (door Marcel)

Ik heb besloten over te gaan op het NL. Dat is voor mij makkelijker. Niet dat ik geen Engels ken of geen Engels zou kunnen schrijven. Nee, ik druk me gewoon veel makkelijker uit in het NL en daar komt bij dat ik dat ook veel eerder een verhaaltje heb geschreven.

Ik heb met Kirsten afgesproken dat zij dan het Engelse deel voor haar rekening neemt. Dus geachte lezer, niet getreurd, als u Engels wilt dan krijgt u Engels, maar nu even niet :-)

Omdat ik volgende week voor 2 weken naar Kaapstad ga, hebben Kirsten en ik afgesproken dat we voor die tijd de knoop door moeten hebben gehakt als het er om gaat waar we gaan starten. Dus daar hebben we on ook aan gehouden, gisteren was de kogel door de kerk en hebben we tickets gekocht van Amsterdam naar Chengdu in China. En niet alleen zijn er tickets gekocht voor Kirsten en voor mij, nee, ook mijn zoon Don sluit de eerste paar weken aan en gaat dus met ons mee naar China. Dat moet toch wel de droom van elke vader zijn om op reis te gaan met zijn 2 kinderen die inmiddels ook al volwassen zijn.

Maar, aangezien dit stukje de titel "prepartion" heeft, moet ik het natuurlijk wel over de voorbereiding hebben en is het voor de lezer prettig als "prepartion 2" enigszins aansluit op "prepartion 1".

Nadat ik dus had besloten om wederom op reis te gaan en wel van Noord Canada naar Zuid Amerika, heb ik dat aan het thuisfront meegedeeld. Daar werd ontzettend leuk op gereageerd. Met name Kirsten had direct zoiets van "wow, dat is leuk, zoiets zou ik ook wel willen gaan doen". En vandaar uit is het vervolgens nog maar een kleine stap naar het daadwerkelijk mee gaan. Want hoe meer ik over mijn geplande reis ging praten, hoe enthousiaster Kirsten werd. Tot het moment waarop ze zei "ik ga mee".

Maar dan was het wel de bedoeling dat ik mijn reis enigszins aan zou passen. Want fietsen in de kou, dat is nu niet iets waar ik mijn dochter snel warm voor kan krijgen. Dus besluiten we (u zult wel gaan merken in de loop van alle verhalen, dat wanneer wij iets besluiten, dit nog vele malen kan veranderen voordat er een definitief besluit ligt - niets veranderlijker dan de mens zal ik maar zeggen) om niet van Noord naar Zuid te fietsen, maar te starten in Boston (Oostkust van Noord Amerika) en langs de Noord grens van Amerika (maar wel vooral in Canada) naar het Westen te fietsen. En eenmaal aan de Westkust aangekomen, naar het Zuiden te fietsen, richting Mexico.

Over deze tocht hebben we lang gefilosofeerd en we hebben dat ook steeds concreter gemaakt. Kirsten was inmiddels wel helemaal overtuigd: het "ik ga mee" is gelukkig niet meer veranderd in "toch maar niet". Het leuke was wel dat ook Don steeds enthousiaster werd over de trip, maar helaas toch niet zo enthousiast dat ook hij besluit om mee te gaan.

Omdat het toch nog aardig lang duurt voordat we gaan, hebben we het niet elke dag over de reis. Dan praten we er bijvoorbeeld een week niet over, maar dan ineens hebben we ook zoiets van "jongens, we moeten weer aan de preparation, want voordat je het weet is het zover en dan hebben we echt nog te weinig geregeld". Dus we nemen contact op met de Amerikaanse ambassade en vragen naar de voorwaarden. En met name een criterium voor het verkrijgen van een visa treft ons dan als een soort mokerslag: je moet voor elke maand dat je in Amerika bent per persoon € 2.000 op de bank hebben staan. Nou, reken dan maar even mee: we gaan samen voor 12 maanden, dat is 24 maanden x € 2.000 = € 48.000. Dat is een beetje veel van het goede.

Dus besluiten we dat de plannen omgaan. We willen starten in een minder duur land en dan na verloop van een paar maanden door gaan naar Noord Amerika.