Onderweg van Savannaketh naar Pakse

“Ik geloof dat dit wel een leuk koelkast kneippie is Pap”. Kirsie wijst naar één van de honderden stalletjes die we onderweg tegenkomen  en waarvanuit al enthousiast gezwaaid wordt. Ik ben het al snel met haar eens, want we kunnen een fles koud water prima gebruiken in deze hitte. “Sabadee” klinkt het direct als we afstappen. De vrouw des huizes/keukens komt ons met een grote lach tegemoet lopen en wijst naar de bescheiden meubels die staan uitgestald. Het is zo goed als altijd óf een houten tafel met wat oude plastic stoeltjes eromheen, óf een houten tafel met wat houten zitjes. Nagenoeg nooit een rugleuning en al zeker geen kussen om het voor de billen wat aangenamer te maken. Voor een gemiddeld Laotiaans gezin is dit waarschijnlijk een riante aankleding, want wat we over het algemeen zien oogt een stuk minder comfortabel. De ‘normale’ bouw in Laos is van hout en meestal dan een huis op palen. Sommige zijn echt paleisjes waar waarschijnlijk jarenlang aan gewerkt is. Telkens als er geld is wordt er een stukje aangebouwd stel ik me zo voor. Maar andere huisjes vallen bijna van ellende uit elkaar. Het hout is waarschijnlijk in het bos erachter bij elkaar gezocht en zomaar lukraak tegen elkaar aan getimmerd. Deze huisjes zijn ook aan alle kanten open, zodat de wind er vrij spel heeft. Maar aan de andere kant, wij hebben ons laten vertellen dat het alleen in december stevig kan waaien, verder schijnt het ontzettend mee te vallen. Elk huisje heeft in ieder geval wel een dak, vaak van bamboe, maar ook zeer regelmatig van golfplaten en soms zelfs alleen maar van karton. En er is altijd wel een veranda of een apart bouwwerkje náást of vóór het huis waar verschillende matjes liggen. Vaak wordt daar tussen de middag siësta gehouden, als het te heet is om wat te doen. Over het algemeen oogt het primitief, niet zozeer vervuild, smerig of armoedig.

Wij zeggen vrolijk ‘Sabadee’ terug en gaan zitten. We zijn het afgeleerd om te vragen of er een menu is, want dat is er 9 van de 10 keer niet. Ófwel krijgen we wat de pot schaft, óf we wijzen op één van de foto’s die we van het eten onderweg gemaakt hebben. Terwijl de eigenaresse aan de gang gaat met het eten, doen wij een greep in de koelkast, want die staat overal zeer pregnant aanwezig te zijn. Niemand staat daar raar van te kijken, we hoeven alleen maar te zeggen wat we hebben weggenomen. We proberen er op te letten dat we geen twee keer bamisoep krijgen per dag, want daar wordt Kirs niet echt vrolijk van. Inmiddels is het koelkast kneippie aardig volgelopen met nieuwsgierig volk. In ieder geval zijn er vaak de kinderen die net uit school zijn gekomen. De schooltijden zijn hier ongeveer van 7.00 tot 11.00 en daarna van 14.00 tot 17.00. Tijdens de grootste hitte van de dag is het gezin thuis en kan iedereen dus uitgebreid kijken naar die vreemde wezens uit het buitenland op hun exotische fiets. Want na de verwelkoming is dat vaak het eerstvolgende wat mensen doen, onze fietsen uitgebreid bewonderen. Altijd moeten ze worden aangeraakt, alleen kíjken is blijkbaar niet voldoende. Veelal proberen de stoerdere kijkers dan een van de fietsen op te tillen, wat ze over het algemeen maar moeilijk afgaat. En de écht geïnteresseerden zien dan ook dat we geen ketting hebben maar een V-snaar en dat ook de derailleur erg goed verstopt zit. Het aantal mensen dat we toch een beetje in de gaten moeten houden om hun enthousiasme enigszins in toom te houden is inmiddels niet meer te tellen.

Met een beetje geluk is één van ons twee inmiddels een gesprek(je) aangegaan met één van de kinderen die op school Engels leert, maar meestal zijn ze daar te bleu voor. Dus blijft de woordenwisseling vaak beperkt tot “Pakse”? waarbij iemand dus vragend naar onze fietsen wijst en wij vervolgens bevestigend kunnen antwoorden “Pakse”! Dan weten ze in ieder geval waar we naar toe gaan. Vaak wijs ik dan nog wel naar achter ons gelegen gebied en zeg “Savannaketh” in de hoop dat ze ook nog begrijpen. In het begin zei ik dan nog heel stoer “Cau Treo” om aan te geven dat we vanaf de grens komen, maar dat gaat het voorstellingsvermogen in vele gevallen te boven, dus daar ben ik maar mee gestopt. En ach, wie doen we met dat soort informatie daar nu ook feitelijk een plezier mee? Hooguit interessant voor de zelfbevestiging: ‘kijk ons nu eens van ver komen’! Nee hoor, over het algemeen zijn de mensen om ons heen gewoon nieuwsgierig hoe we er uit zien, hoe onze spullen er uit zien en hoe we praten.

Wanneer we klaar zijn met (over het algemeen prima en meer dan voldoende) eten maak ik het internationaal bekende gebaar met de duim en wijsvinger om aan te geven dat we willen betalen. Ik sta er telkens weer van te kijken dat ook dat in de meeste gevallen niet wordt begrepen. Voor dat doel zorg ik er altijd voor dat ik alvast wat papier geld bij me heb gestopt, zodat ik het bankbiljet kan laten zien. ‘Aha’! De telefoon wordt erbij gepakt  en via de rekenmachine app wordt aangegeven hoeveel we kwijt zijn. Meestal nemen we 1,5 liter koud water, een flesje koude cola en een koude sprite en dus 2 borden met ruim opgeschept eten en soms, als we veel geluk hebben, een ijsje. De rekenmachine laat vervolgens het duizelingwekkende bedrag zien van 60.000 Kip, ongeveer € 6,00.

Daarna moeten we weer door, de hitte trotserend. We fietsen gemiddeld tussen de 50 en 70 km per dag. In Vietnam was dat beter te doen dan in Laos. Niet vanwege de kwaliteit van het wegennet, want die is in Laos stukken beter dan in Vietnam, maar vanwege de hitte. Was het in Vietnam zo tussen de 20 en 24 graden, in Laos is dat tussen de 30 en 34 en dat is een gróót verschil. Na zo’n 4 tot 5 uur fietsen is het echt wel een beetje klaar met de energie.

Aan het eind van de dag checken we vervolgens in bij ons volgende guesthouse, vandaag zal dat zo ongeveer de 55ste keer zijn dat we ons melden bij een, voor ons nieuw, hotel/guesthouse. Sjoe, wat een aantal! Vandaag treffen we het met ons guesthouse. We zitten ergens tussen de dorpjes Na Pho en Napong en er zijn een aantal eettentjes vlakbij. Er is wifi (dat is ook bijzonder voor deze afgelegen plekken) en het is niet extreem duur (hoewel we tegenwoordig € 10,00 voor een kamer wel wat aan de dure kant vinden, maar goed, daar zeur je niet over als je net moe maar voldaan aankomt).

Het is douchen, beetje relaxen, rond 17.00 uur eten, nog wat rondkijken in de omgeving (áls er wat te doen is, wat meestal niet het geval is buiten de steden) en daarna naar bed, want morgen weer vroeg op voor een volgende uitdaging. Het leven is zo eenvoudig nog niet 😊!